Bilmediğim mecralarda, tanımadığım seslere vurduruldu,
Koklamaya doyamadığın boynum.
Onun ellerini hiç böyle seven olmadı zaar!
Katlim! ne de güzel oldu.
Üzülme...

Hiç böyle güzel bir sabaha uyanmamıştım ben.
Tanımadığım ıslak bir toprak,
Belli ki celladım ağlamış ardımdan, Kocaman kara gözleriyle,
Öyle kokuyor.
Bir senin en çok sevdiğin ben, ilkbahar ve hanımeli.
Hem de yeni yeni açan,
Bal tadında değil hani, henüz taze ve diri.
Komşunun bahçesinden birlikte kokladığımız gibi.

Kapının kolu kırık,
Avucumun içine doluyor toz ve is.
Yağsız menteşeleri gıcırdatarak,
Salıyorum kendimi bir avluya,
Önü kiraz, sağı kavak, solu kayısı.

Yaşlı bir kadın,
Oturmuş bir yokuşun başına,
Elleri kınalı ve tabiat kokulu,
Bozlak dilinde, hep aynı türkü.
Eteği, Saman pazarı ve boynum kokuyor,
Uzandığım en az gün aşırı.

Parmaklarıyla sayıyor anca, bugün Pazartesi,
Ve devam ediyor,
İşaret parmağından serçe parmağına kadar, daha dört gün var cumaya.
Yanında ben, sırtında heybelerin,
Ve önümüzde koca bir yolu devirdiğimiz semt pazarına hani.
Sende gidersen, kimsem kalır bende.
Demiştim.
Yine de gittin.
Öyle de oldu…