Üzerinde bir lanetin dolaþtýðýný düþünmedin deðil, oysa sen uðursuzluða inanmazsýn. Kötü þans, kötü saat, talihsizlik sana göre boþ laf, safsata. Dediðin gibi: insanýn baþýna gelen gelmeyen herþey matematik. Ýnsan, zaman, coðrafya. Topla, çarp, çýkar, böl; kusursuz iþleyiþi var hayatýn. Diðer yandan bir yere yetiþmek için çabalar ve baþaramadýðýnda kör talih der geçersin. Bu durum tekrarladýðýnda kaderine yazýlmýþ gibi bir hisse kapýlýrsýn. Çeliþkiye bak. Hadi bunu da geç, hayatýnýn anlamý gelene gidene yol vermek olur sanýrsýn. Baþýna gelenler önemsizmiþ gibi "olsun"dersin. Öyle böyle yaþarsýn. Yaþadýðýn için ahmakça bir teslimiyetle þükredersin.

Sekiz on yaþlarýndayken þehirden kasabaya taþýndýk. Annem ile babamýn arasýnda , her ne kadar belli etmeseler de, tatsýzlýklar vardý. Zaman zaman çocuk aklýmla bir takým çýkarýmlar yapmýþýmdýr. Çözemedim elbette. Yoðun çalýþtýklarýndan akþamlarý iple çekerdim. Babam salatayý hazýrlar, annem tabaklarý ve yemeði getirirdi. Oturduðum yerden onlarý seyrederdim. Bir gün sesleri yükselip ifadeler sertleþti ve ben o aný uzun bir süre için görmezden geldim.
Evde en sevdiðim þey pencerenin pervazýna kollarýmý dayayýp dýþarýyý seyretmek. Evimiz büyük bir sitenin içindeydi. Binalarýn ortasýnda kalan geniþ yeþil alanda aðaçlar, banklar, spor sahalarý, kaydýraklar, salýncaklar, çiçek tarhlarý gibi alanlar vardý. Gece karanlýðýnda fantastik bir dünyaya dönüþürdü buralar. Sarý, çið beyaz, göz kamaþtýrýcý veya solgun ýþýklý pencerelerle kuþatýlmýþ gibiydi her yer. Baþka bir gezegendeymiþsin gibi deðiþik, heyecanlý bir his doldururdu içimi. Her an inanýlmaz bir maceranýn içine düþebilirdim. Ardýmda tartýþmalar, tabak bardak þangýrtýsý ve aðýr, sancýlý sessizlik yankýlanýrdý.

Sitenin yakýnýnda yerleþik pazar yeri vardý. Taze sebze, meyve, bal, reçel, el iþi ufak tefek þeyler, çeþit çeþit çiçek satýlýrdý. Oralarda dolaþýrdým. Kaykayýmý alýr, kapý anahtarýný paspasýn altýna býrakýp, tezgahlar boþalýp da satýcýlar oradan ayrýlana kadar pazarda dolanýrdým. Farklýydý, keþfetmem gereken bir gizem vardý sanki. Akþam olduðunda büyüsüne kapýldýðým sihrin bozulmasýna üzülürdüm. Her defasýnda çocukça bir hoþnutsuzlukla eve dönmüþtüm. Annem ile babamýn anlam veremediðim kýrgýnlýklarýndan kaçmak için odanýn penceresinde kendimi unuturdum. Bir akþam daire kapýsý sertçe çarpýldý . Böylece sevdiðim, doðduðum, hayallerimi büyüttüðüm þehirle vedalaþtým.

Bu beklenmedik ayrýlýðý hazmetmek zordu. Seslendiremediðim isyaný derine gömdüm. Okul yabancý, ben yabancý, sevdiðim herþeyden koparýlmýþ, eksik kalmýþ gibiydim. Sanki olan bitenin suçlusuydum. Düzeltebilirmiþim fakat geç kalmýþým suçluluðu bir parazit gibi beynimi uzun zaman kemirdi. Anneme kýzgýn, babama küskün kaldým. Mahkemenin belirlediði görüþ günlerinde babama sandviç hazýrlardým, annemle ise hiç konuþmazdým. Ýçimdeki fýrtýnayý bencilce sadece kendime sakladým. Zamaný geri alabilsem keþke. Geç kaldým.

Taþýndýðýmýz yere dair karýþýk duygularým oldu, ne sevdim ne de nefret ettim. Baþka bir seçeneðim olmadýðýndan bu yeni duruma alýþtým. Okul ve kasaba kütüphaneleri tutunduðum nefes alma duraklarým oldu, hah, bir de yerleþtiðimiz bahçe içerisinde, iki odalý küçük ev.
Bahçe küçümsenmeyecek büyüklükte bir araziydi aslýnda. Asýl ev, iki katlý, gösteriþli, merkez caddenin hemen kenarýndayken oturduðumuz ise bahçenin diðer ucundaydý. Bitiþikte iki odalý bir diðer daire ev sahibinin ablasýna aitmiþ. Yüzü her daim asýk, erkeksi giyinmeyi tercih eden orta yaþlý ufak tefek bir kadýn. Daha sonralarý kasaba belediyesinde katip olduðunu öðrenmiþtim. Göründüðü gibi de aksi birisi deðilmiþ.
Okul dönüþü soluðu bahçede alýrdým. Bahçe çitinin dibindeki süpürge otlarý arasýnda dolaþýp ceviz aðacýna týrmanýp vakit geçirirdim. Zamanla yandaki komþumuz ile aramýzda sessiz ve keyifli bir bað oluþtu. Kahve fincanýný alýp bahçeye açýlan mutfak kapýsýndan verandaya çýkmasýný beklerdim. Hiç unutmadým, vanilya ve limon kokardý evi. Geleni gideni yoktu. Kardeþiyle aralarýnda neler olduysa, selam sabah kesilmiþ. Sonralarý fark ettim ki yalnýzlýðýný benimle iki kiþilik etmiþ. Yaþlý ceviz aðacýna týrmanýp iþten dönüþünü beklerdim. Sessizce oturduðumuz günleri düþünüyorum da, o küçük evde kaldýðým birkaç yýl bir masalýn içindeymiþim gibi geçmiþ.

Yýllar yýllar sonra, þimdi hatýrlamadýðým bir sebep yüzünden, kasabaya yolum düþtü. Caddenin iki yanýndaki bahçeli evler yýkýlmýþ, yerlerine çok katlý binalar yükselmiþti.
Tesadüf bu ya, buhranlý çocukluðumun sýrdaþý ile karþýlaþtýk. Farklý bir sokakta, hiç beklemediðim halde. Beni hatýrlayýp hatýrlamadýðýný çözemedim. Heyecanlý, coþkulu bir ses tonu ile rüyasýný anlattý. Küçük insanlarýn istilasýndan bahsetti. Kelimeler ard arda ortalýða saçýldýysa da hikayenin anlaþýlmasý güçtü. Kýsa bir an için bu puslu hüznün içinde nefes alamamýþtým. "Yanýnda kalsaydým böyle olur muydu?" diye düþünmedim deðil. Nedense, kabullenmek yerine, bu halini unutmayý seçtim.

Dediðim gibi, okul günlerimin tümünde kütüphanelerin yeri ayrý oldu. Derslikler yerine satýrlarasý dostluklar kurdum. Heeyt be, empatinin "en" olanlarýný deneyimledim. Kitaplarýn içindeki hayatlarýn tutsaðý olmadan farklý yaþamlarýn tanýðý oldum. Yolculuklara çýktým, serüvenlere atýldým ve paragraf paragraf þaþýrdým, aðladým, güldüm. Hey gidi tasasýz çocukluk. Hayata ve içindeki herþeye farklý farklý pencerelerden göz attým. Her ne denli çekingen ve þüpheci olsam da yüreðimde tükenmeyen sevgi ve cesaret hep güvende hissettirirdi. Hala da öyle. Hiçbir vakit dýþlanmýþ olduðumu düþünmedim, farklýydým. Kendimi nasýl ifade ederim diye hiç tasa etmedim. Yanýbaþýmdaki hayatý bir kalýn buz tabakasý ardýndaymýþ gibi seyrederken umutsuzluða da kapýldým, yenilmez de oldum. Kimseye rahatsýzlýk vermeden, zihnimin labirentinde özümü arayýþýmda hür ve görünmezdim. Tüm duygularla, yalansýz dolansýz, yalýn halleriyle yüzleþmek dileðimdi. Mutluluðu, acýyý, çaresizliði, öfkeyi , nefreti, merhameti, korkuyu, açgözlülüðü, hýrsý, sevgiyi , Aþk'ý... Belki çok yalnýz bir çocuktum ya da yaþamak çok yoðun bir duygu.

Lisedeki sýra arkadaþým utangaç, sessiz bir kýzdý. Ýnce yapýlý, yüzüne mahçup bir ifade yerleþip kalmýþ, nezaketli ve hassas. Beni sebepsiz yere evine davet etmiþti, okula yakýn, þehrin merkezinde bir apartman dairesinde oturuyordu. Okul günlerimizde neler konuþup yaptýðýmýz aklýmda kalmasa da simasý hala belleðimde. Hiç ummazdým, yýllar sonra duydum ki uçan kaðýtlara karaladýðým dörtlüklerin tümünü saklamýþ. O an kendimle gurur duymadým, yerin dibine girmeyi isteyecek kadar utandým. Her ne kadar hayat hepimizi farklý yönlere savurmuþ olsa da sýra arkadaþýmý gerçekten tanýmakta geç kaldýðým için yürekten hayýflandým. Utancým öylece son bulmadý.
Hasbelkader kanser olduðunu öðrendiðimde onu ziyaret etmek istedim. Evinin kapýsý önünde geçen birkaç dakika bana asýr gibi gelmiþti. Okul sonrasý onunla görüþmediðim, yazýþmadýðým, telefonlaþmadýðým için kendimi suçladým. Beni oraya götüren histen tiksindim. Merhamet miydi, suçluluk mu yoksa kibir miydi? Tut ki ölüm onu alýp götürmeden yetiþtim, ne söylerdim, yüzüne nasýl bakardým? Geçen yýllarý mý yad ederdik, sahip olmadýðý gelecek için mi gözyaþý dökerdik? Sonra tevekkül ile hayatýn kýsalýðýndan, kaderden mi konuþurduk?.. "Yollarýmýz ayrýlmýþ be kardeþim" mi derdik? Yine geç kalmýþtým.

Geçmiþe bakýp o zamanlar farkýna varmadýðýn küçük ayrýntýlarýn kaderine ilmek ilmek örüldüðünü görürsün. Kadere inan ya da inanma, hayatýn sana giydirdiðini söküp atamazsýn, inkar veya kabul edersin. Avutursun, avunursun ve öyle böyle yaþarsýn.
Keþkelerle, piþmanlýklarýn sulu sepken yaðmurunda ya da huzurlu ve telafisizliðin farkýnda veya izansýz boþvermiþliðinde .

eylül