Hakiki bir acý, insaný yapay bir sevgiden ve sevinçten daha dirayetli tutuyor. Bu yüzden acýlarýma, sevinçlerime, dertlerime, zaaf ve kusurlarýma ortak ettiðim okuyuculara selam eder, okuma zahmetinde bulunduklarý için teþekkür ederim… Neylersiniz, insan baþtan aþaðý kusurlarýyla yine de insan, yine de insan… Dünyamýz bile tepeden týrnaða kusur içinde ve bunu bizler geç fark ediyoruz gibi geliyor bana.

Bir gün, adamakýllý eksik ve yoksul, bir yolun baþýnda çýrýlçýplak buluyorsunuz kendinizi. Bütün o hülyalar, arayýþlar, yolculuklar, oyalanmalar, gezintiler, kalabalýklara karýþýp gitmeler… Eþlik edilen þarkýlar, gidilen ve içinde kaybolunan filmler… Söylemek isteyip de söyleyememekler, aðlamak isteyip de aðlayamayýþlar, bir daða alýp baþýný gitme arzusu… Hep o kusuru doldurmak, o eksiði tamamlamak, tamamlanmak içindir… Yani içimizdeki o yaraya kabuk baðlatmak, kabarýp duran o acýyý daðýtmak içindir…

Yazmak da öyle… Peki niçin yazýyoruz? O çýldýrtan yoksulluðu doyurmak, o çaresizliði, çýrýlçýplaklýðý örtmek, o korkunç uçurumun uðultusunu susturmak içindir… Ýyi de susuyor mu bu uðultu? Tersine azýyor büsbütün! Yazmak, o kusuru, o eksikliði, o çýplaklýðý derinleþtirmekten baþka bir iþe yaramýyor bende. Yazý, baþtan aþaðý kusur, ve içi doldurulamaz büyük bir eksiktir aslýnda! Yazýlanýn ardýnda dað gibi yazýlamayan, susulan, eriþilmeyen… Kelimeler kuru, cümleler gevþek, anlam yüzeysel ve cýlýz, her þey cýlýz!

“Niçin yazýyoruz?” demek, aslýnda ‘Niçin seyahat ediyoruz?’ demekten farksýz. Sahi, niçin çýkýyoruz yolculuklara? “Bizi çok iyi tanýdýðýný söyleyenlerden baþka insanlarla karþýlaþmak için, yaþamda mümkün olanlarý yeniden görmek için.” olabilir mi?

Göreceklerimiz öylesine az olmasýna raðmen üstelik…

Kaç insan bulabiliriz, yüzüne bakmaya doyamayacaðýmýz? Tanýdýðýmýzda, bin yýldýr arayýp durduðumuz insan olduðunu söyleyebileceðimiz kaç kiþi vardýr hayatýmýzda? Ve sonsuza kadar gözlerine bakýp durmaktan usanmayacaðýmýz kaç insan?

Azdýr göreceklerimiz, öylesine az ki üstelik…

Dünya bile eksik, sað olasý dünya…

Ýnsan eksik, yaþamak eksik, akþam ve sabah eksik; günýþýðý, yaðmur, denizler ve gökyüzü eksik… Duygu eksik, acý da eksik, sevinç de… Hayret eksik asýl. Her þey alýþýlagelmiþ gibi, trend gibi dönemsel! Neden hayret etmez insan, bir þeyi ilk kez görmüþ, bir sesi ilk kez duymuþ gibi? Neden o hayrette kalamaz sonsuz?..

Aþk dediðimiz, galiba o ‘ilk kez’in hayretinden baþkasý deðildir. Ýlk kez görmüþ gibi, ilk kez duyuyor gibi, ilk kez tanýmanýn hayreti ve þaþkýnlýðýyla. Ah, o acemi, o sýkýlgan hayret, o eli ayaðýna dolaþma hali, gözlerdeki o yýldýz yaðmuru ve yolunu bulamayýþ, sepsersem ortalýkta öylece, hayretler içinde kalakalýþ! Ah, o muhteþem tamamlanma arzusu!

“Âþýk insan her þeyi ilk kez görmüþ gibidir. Aþk bizi her türlü tasarýdan özgür kýlar.” der Ýsviçreli yazar Max Frisch. Sevmek ve sevilmek ihtiyacý o iflah olmaz eksikliði, o amansýz kusuru bertaraf etmeye doðru Arap atý gibi koþmakta. Evet, aþk bizi her türlü tasarýdan özgür kýlar. “Ýþte sevdiðimiz insanla baþ edemeyiþimizdeki asýl heyecan, macera ve gerçek gerilim de budur; onu sevdiðimiz için; onu sevdiðimiz sürece. Âþýk þairlere kulak vermek yeterli; karþýlaþtýrmalar yaparak el yordamýyla yol alýrlar, sarhoþ gibi, evrendeki her nesneyi ele alýrlar, çiçekleri ve hayvanlarý, bulutlarý, yýldýzlarý ve denizleri. Neden böyle? Seven insan, her þeyle dolup taþan, sýrlarla dolu sýnýrsýz evren gibi, Tanrý’nýn sonsuz büyüklüðü gibi anlaþýlmazdýr- insana bu haliyle, ancak sevgi tahammül edebilir.” (Max Frisch, Günlükler 1946-1949, çev: Dilman Muradoðlu, YKY)

Sevmek, dünyanýn kusurunu unutturur mu, tamamýna erer mi insan? Vallahi bu dünya, onsuz bir dünya oldukça o yarýðý dolduracak nesne yok! Ah, ki aþk, insaný insana baðlayan o gökçekimi, o sonsuz baþ dönmesi, bir ‘ilk yaratýlýþ’ saflýðýyla doldurur insaný, hayretle kuþandýrýr. O hayret, o anlatamama hali uzadýkça küçülür dünya, küçülür ve kusurlarý görünmez olur. Küçülsün ve görünmez olsun!

Çok eksik dünya, bunu geç fark ediyor insan…