Bu ülkede son yirmi yýldan bu yana muhafazakârlarýn ne kadar muhafazakâr olduklarýný gördük! biliyoruz da peki muhafazakâr olmayan laik kesimin muhafazakâr olup olmadýklarý hakkýnda ne biliyoruz acaba? Türkiye’nin bir karþýtlýklar ülkesi olduðu hakkýnda hemfikiriz. Hatta XIX. yüzyýlýn baþýndan itibaren, entelektüel tarihini bile bu ikili karþýtlýklar üzerine kurduðunu söyleyebiliriz.

Türkiye’de yüzyýldýr: Geleneksel ile Modern, Doðulu ile Batýlý, Köylü ile Þehirli ve Muhafazakâr ile Laik kavram karþýtlarýnýn birbiriyle örtüþmeyen temel çeliþkiler olarak sunulduðunu da biliyoruz. Geleneksel ile Modernin, Köylü ile Þehirlinin, Muhafazakâr ile Laiklerin, birbirlerinden siyahla beyaz gibi deðil, “siyahla-siyah” olmayan gibi ayrýldýklarý öðretildi hepimize. Oysa mantýk ilmine bakýldýðýnda “karþýtlýk (opposition)” ile “çeliþki (contradiction)” arasýnda büyük farklarýn olduðunu görünce çok þaþýrdým. Bu ikili karþýtlýklara bakýldýðýnda üçüncü ihtimali dýþta býrakmayýp; siyah ile beyazýn dýþýnda öteki renkleri kapsýyor oluþu ilginç geldi. Oysa buradaki çeliþki, ya biri ya ötekidir. Demek ki siyahla, siyah-olmayan arasýnda bu sebeple üçüncü bir ihtimal otomatikman yok oluyor…

Yakýn tarihimizi bu mantýksal kavramsallaþtýrmalar üzerinden okursak, entelektüel tarihimizin bize ikili karþýtlýklar olarak sunduðu; Modern – Geleneksel, Þehirli – Köylü, Laik – Muhafazakâr ikilikleri, olamayacaðýný, Köylü olan Þehirli olamaz, Muhafazakâr olan Laik olamaz gibi, çeliþkiler biçiminde sunulmasýna þaþýrmýyorsunuz. Zira burada dikkat edilirse ikili karþýtlýklarýn imkânlý kýldýðý ara konumlarýn gözardý edilmesi, karþýtlýklarýn uzlaþýlamaz zýtlýklar olarak okunmasý söz konusu ki iþte benim bahsettiðim yüzyýllardýr süregelen zihinsel maluliyetimizi bu durum gözler önüne seriyor… Yani, karþýtlýklarýn hepimize uzlaþmaz çeliþkiler biçiminde sunuluyor olmasý, devletin de gerek ideolojik gerekse yaptýrýmcý aygýtlarýnýn dayatmasýnýn sonucu olduðunu sanýyorum herkesin görmesinin vakti geldi de geçiyor….

Düþünün, Cumhuriyet döneminde devletin lojiði özellikle kendisini, karþýtlýklarý çeliþkiler gibi göstererek yeniden üretme imkânýný kullanmýþ ve ideoloji dediðimiz canavar tastamam bunun, yani çeliþkilerin karþýtlýklarý gibi gösterilmesi üzerine inþa edilerek bilinçli bir þekilde insanlarýn düþünceleri ile oynanmýþ. Hepimizin burada kendisine sormasý gerekiyor; Devletin, Türkiye’de Modern’le Geleneksel’in (ya da, Nilüfer Göle’den alýntýlayarak söyleyeyim: ‘Modern Mahrem’in) bir aradalýðýný ya da Modern’le Geleneksel-olan arasýnda bir “ara konum” olarak yaþama imkânlarýný reddetmesi, bu ideolojik tavýralýþtan baþka ne ile izah edilebilir acaba?
Muhafazakârlarla laiklerin bir arada yaþamalarýnýn mümkün olmadýðýný, kimler dümdük söyleyip öne sürüyor sizce?
Bir bakalým gerçekten Laikler mi, yoksa muhafazakârlar mý söylüyor?
Buna hemen bir örnek vermek istiyorum. Efendim, TBMM Onur Ödülü sahibi ve Türk Tarih Kurumu þeref üyesi rahmetli Prof. Kemal Karpat’ýn Radikal’de bir röportajýna baktýðýmýzda Karpat: “Türkiye’de dinin yaþanma þekli yumuþadý. Yumuþamakla da kendi özünü buldu. Aþýrý dogmatik yönleri törpülendi. Erdoðan hükümetinin Ýslam’la modernite’yi (‘modernite’yi ‘laiklik’ anlamýnda söylüyor) bir arada tutma konusunda çok önemli vazifeleri var.” diyor bundan 6, 7 yýl önceki demecinde… Hatta Karpat devamýnda, Baþbakan Erdoðan’a bir mektup yazdýðýný ve “sizden þüphe edenlere bir güven hissi veriniz” dediðini de bildiriyor.
Yani, Baþkan Erdoðan söz konusu “güven hissi”ni kamuoyuna yüzlerce kez vermesine raðmen hatta onlarýn hak ve hürriyet, yaþam tarzlarýna varýncaya kadar karýþýlmadýðýna yönelik açýklamalarý olmasýna raðmen, laik kesimin ben tatmin olduðunu görmedim, duymadým… Açýkça konuþmak gerekirse, þeytaný bile tiksindirecek kibirleri, Baþkan Erdoðan bu kitleye aðzýyla kuþ da deðil Zümrüdüanka da tutsa, gene de yaranamayacaðýný net bir þekilde söyleyebilirim. Çünkü bu yeminli laik kitlenin derdi baþka… Diðer taraftan, Prof. Karpat’ýn, “dinin aþýrý dogmatik yönleri”nin AK Parti tarafýndan “törpülendiði”ne, Laik kesimden acaba kaç kiþi inanýyor diye sorulup cevaplarýn alýnmasý gerektiðine inanýyorum. Burada esas soru Türkiye’de laikler arasýnda; “aþýrý dogmatik yönleri” olanlar yok mudur ve bunlar, bu “aþýrý dogmatik yönleri”ni “törpülemiþler” midir?, “törpüleme” eðilimi içinde veya düþüncesindeler mi? diye olmalýdýr…

Ben bu sorularýn cevaplarýný gerçekten merak ediyorum. Bu sorularýn sorulmuyor oluþuna da þaþýyorum. Yani radikal muhafazakârlar varsa, radikal laikleri yok mu? Türkiye’deki siyasal krizlerin sorumlusu olarak, neden ve ýsrarla, sadece muhafazakârlar mes’ul oluyor? Laiklerin bu ayrýþma veya kutuplaþmada hiç mi kabahati yok?
Türkiye’de muhafazakârlarla laiklerin bir arada yaþamalarýný imkânsýz kýlmaya çalýþanlar, sadece muhafazakârlar mýdýr? Sýrtlarýný devletin ideolojik ve yaptýrýmcý aygýtlarýna dayamýþ olmanýn verdiði cesaret ve fütursuzlukla, muhafazakârlarý bugün bile “ötekileþtirme”ye çalýþan laikler yok mu?

Evet, medyanýn hemen her alanýnda ki özellikle son günlerin popüler sosyal medya uygulamasý clubhouse gibi platformlarda kendisi de taþralý olmasýna raðmen Niþantaþý’nda yetiþmiþ laiklerin “Niþantaþý”lýlýklarýný savunup, bununla övünüp diðer tüm insanlarý bir böcek gibi görmesi hangi zihniyette olduklarýnýn apaçýk bir göstergesidir. Bana kalýrsa bu mesele de uzlaþabilir karþýtlýklarý, uzlaþmaz çeliþkiler biçiminde görenler her kim ise sorunun kaynaðý da odur. Fakat herkesin kendisine dönüp “ben kimim” ve “bu ülke için ne ifade ediyorum” sorusunu sorup düþünmesi gerekir… Zira iki karþýtlýk arasýndaki muhafazakârlar da , laiklerde de radikal tipler elbette var. Ancak ne hikmetse günah keçisi olarak sürekli muhafazakârlarýn konuþuluyor oluþu insanýn içini burkuyor. Zira bu ülke ne çekiyorsa iþte bu beyninin üzerine oturan topluluklar yüzünden çekiyor…