Sevgili Martý,
Soðuk bir þehirden yazýyorum sana bu kez.
Bulutlarýn güneþi sakladýðý,
Ýnsanlarýn Ekim’i beklediði bir þehir bu.

Üþünesi sabahlarda kalkmak,
Bezdiriyor beni Martý.
Gökyüzüne doðru sabun baloncuklarý üfleyeceðim
Utanmasam takým elbisemden.

Görüþmeyeli yýllar olmuþ Martý!
Büyümüþ kocaman adam olmuþum.
Bütün hýrçýnlýðýmý 15 yaþlarýndaki çocuklarýn sokak dövüþlerinde býrakmýþým.

Her gün ayný kapýyý kapatýyor,
Ayný otobüse biniyor, ayný koltukta ayný insanlarla oturuyorum.
Artýk vapura binmek için kimse jeton almýyor Martý,
Simitler bile damgalý el arabalarýnda satýlýyor.

Ruhum sýkýlýyor þehirden,
Yirmi dakikalýk vapur yolculuklarýnda karþýlaþtýðým
Sen ve arkadaþlarýn da olmasa
Ýstanbul çekilmiyor Martý.

Evet aþk gerek bana.
Sulamak gerek,
Topraðý.
Mazeret diyeceksin söyleyeceklerime, olsun.
Ýstanbul’da aþklar yalan be Martý,
Evlilikler formalite,
Her þey kaðýt üstünde
Ve zaman geçtikçe
Yitiriyor deðerini.

Burada þiir bozgunlarý yaþanýyor an be an.
Cicili bicili ambalajlarda,
Þairler, þiirlerini satýyor Martý.
Ve satýn alýyorlar þiirleri insanlar.
Unutma duvarlarýna asýp
Gösteriyorlar birbirlerine.

Bu ne bozuk bir düzen, ne sýkýntý.
Halk susuyor Martý!
Hem... düþünsene...
Vahþi koyunlarýn kurt sürülerine saldýrdýðýný.

Biliyorum, gülüyorsun.
Fýkra gibi geliyor yaþanan bu þehir.
Peki ya sen, sen memnun musun hayatýndan.
Marmara sana eskisi kadar aþýk mý?
Kýyýlarýnda özgürce uçup, mutlu olabiliyor musun?

Simit yemekten býkmadýn mý sen de.
Ýstanbullular gibi,
Sen de onlar gibi,
Neden susuyorsun Martý.