Onlar belki yýkýlýp gitmiþ hayatlarýn baþrol oyuncularý,belki baþlamadan bitmiþ bir hayalin son kýrýntýlarý,belide küçük masum melekler;onlar savaþýn çocuklarý
Onlar istemezdi böyle olmayý savaþýn tam ortasýnda yer almayý,sessizce yok oluþlarý seyretmeyi. sonu olmayan bir yolda sonsuzluða gitmeyi. Bir oyuncak,bir tatlý söz beklerken, bombalar,kurþunlar karþýlýk vermiþti onlara. Çocuktular,çocukluklarýný yaþayamadýlar;kalem,kaðýt tutmayý bekleyen eller silahlara sarýldý;salýncakta sallanmasý gereken bedenler tabutlara merhaba dedi. Aðlamak istediler kimi zaman,g,den ve dönmeyecek olan annelerine,babalarýna;aðlamak istediler sahip olamadýklarý mutluluklara .Kaçmak istediler bazen,yine olmadý tek baþlarýna deðillerdi çünkü;mermi sesleri,çýðlýklar,þarapnel parçalarý en yakýn dostlarýydý onlarýn. intikam duyuyorlardý,bilinmeyene,kendini gösterme cesareti olmayana. Onlar oradaydý ama ya karþýdaki?Acýyý,sefaleti,hüznü,mutsuzluðu getiren,hayallerin baþlamadan bitmesine sebep olan neredeydi?
Ve zaman geçti aradan. Mermi sesleri yerini sessizliðe býraktý. Sesler çýkmýyordu,inlemeler savaþ kendine yeni kurbanlar aramaya gitmþti.Onlar hiç bir zaman savaþýn yanýnda olmamýþlardý ayný diðerleri gibi ,þimdide olmayacaklardý.Þimdi onlarda savaþa karþý koyacak,kana susayanlarý susturacaklardý.onlarýn sahip olduðu anýlara kimse sahip olmasýn diye,çocuklarýn þen kahkahalarý bomba seslerini bastýrsýn ,savaþýn çocuklarý bir daha hiç anýlmasýn diye!!!