Duraksadý birden, ne oldu ki?
...........
Pencerenin yanýnda her zaman ki yerini çoktan almýþtý cephesi açýk evin odasýnda. Yalnýzlýðýný susturan sessizlik, gözlerimin önünde zarifçe raks marifetinde salýnýyordu. Ben, yýldýzlarý daha iyi seyredebilsin diye pencereyi açarak çok mu incitmiþtim onu? Oysa, hayran olduðu yýldýzlara yaklaþtýrmak istedim onu. Aralarýndan o buz gibi cam çekilince, sanmýþtým ki ýlýk bir nehir coþacaktý üzerine, yýldýzlarý sürükleyip gökyüzü kaldýrýmýndan, aþkla saçlarýna takýþtýrýlacaktý esenlikle. Kollarýnda maviler ýsýnacak, dudaklarýnda ay ýþýðý koþacaktý. Kalktý ve “anla” dercesine pencereyi kapattý. Pek bir anlam veremedim önce. Sakince bekledim yanýnda, izledim. Belli ki boþuna deðildi o el kol hareketleri, merakým sanki efsanevi son bulacaktý heyecanlý gözlerin ardýndan kapanan perdeyle. Müthiþ derecede þaþýrdým izleyince. Gülümsedim...

Pencereye yansýyan görüntüsüyle, gökyüzünü ayný boyutta sayýyordu. Animasyon deðil, onun muhteþem düþünün en önemli parçasý. Anlaþýlýr gibiydi. Bir yýldýz, bir yýldýz daha tutup fezadan, nazikçe diðer elinin ayasýna býrakýyordu. Aralarýndaki camýn aslýnda onlarý kavuþturduðunu anladým. Dikkatlice gözlemlediðimde, çok yakýndakiler deðildi aslýnda eline topladýðý yýldýzlar. Ancak uzaktakiler düþüne eþlik ediyordu. Uzaklaþtýkça alçalýyor, alçaldýkça kavuþuyordu düþüne. Allahým, aslýnda çok büyük anlam yüklü bu gece. Ve, ne biz karanlýða, ne karanlýk bize yüktü. Abartýsýz, desem aldatmam kimseyi. Ýnanýlmadýðý için devamý kesilen mucizelerden sonra, bir kerametler kalmýþtý geriye. Ve eminim ki bir de insana mahsus, onca zahmetlerden uzak, sadece yürek iþi düþler yadigâr. Büyük zevk duyuyor, keyifleniyordu iyice, düþ insaný. Sevindim. Hayatta önümüze çýkan engelleri düþündüm o anda. Düþündükçe âdeta dirildi ümitlerim.

Zorlandýðýmýzda “Tüh! olmasaydý keþke, hay aksilik...” denilir mi artýk engellere? Hepsine olmasa da, ayýrt edilebilir mi uzaklaþtýðýmýzý sandýðýmýz güzelliklere bizi yaklaþtýrabilen böyle cam tipi? Öyle ya, anlamalý. Yolumuzu týkayan sorunlarýn hepsi deðerlendirilmek üzere birer fýrsattýr. Ve her fýrsat deðerlendirilmediðinde; ne önümüze ders çýkarýlacak olaylar, ne de yaramýza merhem olacak ilaç keþfedilmeyerek kaybolacaktýr. Eksi olarak algýladýðýmýz olgularýn hayatýmýzdan çýkarmalar yaptýðý doðru. Ama tahmin ettiðimiz ve fikir yürüttüðümüz gibi acaba yolumuzdaki tabelalar mý eksilen, yoksa düþler ülkesinden bizi ayýran barikatlar mý? Engel çýktýkça düþler devreye girer, düþlemeli.

Zihnimden düþüncelerim geceye sýçrarken, mütevekkil bakýþlarýmla ona döndüm. Tuttuðu son yýldýz avucundaydý düþ insanýnýn. Ben de o elini tuttum. Ben onun elini, o da yýldýzý tutuyordu. Sonra yavaþça çekiverdim ellerimi elinden. Yüzümü sýyýran ýþýltý gözlerimi kamaþtýrdý avucumun içine baktýðýmda, avuçlarým parlamýþtý. Kendisine baktým, o da açtý elini, ürkekti açarken. Gördü ki kendisininki de öyle. Fakat yýldýz sönmüþtü.

Pekte uzaklarda aramaya gerek yoktu bazen dostluðu, umudu. Karmakarýþýk düþünceler kördüðüm baðlanmýþken düþlerle, birikmeli hepsi gönül gözüne. Keþfetmeyi keþfetmekti hayatýn adý. Uzaklara koþtururken, insanýn kendisini bulabilmesi de buluþtuðu harika anlamdaydý.

Gece seyrini alabildiðince devam etti. Ben anlamýþtým, o da anladý bilirim. Onun düþleri var, benimse gerçeklerim...