Üç-beþ erkek bir araya gelince ve konu bir yerde kadýnlardan açýlmýþsa erkeklerin kadýnlarda konuþmayý tercih ettiði ilk organ memeler oluyor…

Evet, kadýn vücuduna kadýnsý görünüm veren en önemli organ hiç kuþkusuz memelerdir. Hatta bu konuda o kadar yetenekli þeylerdir ki, o iki yuvarlaðý götür bir tahtanýn üstüne monte et, tahta bile kadýn oluverir. Bakmasýný bilen gözler için seyrine doyum olmuyor olsa gerek ki erkek muhabbetlerinde kadýn organý olarak en çok bu ikilisi konuþuluyor.
Ancak sahipleri için durum hiç de böyle deðildir… Çünkü bu durum kadýnlar için aslýnda her zaman bir mesele oluþturan durumdur. Ve kadýnlarýn her yaþ, her dönemi için ayrý ayrý sürprizleri vardýr…

Sürprizler daha çocukken çýkmaya baþlar. Küçük kýzlar bir cinsin eriþkin üyelerine, bir de kendilerinin tahta gibi hallerine bakar ve ortalarýndan çatlarlar. 90-60-90 görünümlü Barby bebeklerle oynarken gelecek günlerin hayalini kurarlar. Onlarýnki de böyle füze gibi fýrlayacak mýdýr? Nasýl imrenirler. Sonra gövdenin üst kýsmýnda filiz vermeye baþladýðý günler gelir. Bu kadar iple çektiklerine göre mutlu olmalarý gerekir mantýken. Ama böyle olmaz. O güne o kadar beklentiyle gelmiþlerdir ki kimse tatmin olmaz. Genetik program beklentileri takmaz, kendi bildiðini okur. Kimisi küçük diye üzülür, kimisi büyük diye. Geriye kalan da çok küçük ve çok büyük diye. Dertlilerin toplamý nerdeyse kadýn nüfusu eder. Buradan þu sonuç rahatlýkla çýkarýlabilir. Bu organýn tatmin eder bir büyüklüðü yoktur. Ama tatmin eder büyüklükte olmasý da arzu ediliyor.

Bu nasýl oluyor?

Olamýyor tabii.

Dikkat ediniz daha büyüklük noktasýndayýz. Ama bir de diri olmalarý gerekiyor. Allah oraya o iki yuvarlaðý koymuþsa, bir de yerçekimini koymuþ. Gevþek dokuyla gövdeye baðlý organlarýn zaman içinde Vietnam Kabaðý’na dönmesi kaçýnýlmaz. Yani bir insanýn diri kalma ihtimali bile yokken onlar nasýl diri kalacaklar ki? Ama sahipleri dertlenip duruyor. Kimisi mucize sutyenlerden, kimisi estetik cerrahiden medet bekliyor…

Bekliyor da kaybedilmiþ orijinal hali bulabilen bir tane de kadýn var mý?

Bence yook…

Buraya kadar görünümün öneminden bahsettim. Þimdi tam bir U dönüþü yapalým. Anne karnýndaki asalak hayatýndan sonra dünyaya gelen bir bebek; “Þu kadýnýn sýrtýndan 9 ay geçindim, ayýp oluyor artýk” demez hiç. Tam aksine daha doðar doðmaz cuk cuk emecek anne memesi arar. Onlar için görünümün ne önemi var ne de estetik bir anlamý. Yeter ki süt dolu olsun. Kadýn cinsi isteðe göre hizmet sunmakta benzersiz olduðundan obur veletler için gerekli dönüþüm gerçekleþir. Ve dünün cazibe unsuru, o dakikadan sonra montafon unsuru olur. Vallahi durum aynen böyle olur.. Hem zaten bu mecburi bir istikamet olur. Zira, doktoru, hemþiresi, ebesi, kocasý, cümle akraba kadýnlarý ve tüm ziyaretçiler koro halinde ayný þeyi söyler; “Anne sütü, anne sütü, anne sütü.” Böyle söyleyerek anne isimli kadýnýn kendisini inek gibi hissetmemesini saðlamaya çalýþýrlar sözde. Durum tamamen bundan ibarettir. Bu kadar gaz vermek iþe yarar ve anne isimli kadýn þirin, þirin sýrýtmaya baþlar. Hele bir de sütü gelmiþse mutluluktan yanýna varýlmaz. Bu sayede kendisini bekleyen sürprizlerin de farkýnda olamaz. Þiþen, saðýlmazsa apse yapan memeler. Çamaþýrlara þýp, þýp damlayan sütler. Evden çýkma hürriyetinin bitiþi. Hele çalýþan bir kadýnsa, süt pompalarýyla geçen iþkence zamanlarý ilaahir.…

Ama diyelim ki süt gelmedi. Bu durumda da kendisini bekleyen sürprizler var. Açlýktan avazý çýktýðý kadar aðlayan bir bebek, anne sütünden baþka hiçbir þey tavsiye etmeyen bir doktor ve gelmeyen anne sütü. Çok hoþ bir üçlüdür bu da. Maalesef anne isimli kadýn bu sefer þirin, þirin sýrýtamaz. Bir tür cinayet iþlediði kesin gibidir. Ne kadar emzirdiðini anlatsa da dinleyen çýkmaz. “Anne sütü, anne sütü, anne sütü” dersini tekrar edecektir mecburen.

Ama esas sürprizi sonlara doðru yapar. Çünkü o, yaþ ilerledikçe bir de kanser hücrelerine hizmet etmeye baþlar. Bir bu eksikti. Envaý tür tümöral geliþmeden birisi her an kapýyý çalar veya çalmak üzeredir. Dahasý var. O genellikle öldürmez ve genellikle süründürmez de. Ya ne yapar? Diken üstünde yaþatýr. “Acaba gidiyor muyum” endiþesiyle yaþamak, bir meme kanseri hediyesidir. Gerekli tedaviler yapýlmýþ ve her þey yolunda görünüyorken, kanda yüksek çýkan bir tümör marker’ý ya da tetkik raporlarýndan birinde geçen netameli bir laf, takip eden doktorun suratýnýn kararmasý ve kâbus dolu günler demektir. O tetkik, bu tetkik, her kafadan çýkan ayrý bir ses. Allah fakir kulunu sevindirmek için önce eþeðini kaybettirir, sonra buldururmuþ ya. Sonunda bir þey çýkmayýnca meme kanserlinin hali de böyledir. Üstelik cerrahýn elinden kurtarmak mümkün olmadýðý için sayý genellikle teke düþer. Kýrpýlan anatomi, aynalardan kaçmaya baþlamak da demektir. Bunu da sürpriz hanesine geçebiliriz herhalde.

Hem kutsal emzirme faaliyetinin sevimli montafonu, hem hiç kutsal olmayan o faaliyetin “tiri vücutlu” kadýný olacaksýn. Üstelik kanseri, kisti, apsesi sahibine, zevki, sefasý ellere düþecek.

Ýyi ama bu nasýl denge?

Tamam duyuyorum, bu kadýnlarýn birer gerçekleri diyorsunuz. Biliyorum efendim. Siz hiç duydunuz mu “Saygýdeðer inek haným artýk közlenmiþ patlýcana dönmüþler. Böörk..” dendiðini. Ýnek haným sütünü veriyorsa tamamdýr, bir de poz vermesini bekleyen çýkmýyor.

Ýnsanýn diþisi birbiriyle çeliþen her faaliyette birinci olmaya koþullandýrýlýyor. Ama ne Ýsa’ya ne Musa’ya yaranabiliyor.

Tüm bunlarda bir tuhaflýk var gibi geliyor bana.

Ya siz ne dersiniz kadýnlarý bu hale sokan erkekler?