mahzendeki duygular

Baþým aðrýyor güzelim,
Hücremin duvarlarýndaki köhne
siluetimden.
Çýrpýnan duygularýn ortasýnda,
çýrpýnýp duran
Bir ýþýk huzmesi ile karþýmda dururken,
halleþmek geldi içimden.
Sigaram söndü elimde,
yüreðimle yaktým.
Figanýmla örttüm hasretimi,
çilelerle uyandým.
Bir zemheri ayazýnda yandý
     sýzýlý sevdalarým.
Kaybolup gitti kahpelikler korosunda,
en yanýk türkülerim.
Bir senin sesin yankýlanýr
hücremin duvarýnda.
Kaybolur
uzaklarda hissettiðim,
derin düþüncelerinde.

Þimdi arsýzlaþan umutlara desen desen
     biçim alan sensin.
Sana düþkünlüðümü bilmesen de.
Gözlerimden akan yaþlar desen gülde,
hayalimdeki yüzün, gül desende...
Bu bir tesellidir güzelim,
bir tek tebessüm edip, gülmesen de...

Kahrediþini yaþadým; kaybediþin.
Hayallerimi terk eden ümitlerimle,
yakmýþým ruhumu kendi elimle.
Bir küçük kývýlcým kaldý belki,
tükeniþin bitiminde.
Tükeniþten varlýða yönelmenin
     sýrrý sende.
Çünkü hiç gülmedi yüreðim,
ben gelende sen gidende.

Ýþte hayat mahzeninde
sancýlý türkülerim.
Hepsi küflenen bir sevda,
eriyen bir ömür için.
Göðe açýlmayan kapýlarýn,
kýrýk kilitlerini kim tutsun,
kim açsýn umut alemine yolumu.
Sevda sahralarýna inip,
mecnunu dinledim.
Bir Leyla kesildi insanlýk,
ayrý kalýnca inledim.
Boran olan bir dað gördüm,
Ferhat durur baþýnda.
Þirin’ e ulaþmak için,
isyan eder külüngü.

Var mý gönlümün
umut diyarýna gidebilen bir yolu.
Var, desen de nafile,
gelmem mümkün deðil ki,
Kaderim baðlamýþken, ayaðý kolu.

At beni göðsünde tutma,
Derdine küskün oldum, heey Anadolu...