KAVUÞMANIN ANLAMSIZLIÐI

     “ Saat kaç?...Bu soruyu belki de son yarým saattir on kez sordum kendime. Zaman ilerlemiyor sanki, saniye kadraný ne kadar da yavaþ gidiyor. Þu üç saat nasýl geçecek. Üç saat geçecek ve benim hayatým belki de daha anlamlý olacak artýk.”
     Bu düþünceler içinde tekrar saate baktý. Evet iki saat elli dakika kalmýþtý. Ýki saat elli dakika sonra hayatý boyunca yapamadýðýný yapacak, sevdiði insana duygularýný dökecek, mutluluða bir ucundan takýlacaktý. Kalbi son hýzla çarpýyordu, bir sigara yaktý. Elindeki kumanda aletindeki tuþlarý anlamsýzca geziniyordu, ekranda bazý görüntüler çýkýyordu ama o hiçbirini göremiyordu, aklý yine baþka yerdeydi. Ama bu seferki çok farklýydý. Zaten onun da kendisine olan ilgisini farketmese böyle bir iþe hiç giriþmezdi bile. Hayattan kopuk bir vaziyette, kendi dünyasýnda yaþarken, bu kez kendi dünyasý içinde onu sevebilen, ona aþký hatýrlatan bir insana rastlamýþtý.
Saat yavaþ ilerlemeye devam ediyordu. Sigarasýný söndürdü. Bugün de amma çok içtim diye düþündü. Baþý çok aðrýyordu. Doðruldu, buzdolabýnýn üstündeki ilaç kutusundan bir aðrý kesici almak için mutfaða doðru ilerlemek istedi. Ama yapamadý. Bir an baþý döndü ve tekrar koltuða düþtü. Zaten üç gündür hastalýkla boðuþuyordu, bir soðukalgýnlýðý salgýný alýp yürümüþ, o da bundan nasibini almýþtý. Son bir hamleyle doðruldu. Þimdi daha iyiydi ve gitti ilacý aldý, yarým bardak da su...Mutfakta akþamüzeri yaptýðý güzel yemekler gözüne çarptý. Son birkaç yýldýr aþçýlýðým mükemmelleþti diye düþündü. Birinin kenarýndan ufak bir parça yedi. Neyse, þu mükemmel görüntüyü bozmadan uzaklaþmalýydý mutfaktan. Tekrar odaya geldi, koltuða oturdu ve rutin hareketini yaptý; saatle tekrar bakýþtý, daha iki saat vardý. Birazdan gelecek olan güzel insanla tanýþtýðý günlere döndü, onunla oturduðu ilk çay bahçesini yaþadý bir an; bardaðý düþürüp kýrdýðý aný yaþadý. Hatta unutup mutfaktan getirip bardaðý da düþürüyordu az daha. Son anda tuttu, sehpaya koydu. Þu an o çay bahçesindeydiler. O, masmavi gözlerin derinliklerindeydi ve baþka hiçbirþey görmüyordu. Etrafýnda onlarca insan uðultu içinde konuþuyor, gülüþüyor; o ise hiçbirini duymuyordu. O anlamsýz kalabalýkta yalnýz iki kiþiydiler. Masmavi bir çift göz... Bu gözlerin onun hayatýnýn anlamý olacaðýný içinden bir ses o gün de söylemiþti. Aradan aylar geçti ve bugün beklediði gündü. Sevdiðine haykýra haykýra seni seviyorum diyecekti. Otuziki yýldýr böyle bir insana neden rastlamadým? Y da rastlanýlanlarýn hiçbiri nasýl oluyor da bu insanýn yanýndan bile geçemiyordu? Gerçek aþký bulmuþtu iþte.
Kalktý; kasetçalara bir kaset koydu. Klasik müziði hep sevmiþti ve þimdi þimdi de týpký kendisi gibi klasik müzik seven birisiyle beraber yiyeceði akþam yemeðinin öncesinde; onun heyecanlý bekleyiþindeydi. Baþýnýn aðrýsý hala hafiflememiþti. Bir sigara daha yaktý. Bazen ters etki yapýp, aldýðý nikotin bu gibi durumlarda aðrýyý hafifletirdi. Belki yine öyle olur diye düþündü.
Daha bir buçuk saat vardý. Saat, sanki onunla inatlaþýyordu. Mümkün olan en yavaþ hýzda ilerliyordu. Klasik müziðin havasýna kapýlýp yine hayallere daldý. Elele tutuþtuklarý ilk günü hatýrladý. Sinemaya gittikleri o gün, çýkýþta bir anda – bu bir an onun için hayatýnýn en heyecanlý anlarýndan biriydi belki de – eline sarýlmýþ, küçücük eliyle elini tutmuþtu. Hiçbirþey demedi ama heyecanýný da gizleyemedi. Zaten kýz da birþey dememiþti. Herþey bir anda olmuþtu. Öylece kaldýrýmlarý arþýnladýlar, evinin önüne gelince vedalaþtýlar. Artýk tek baþýna yürüyordu ama hala elindeki sýcaklýðý hissedebiliyordu. Bu kadar heyecaný kaldýrabilecek miyim diye düþündü. Yok caným sadece elini tutmuþtu... Saçmalama dedi kendi kendine, kýz seni seviyor ve sen de onu. Öyleyse bu anlamsýz bekleyiþin sebebi ne? Bu anlamsýz bekleyiþe son vermek için en uygun zamaný seçmeliydi. Bir taksi durdurup bindi. Hala ondan kopamamýþ; hala onu yaþýyordu. Biraz sonra “artýk söylesen abi nereye gideceðini” diyen bir sesle irkildi. Taksici dikiz aynasýndan sert bir ifadeyle ona bakýyordu. Muhtemelen soruyu üç-dört kez daha sormuþ ve o, geçici saðýrlýk dönemindeyken bunlarý duymamýþtý. Gideceði yeri söyledi, hafifçe gülümsedi. Adam, taksicilerin kendine has hareketiyle vitesi attý.
O günü bir kez daha yaþamýþtý. Bu düþüncelerle zaman biraz daha geçmiþti. Ama nedense çok az... Artýk bir saat kalmýþtý... Evet, altmýþ dakika ya da üçbinaltýyüz saniye... Tek tek saniyeleri saymaya bile razýydý biraz sonrasý için. Baþladý üçbinaltýyüz...üçbinbeþyüzdoksandokuz...üçbinbeþyüzdoksansekiz...üçbin.......Yine saçmalýyordu. Ama ne yaptýðýný bilemiyordu. Baþaðrýsý da amma þiddetlenmiþti yine. Düþüncelerle yorulmuþtu tabi. Gidip bir aðrý kesici daha aldý. Tekrar odaya geldi, kasedin diðer yüzünü çevirdi. Þimdiki müzik kasetteki en sevdiðiydi. Hafifçe melodiyi mýrýldanarak kanepeye uzandý. Çok az kalmýþtý. Biraz sonra sevdiði insan yanýnda olacaktý ve ona, hayatý boyunca hep yapmak istediði ama o insaný bulamadýðý için bir türlü yapamadýðýný yapacak; sevgisini söyleyecekti. Hayýr...Haykýracaktý hatta abartýp baðýrsa mýydý?...Mutluluðu ve heyecaný biraz daha arttý. Bu düþünceler içinde uzandýðý kanepede uyuyakaldý.................................................................
Kapý dakikalardýr çalýnýyordu; ama açan yoktu. Kýz iyice kuþulanmýþtý. Iþýklar açýk, içeriden müzik sesi geliyor ama kapý açýlmýyordu. Karþý komþunun kapýsýný çaldý. Akþam eve geldiðini gördüðünü ve evde olduðunu söyledi. Kýz daha bir garipleþti zile uzun uzun basmaya devam etti. Neden sonra bir koku farketti. Komþu kapýdan ona bakýyordu ve kokuyu o da almýþtý. Adam kapýyý kýrmay önerdi. Kýz önce buna razý olmadý. Ama koku sanki onu da bu yola sürüklüyordu. Sonunda kabul etti...
Ýçerideki manzara ve koku daha da kötüydü. Genç adam doðalgazdan zehirlenmiþ, kanepede uyuyakalmýþtý. Bir daha da hiç uyanmadý; uyandýramadýlar. Tam gerçek sevgiye ulaþtým diye düþündüðü an, onu yakalayamadan uyumuþtu iþte. Kýzýn çýðlýklarý inletti apartmaný. Bu kadar heyecaný ve mutluluðu gerçekten kaldýramamýþtý genç adam. Yüzündeki mutlu ifadeyi ise hala kaybetmemiþti; ölürken bile.