17/12/2001
yine tek baþýna ANKARA; ve Þeb-i Arus heyecaný yüreðimde...
Yaþam bugün kapýlarýmý alacakaranlýkta çaldý. Bu kez çalar saatle deðil ezan sesleriyle, her zamankinden daha heyecanlý ve daha ümitle! Kapýdan önce pencerelerimi açtým, yaþamý ezan sesleriyle duyumsamaya çalýþtým. Olmadý! Kokladým her yeri, hala kapýlarým kapalý. Ýnanamadým! Yaþam bal gibi toprak kokuyordu. Özüm toprak olunca dayanamadým açtým kapýlarýmý. Oda ne? Saðanak yaðmur var; gri deðil hiçbir yer, mavi þimdi heryer ve hala yaðmur var. Þaþkýným!...
     Yaþam bugün kapýma yine ýrmak olup gelmiþ; kucaðýnda yaðmurlar, gökler bu seferlik mavi. Özümde suda olunca dayanamadým, girdim yaþamýn sularýna. Yaþam olup deli deli aktým. Her þeyi göze aldým yine. Belki kafamý kayalara çarpacaktým ve benim yüreðim acýyýcaktý nihayetinde dostlarýn düþman olmasý acý verir insan yüreðine . Belki yine girdaplara girecek ne olduðumu bilmeden boðulacaktým, seni düþünürken. Sonra senin beni anlamamana üzülecek, göz yaþlarýmý tutamayacaktým ve yaþam ýrmaðým tuzlu, bulanýk daha deli akacaktý. Ben kendimi dahi unutup küsecektim herþeye; her sabah kapýmý çalan yaþama bile hem de her sabah seni daha çok seveceðimi bile bile!
     Bugün yaþamla gezinirken amaçsýz, baþýboþ neye ümitlendiðimizi bilmeden ama ümitle þunu farkettik: sevgi yalnýzca ayný çatý altýnda yaþamakla paylaþýlmazdý ve illa ki ayný çatý altýnda sevgili olunmazdý, benim deli dolu akan yaþam ýrmaðýmda! Senin ýrmaðýnda bunun böyle olmadýðýný hatta senin yaþamýnýn ýrmak olmadýðýný biliyorum. Nereden mi?
Çünkü her ýrmak bir deniz olmak ümidiyle akar durur hiç durmadan, duraksamadan. Sense kocaman ümit ve deniz nedir bilmedin hiç, küçük bir ýrmak için deniz olduðunu da!..