Vakti sevdam gibi meçhul
Pir’ imin gölgesinde; KONYA
     Bu kez sevgi kelebeklerimdi uzakta býrakmak zorunda olduðum ve çok zaman geride unuttuðumu düþündüðüm. Bir gün ansýzýn düþüme konuverirler ve baþka bir gün yanaklarýmdan titrek avuçlarýma süzülen göz yaþýma. Bir zaman bakýþlarýmdaki anlamsýzlýk, düþlerimdeki hiç düþünemediklerim ve yüreðimdeki kaybolmuþluk oluverirlerdi; hiç beklemezken ve yine zamansýz.
     Sesleri bir telefon kadar yakýnýmda iken ümitlerim olurdu yaþama dair ama hep sonsuzluk kadarda uzak gelirdi varlýklarý. Yýkýlýrdým, uyurdum bende; düþüme gelip konsunlar ve karanlýðýma ýþýk oluversinler diye...ve hep yorgun uyanýrdým. Nihayetinde uzaklara gitmek yoruyor insaný!..
Gün bir kez daha bitti, içimde sabahki sýkýntýnýn aynýsý.
Dua zamaný..
Pir’ im þefaatçi kýlýnýrda; uzaklar yakýn, dostlar sað, gönülde incesinden bir sevda hep var olsun istenir Rab’ den. Göðe bakan avuçlarda yaþlar birikmekte; tuzlu, sýcak, azar azar. Yüreðimde ötelerden gelen Pir’ imin sesi, þefkatli: Amin...
Sýðýndým Yaradana, küçük yüreðim ve avuçlarýmdaki yaþlarla, derya misali...
Bildim, herþey yakýndý, dostlar vardý sað veya ölü, yazgýmdý sevda...
Rahatladým, hiç uykum yoktu...Yinede yorgundum.     
Duayla...