Hayat, bir örümcek gibi..
Bir dantel iþler gibi, her köþe baþýna acýlardan, yanýlgýlardan ve düþ kýrýklarýndan aðýný örüyor..

Hayat bir saat gibi..
Ölümün býkmadan hayatýn ardýndan kovalamasý gibi, hayat da akrep ve yelkovanýn birbirini býkýp usanmadan kovalamasý ile geçiyor..

Biz zamanýn emrindeyiz, zaman ise ondan daha kudretli bir gücün emrinde..
Akýp giderken bütün görüntüler ve biz artýk gözlerimizin önünden geçen her þeye ayný kayýtsýzlýk ile bakarken apansýz bir yalnýzlýk anýnda fark ediyoruz göz bebeklerimizin þeffaflýðýnýn yerini bir duvar katýlýðýna býraktýðýný..

Bir gece yaþadým..
Yüz yýllardýr hayatýmda biriktirdiðim görüntülerin sahteliðini yüzüme çarpan bir gece..
Gezdiðim bütün insan yüzü coðrafyalarýnýn sahte haritasýný bana sadece tek cümle ile anlatan bir fýsýltýnýn, kulaklarýmda saðýr edici çýðlýklar yankýlattýrdýðý bir gece..

Bir gece yaþadým..
Ýçimde büyüttüðüm bütün çelik saðlamlýðýndaki yaþanmýþlýklarýmý, kristal bir biblo gibi sadece bir dokunuþ ile paramparça eden bir gece..

Bir gece yaþadým..
Tenlerine sýðýndýðým bütün bedenlerin bir plastik kadar soðuk ve sahte olduðunu, bir koçun boðazýna vuran býçak gibi hýrçýn ama bir o kadar kutsal sýcaklýk ile bana nefesinin üflerken, beni merhameti ile biçare kýlan bir gece..

Uzun zamandýr hayatýn oyalayan akýþý yüzünden yanýna gidemediðim bir insanýn yanýna gittim o gece.. Annemin yanýna gittim..
Bütün anneler gibi ilk sorusu " Karnýn aç mý? " oldu.. Anne kokan yemeklerden yedikten sonra çocukluðumda üzerinde zýpladýðým divanlardan birinde yorgunluktan sýzýp kalmýþým.. Bir ara uyandýðýmda baþýmýn altýnda yine anne kokulu bir yastýk ve üzerimde bir battaniye buldum.. Sonra tekrar dingin bir uykuya daldým..
Gecenin ezan vaktine yaklaþan zifiri karanlýk saatlerinde ýlýk bir nefesi yüzümde, sýcak bir elin varlýðýný ise saçlarýmda hissederek mahmur gözlerimi araladým.. Oda zifiri karanlýktý ve annem beni uyandýrmaktan çekinircesine yataðýmýn ucuna iliþmiþti.. Uyandýðýmý belli etmeden o aný yaþadým sadece..

Bir gece yaþadým..
Bana söylenmiþ bütün kelimelerin þatafatýný sadece tek cümle ile paramparça eden bir sesin, ömrüm boyunca kulaðýmýn içindeki uçurumda yanký yaptýðý bir gece..

O gece, annemin saçlarýmý okþadýðý saniyeler biraz daha uzasýn diye içimden dua ederken, o, usulca uzandý ve belime kadar sýyrýlmýþ olan üstümdeki battaniyeyi omuzlarýma çekti..
Beni uyandýrmaktan çekinerek yanýmdan usulca kalkarken, dudaklarýndan dökülen o cümleyi duydum..
" Sýrtýn açýlmýþ oðlum, üþümeyesin. "

Ýnsanlar her fýrsatta ruhumu ve kalbimi buz kestirirken, o, beni sýcak yataðýmýn içinde bile üþümekten korumaya çalýþýyordu..

Bir gece yaþadým..
Ve o bir gece, aslýnda nasýl yaþar gibi yapýp, sahte görüntüler ile oyalandýðýmý anladým..

Anne, topraðýn hiç üþümesin..