Tam 88 yýl öncemiþ. Çanakkale Arslanlarýmýz Kars'tan, Hatay'dan, Trabzon'dan, Ýstanbul'dan ve Türkiye'nin her köþesinden vatanýný, milletini ve dinini korumak için gelmiþ, memleketim Çanakkale'de can vermiþ. Gazi olanlar da "Þehid olamadým kumandaným..." diyerek aðlamýþ.
"Ne büyüksün ki kanýn kurtarýyor tevhidi,
Bedr'in aslanlarý ancak bu kadar þanlý idi.
Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsýn,
Gömelim gel seni tarihe desem, sýðmazsýn" dizeleri bu savaþa katýlanlar hakkýnda milletimizin ne düþündüðünü anlatýyor zaten.
Bizzat dedemin babasý bizim taraftan 50.000 þehit verdiðimiz Zýðýndere mevkiinde sýhhiyeci olarak görev almýþ olmasý, bu savaþa karþý kiþisel ilgimi artýrmýþtýr. Bu her uzmanýn kabul ettiði gibi narmal bir savaþ deðildir. Tarihte en çok subay kaybýna neden olan en kanlý çarpýþmalar bu savaþta yaþanmýþtýr. Aslýnda bu savaþ, tarihi baþka bir konu, coðrafyasý baþka bir konu, siyasi ortamý baþka bir konu ve milli düþünceleri baþka bir konu olarak deðerlendirilebilir. Fakat benim burada vurgulamak istediðim konu baþlýðý günümüz insanlarýnýn bu büyük savaþa karþý vurdumduymazlýðý. 18 Mart Çanakkale Zaferini televizyonlarda sadece haberlerin birkaç saniyesinde izliyoruz. O da yapýlan törenlerde kim kimin sýrasýný kapmýþ, kimin ayaðý kaymýþ gibi protokol krizleri veya ne olduðu belirsiz haber müsvetteleri. Bunun tersine Anzac'larýn anma törenlerinde gelen Avustralya ve Yeni Zelandalý gençlerin gelme nedenleri deðil, içip içip sokaklarda olay çýkarmalarý medyamýzýn daha çok ilgisini çekiyor. Yazýmý okuyan arkadaþlardan ricam; lütfen bu savaþ hakkýnda birþeyler okuyun. Okudukça ilginiz artacak, baþkalarýný da okumak için teþvik edeceksiniz. Ne okuyalým derseniz, tarih kitaplarýný sevmeyenler bence Buket Uzuner'in "Gelibolu" adlý kitabýndan baþlasýn.