SAVRULUYORUM
Savruluyorum...
Nasýl inanýrým bu sahte yüzlere?.. Beni benden götürmek için verdikleri bu uðraþ niye? Önlerine umutlarýmý, sevinçlerimi, iyi niyetlerimi seriyorum... Karþýlýksýz sarýp sarmalanacaðýmý umarken hakketmediðim acýlarla karþýlaþýyorum...
Tükeniyorum...
Ýnançlarýmý bir bir yitiriyorum. Ýnsanlýða, aþka, sevgiye, vefaya dair olan inançlarým yitip gidiyor. Hiçliðe doðru sürükleniyorum. Yokoluyorum, kimse görmüyor... Yalnýzlýk içimi kemiriyor... Bu düðüm nasýl çözülecek? Hayat mý acýmasýz olan yoksa insanlar mý? Bu hiçlikte kaybolmaktan korkuyorum...
Oradan oraya savrulurken yüreðim kendime nasýl ulaþacaðým? Kime tutunacaðým?
Savruluyorum...
Gecelerim hüzün, gözyaþý ve yalnýzlýkla geçiyor. Sanýrým daha birçok geceyi ayný þekilde tüketeceðim. Kendimden baþka adresim yok... Hiç düþünmemiþtim gün gelip yüreðimde hiçbir aþk olmaksýzýn yaþayacaðýmý. Sahte sevgililer miydi yüreðime yerleþtirdiklerim, güvendiklerim, inandýklarým?... Bu soru boþluða fýrlatýp atýveriyor dünyayý...
Hayat kimi zaman yanlýþ kiþiyi sevgili diye sunuyor bize... Onunla yenilenmeyi ve çoðalmayý umarken; eskiyor ve eksiliyoruz. Çoðu zaman farkýna bile varmýyoruz eksildiðimizin... Ancak yýkan ve yýpratan bir ayrýlýk sonrasýnda anlýyoruz yüreðimizden ne çok þeyin yitip gittiðini...
O’na dair yazmak istemiyorum aslýnda... Öfkeyi, eksikliði, çeliþkiyi, yani ona dair ne varsa içimde yaþýyorum. Bir zamanlar yakýným bildiðim, sevdiðim dediðim bir yabancý da kalan parçalarýmý yeniden kazanýp, kendime dönmem ne kadar sürecek bilmiyorum. “Sen benim bir parçamsýn” derken, içimi ve canýmý bunca acýtan birine inanýþýmýn sebebi neydi? Yaþadýðým bu zaman diliminde, aldanýþlarýmýn bedelini ödemek düþüyor bana... Kendimi tamamlamaya, onarmaya çalýþýrken birçok inancýmda kopup gidiyor içimden... Bir taraftan eksilirken , kendimi nasýl yenileyip, tamamlayacaðým? Belki de tamamen yenilenmek için bu eksiliþler gerekli...
Hayat devam ediyor.... Ve ben savruluyorum...
Savruluyorum...
Pelin KARCI
Temmuz, 2002