Hiç bu kadar yaklaþmamýþtým ayrýlýða
Veda sözüne ihtiyaç duymamýþtým þiirlerimde.
Hiç vuslatým olmamýþtý benim.
Þimdi can çekiþen bir sevginin sýzýsý yükseliyor,
Aðýt tufan yýkýlan gönülde/ bir yýkýk hayal,
bir ölgün ümit dolaþýr,
þaþkýn ve çaresiz…

Çok ölüm düþündüm hayat yolunda yürürken
daðlarýn ölümü, taþlarýn ölümü,
canlýlarýn ölümü, kendimin ölümü…
Hiç ümitlerimin ölümünü düþünmemiþtim bu kadar
Demek ki kaderde böylesi bir ölümü düþünmek de var
Bu yüzden gönlüm incinir,
Bu yüzden yüreðim kanar.

Görmediðim bir güneþ doðmuþtu
gönül ufkumdan…
þafaklarý sancý veren bir güneþ.
Bir deðil bin akþamýn ölümünü görmüþtüm gözlerimle
Üzerime inmiþti bilinmedik ümit yaðmuru,
Islatmýþ, yýkamýþtý karamsar dünyamý
Ýnanmýþtým sevdanýn vuslat anýna,
Ve fark edilmiþti beni sevgili.

Mutluluða ramak kala uyanýlan bir düþ
Gafilce kurulan bir tatlý hayalden ayýlýþ gibi,
Can yakan ayrýlýðýn içindeyim.

Yürümeðe hazýrlanýrken hicran sokaklarýnda,
Dudaklarýmda vuslat türküsü olmayacak,
Önümde giden yolun nereye gittiðini,
Nerede bittiðini merak bile etmeyeceðim.
Yalnýzca yürüyeceðim, gönlümün çektiði yere.

Beraber yürüyeceðimiz yollarda sevgili olmayacak,
Belki bir baþka gönül arayacak, kendine göre.
Ne benim gibi seven bir kul, ne de bir gönül bulacak.
Kutluluðuna inanmadýðý sevdanýn hýþmý ile kahrolacak
Ne sevginin, ne kendinin adýný bilmeyecek,
kurt nefisli insanlarýn ellerinde ezilecek
Duyacaðým sancýsýný her zaman
Ve aðlayacaðým belki aðrýlarýna
O bilmeyecek.