Bir varmýþ, bir yokmuþ... Zamanýn birinde, bilinmeyen bir yerde, yine ayný bugün gibi insanlar yaþarlar, coþarlar, zaman zaman aðlarlarmýþ. Bir güne sýðdýrmaya çalýþýrlarmýþ herþeylerini ve üzüntü, ve tasa hep onlarý kovalarmýþ...
Ýnsanlar mutluluðu ararlarmýþ, sevgiyi bulutlarda, mavi denizlerde, gidilmemiþ kentlerde, görülmemiþ kayalarýn altýnda... Nafile, bulamazlarmýþ, ne kadar debelenseler mutlu olamazlarmýþ. Bir kahkaha bin ýþýk yýlý uzak sanýrlarmýþ.
Oysa her gece, küçük küçücük bir ateþ böceði, tek tek bu insanlarý ziyaret etmekte, onlarýn dertten kurtulmalarýný dilemekte ve kulaklarýna sevgiyi fýsýldamaktaymýþ.
Yani gün be gün büyümekteymiþ insanlarýn içinde yeþeren sevgi tomurcuklarý, filizlenmekteymiþ, dallanmaktaymýþ...
...
Her yana bakmýþlar, rüzgarda savrulan yapraklara, ayaklarýna takýlan taþlara, denizin ýslattýðý upuzun kumsala... Nedense akýllarýna gelmemiþ kalplerine bakmak, düþünememiþler, akýl edememiþler... Ve yavaþ yavaþ umutlarýný yitirmiþler, sevgiye inançlarý zamanla yok olup gitmiþ. Bir mutsuzluk, bir karanlýk sarmýþ dünyalarýný; yaþamýn bir önemi, bir anlamý, bir heyecaný kalmamýþ, mutluluk olmadýktan sonra...
O zaman baþlamýþlar bu güzelim dünyayý talan etmeye! Mavi deniz mutlu etmiyor diye kirletmiþler, aðaçlar neþe saçmýyor diye kesmiþler... Son’a ulaþmak istemiþler bir an önce, bu yüzden sona ulaþtýrmýþlar çevrelerindeki güzellikleri. Talan etmiþler bu güzelim dünyayý, yakmýþ yýkmýþlar herþeyi...
Mutsuzluk, kasvet, dert yemiþ bitirmiþ beyinlerini. Derken küçük ateþ böceði çýkmýþ karþýlarýna, uyarmak istemiþ. Demiþ ki yanlýþsýnýz, yanlýþ yapmaktasýnýz... Küçük ateþ böceði anlatmaya giriþmiþ herþeyi, küçücük ateþ böceði, kim dinlesin ki onu, kim duysun ki sesini?... Karþýsýna çýkan ilk insan ezmiþ onu! Cýlýz sesi, rüzgarda kaybolmuþ ateþ böceðinin. Ýncecik kollarý iki yanda... Sýrtüstü serilmiþ topraða... Rüzgar katmýþ önüne ateþ böceðini, sürüklemiþ günlerce... Belki haftalarca... Belki aylarca sürüklemiþ zavallý ateþ böceðinin cansýz bedenini... Ve birinin kapýsýna býrakmýþ, kaçmýþ. Hani demiþ belki anlarlar hatalarýný...
Kapýyý yine mutsuz, diðerlerinden farksýz bir adam açmýþ. Bakýþlarýnda umut yok, baþý öne eðik yere bakmaktaymýþ. Bir adým atmýþ ve orada küçük ateþ böceðini görmüþ... Yüreði cýz etmiþ... Ýçinden bir þeylerin kopup gittiðini fark etmiþ, oraya yoðunlaþmýþ, yüreðine... Bakmýþ ki aslýnda mutluluk dediði þey orada, kalbinde büyümüþ bir aðaç olmuþ!!!... Koca bir çýnar olmuþ...
Kocaman bir gülümseme yayýlmýþ tüm yüzüne adamýn, elinde zavallý ateþ böceði daha bir dikkatle incelemiþ bu çýnarý. Her dalýndan yapraklar pýrýltýlar saçmaktaymýþ, koca gövdesini bir sevgi pýnarý sulamaktaymýþ... Ýnsaný mutlu eden bir büyüymüþ bu... Sevgi tüm dallara tüm yapraklara kazýlýymýþ ve gövdeye... Gövdeye... Gövdeye...
Koskoca çýnarmýþ adamýn yüreðinde sevgi ve iki kelime kazýlýymýþ gövdesinde çýnarýn; “Sevgi Kalbinizde...”
Bu öyküyü yazmama vesile küçük ateþ böceðine sevgilerle...