Hep bir ruya yasamak istedim.
Oysa, hep bir ruyaydi yasadigim.
Bir tokat yemisce uyaniyordum kabuslarimdan .
Yalnizdim her zaman.
Onceleri sanirdim ki,
tek ben kaybetttim hayatin nesesini...
Aci cekerdim "niye sadece ben" diye.
Sonralari ne cok kisinin var oldugunu
benimle tipatip ayni duygulari
paylastigini gordum, hayret ettim.
Aslinda yalnizlikta, yalniz olmamak
umudumu tuketmiyordu ...
Sicak bir dost elinin yokluguna
isyan ettigim gecelerimde,
“Yalniz degilsin” diyen
bir yurek sesi icin neler vermezdim.
Aska, dostluga, durustluge, iyilige, sadakate,
sarkilara olan tum inancim yittiginden
hic bir sey etkilemiyordu artik beni ...

Sonralariysa yalnizligim yeterli gelmedi,
daha cok yalniz, daha cok kendimle beraber olmak istedim.
“Yasamak icin bir sebep verin ” diye haykirip
iyi seylere olan inancim yitmesin diye dualar ettigim
gunlerim cok oldu....
Yasama nedenlerimin hepsi
bir denizin dibine gomulunce
sadece nefes almak icin yasamaya baslamistim sanki..
Herseyi cok daha basit yaptým kendimce,
boylece katlanabilir olacagini sandim gelecek yillarimin..
" Cok dusunme, cok dusunmek sagliga zararli" dedim
dedim de ardindan celiskilere yenildim.
Bunca sene beynimizde yeni ogretilere,
bilgilere yer acmak icin verdigimiz caba niye o zaman?
Neden hep saglikli, mantikli dusunmeyi, akilli olmayi,
ogrenilebilecek herseyi, ogrenmeyi salik verdiler bize ?
Dusunen beyinlerin, dusunmeyenlerden daha degerli oldugu
yalan degildi ki yasamda..
Neden benim yurek kapim hep icerden aciliyordu ?
Neden biri sessizce, calmadan giremiyordu o kapidan iceri ?
Neden tek basima dusuncelerimle basbasa biraktiliyordum ?
Neden, neden, nedenler o kadar coktu ki....

Aslinda paylasilmayan guzel seylerin
dostluk gibi, saygi gibi, sevgi gibi, ask gibi
bir gun kendi kendini yok edecegine inananiyordum
ve bir zamanlar guzel olduguna,
degerli olduguna inandigim hersey zamanla kendini imha
etmeye baslamisti icimde....

Ta ki seni taniyincaya dek CAN....
Saskindim sen cikageldiginde
"oldurduklerimin mezarinin ustundeki
bu zafer dansi da neyin nesi? " dedim ilk zamanlar.
Ýnanamadim varligina, var olabilecegine CAN...
Bu huzur, bu sevinc nerden geliyor anlayamadim.
Gozlerimi kamastiran bu isik, bu sicaklik neyin nesiydi ?
Icimdeki butun putlari yerle bir ettigimde ,
bir zamanlar kutsal deyip tapindigim hersey
bir toz bulutu oldugunda sen karsimdaydin.
Putlarim yikilmisti belki ,
ama Tanrilarim hala icimdeymis megerse.
Karanlik mabedimin derin yariklarindan
gunes isigin sizdi birden, sessizce.

Yapraklari dokuk, govdesi catlamis , kurumaya yuz tutmus
dallari kirilmis agactým ki,
bu yeni baharda ,
firtinaya , donduran soguga inat,
umutsuzlara , vefasizlara inat,
isigini icime alip, mavi ciceklerle donandim
adeta seninle CANim..

Masallardaki kusursuz kahramanlar degildi bekledigim yillarca..
Belki beni tekrar yaratacak biriydi ,
belki de aldigim yaralara aldirmadan
bana inanip , guvenecek
sonuna dek sayacak, sevecek biriydi...

Sevdigi icin daglari delen,
ihanet etmektense ,zehiri icmeyi yegleyen,
diyetini odemek icin, kendi kolunu kesen,
masal kahramanlarini dusundugumde
hayretle gulerdim ....
Gulerdim tabi ki ,
cunku bunlar masallarda olurdu bilirdim de....
Yasamim boyunca tanidiklarimda ,
seviyor sandiklarimda; tutku, sevgiyi ;
yalan, durustlugu; ihanet sadakati;
ofke, merhameti yenmemis miydi ?

Vazgectim deyip , yenilgiyi kabul etmeyip
kacan bendim gerceklerden aslinda....
Dusen bendim her yenilgi sonrasi da...
Ayaklarim uzerinde dogrulmakla gecmisti yillarim...
Neden dustugumu ise cogu kez anlayamayamamistim bile...
Her keresinde bir umut isigi aramistim .
Aslinda umut benim icimdeydi .
farketmeden kendim, kendime umudu sunuyordum...
Avuntu, aldatmaca olmadigini bunlarin
sen yasamima girdiginde anladim CAN...

Simdi butun dunya uzerime gelse, yuregini benden alamaz.
Ve yasadigim surece asla kimse bilmeyecek, yuregimde ne oldugunu...
Simdi biliyorum ki kabustan uyandim,
cezayir menevsesi gozlerim acildi isiklarinla...
Bu rüya, dus degil , uyanmayacagim degil mi bu kez CAN ?
Firtinaya, soguga, yagmura, kara bulutlara
savasa, yokluga tum olumsuzluklara ragmen
bitmeyecek,
yasayacagiz , yasatacagiz, koruyacagiz birlikte degil mi sevdamizi ?
Sartsiz, kosulsuz, sinirsiz degil mi bizim sevdamiz ?
Temelini saygý ve sevgi ile attik ,
bu nedenle ki el, ele ; yurek, yurege ;
biz olduk, tek olduk seninle....

Nesrin Gocmen 27/03/2003