Bilmiyorum. Bilmekte istemiyorum. Çünkü bildiklerim ve bileceklerim beni korkutuyor. Sorular cevaplarýndan uzak bir yerlerde beynimi kurcalayýp dururlarken nedenleri merak ediyorum sonra. Ama bilmiyorum..bilmekte istemiyorum.
     Ne yapmam gerektiðinide, nasýl tepki göstermem gerektiðinide bilmiyorum. Çünkü kimse bana öðretmedi. Belkide ben öðrenmek istemedim. Bazý þeylerin sadece bana özel olmasýný istediðimden olsa gerek, hedeflerime hiç ulaþamadým. Hedef yada amaç ..herneyse unutuldu. Bir anda ulaþýlamaz yapýldý. Engellerin görünen yüzlerine saygý duyarken, düþmanlarýmýn ne kadar içten ve yakýn olduklarýný tahmin edemedim. Olmadý, yapamadým. Kocaman bir kaybeden kiþilik olarak yaþamak zorunda kalmak, yaþamayý ölüme tercih etmek, yada hayatta bir kez olsun sadece kendim istediðimden biþeyler yapabilmek için kendime öncelikle herþeyi ve hiç yalan söylemeden anlatmam gerekdi. Anlatmalýydým herþeyi, anlatacakdým. Bundan sonrasýnda hayata dair yeni planlarýmda hep bu anlatýlanlarý örnek alacaðým. Ders almayý becerebilmiþ miyim diye merak edip her yanlýþý tek tek incelemek ve herþeyi oluruna býrakmadan önce son kez bir þeyleri yönlendirmeyi istiyorum. Seçtiðim yol seçme zorunluluðum olarak kalmamalý. Onu gerçekten ben seçmeliyim. Kendim için alacaðým keskin kararlardan yalnýzca ben sorumlu olabilirim. Bu durumda suçluda yanlýzca benim. Hiç yalnýz olmadýmki diye düþünürken çevremde gezinip duran onca þeyin hiç olduðunun farkýna varmam uzun sürmedi. Hiçbir þey istediðim gibi devam etmesede aslýnda herþeyin düzenin gerektiði gibi yani kendimin dýþýndaki insanlarýn istedikleri gibi oluþtuðunuda biliyorum artýk. Yenildim. Bu çok açýk ve tartýþýlmaz. Hayatýma kendi sorumluluðum altýnda yenildim. Onun aðýrlýðýný taþýyamýyorum artýk. Aslýnda kendimi bile taþýyamýyorum. Bir zavallýya dönüþmemi elimden hiçbirþey gelemez durumda seyretmek zorunda kalmam ölümden bile büyük bir acý ile beni karþý karþýya býraktý. Önümde geriye kalan seçeneklerim de sadece ölümümüm þekli yada geri kalan kýsa ömrümü nasýl yaþayabilecek oluþum. Bunlarýn dýþýnda bana seçenek diye gözükenler ise sonunu çok iyi bildiðim karanlýk maðaralarý andýrýyorlar. Ne ben onlarýn içine girmek gibi bir cesaret gösterebilirim nede onlar bunu yapmama izin verirler. Görünürde seçeneklerin bol olduðu ama aslýnda hiçbir seçeneðin olmadýðý, acýmasýz ve kararsýz bir dünyada yaþýyorum. Kimse neden yaþadýðýnýn farkýnda deðil. Kimse kaybettiklerinin yada kazandýklarýnýn hayatýn tümü karþýsýnda aslýnda ne kadarda küçük olduklarýnýn da farkýnda deðil. Herkes sadece yaþamak istiyor. Ama “neden?”, eminimki onlarda bilmiyor. Bu kadar kargaþayý, bu kadar canlý cesetleri alt tarafý bir içgüdünün oluþturmasýda sonsuz bir umutsuzluk veriyor. Amaç yada amaç gibi görünen aptal anlýk amaçlar umutsuzluðun keskin býçaðýyla delik deþik olmuþken birþeyler beklemek, birþeylerin kendiliðinden olmasýný beklemek, rahatlýðý þansta aramak, sevgiyi sevgisizliðe dönüþtürmek hep kendi seçimim oluyorlar. Sevgiye olan açlýk ve gereksimimi her ne kadar hissedebiliyorsamda, yaþadýðým hiçde küçümsenemeyecek acý dolu olaylar nefreti benim için sevgiyle yer deðiþtirdi. Gerçek sevgiyi deðil gerçek nefreti aramaya baþladým. Bu öylesine bir nefret olmalýki bu nefrete layýk olan þey kendisine öldükten sonra bile vurmaya devam edeceðimi bilmeli.
     Gerçek olan tepkisiz kalamamamdý. Göz de yumamýyordum, hoþgörü de saðlýyamýyordum. Yeteneksizdim belkide. Ama limite ulaþmýþ tahammül yada kemirilmekden artýk iskelete dönmüþ sinirlerim bana sadece nefret etmelisin diyor. Herþeyden...kendimden bile. Sonrada zarar vermeliyim. Bu onlarýn aptal intikamlarýna benzememeli çünkü deðiller. Eðer o þirin bebek bana gülümsemeyi keserse, yada onun bana bakmadýðý bir anda canilik neymiþ gösterebilirim. Ama ya bakarsa. Ya gül yine sabah gördüðü ilk ýþýkla o muhteþem yapraklarýný açarsa. Ne yapabilirim o zaman. Ýyiliðin kötülüðü yenmesini oturup büyük bir sabýrla beklemeli miyim,yoksa bunun içinde bizzat bulunup yardým mý etmeli. Benliðimden bile þüphe duyarken hangi tarafata olduðumu bir türlü kestiremiyorum. Yok etmek sadece kendim için kolay ama sonrasýnda hep sorular dökülecek yok olan varlýklardan. Vicdan azabý yaratmasalar bile düþündürecekler en azýndan. Gözümün önünden nefes alýp vermeye devam ettiðim sürece çýkmayacaklar. Hiçde istemediðim bir güce sahip olmayý, geleceði hep doðru tahmin etmeyi en az yaþam kadar kurtulmak istediklerimden. Aslýnda düþüncelerimi bile yönlendiremiyorum. Çünkü onlar zaten yazýya geçmeden önce yönlerini bulmuþ oluyorlar. Býkkýnlýk da tamamen umutsuzluðun bir alt nedeniyken hala aðlayabilmem, birþeylere yok edildiðini sandýðým duygusal tepki verebilmem, hatta öksürüp ses çýkarabilmem bile bir mucize. Düþünüyorum neden mutluluklar hep bu kadar kýsa sürer diye. Neden hep umutla beklenen yazlarda olur bu duygusal patlamalar. Ve ben neden hep bu zamanlarda nefretimi çýplak bir þekilde görürüm. Sorun neydi acaba. Gerçek sorun neydi onu bile unuttum. Hiçbir neden bulamýyorum. Aramak bile sýkýcý artýk. Varlýklarýndan þüphem yok ama artýk nerede olduklarý umrumda bile deðil. Kendi isteklerim doðrultusunda bulduðum çoðunlukla saçma nedenlerime baðlýlýk yeminini çoktan ettim. Bundan sonra bana “iþte neden bu” diye sunulacak herþey doðru bile olsalar anýnda reddedilecek. Çünkü doðrular benim düþündüklerim. Sizin doðrularýnýz deðil.
     Ne istiyorum ben? Ýstek neydi acaba? Nerede düþürdüm onu? Umutsuzluk ve sonsuz nefret beni bu hale sokmadan önce neleri amaçlamýþtým? Herkesinki gibi sýradan bir hayat yada yine herkesinki gibi baþkalarý tarafýndan oluþturulmuþ ve yine baþkalarý tarafýndan yönlendirilecek bir hayat mý? Ne istiyordum acaba? Özgürlüðün artýk komik bir kavram hale geldiði bir yerde yaþamak mý? Yoksa umutsuzluðu sevgisizlik ile birleþtirip omuzuma ölene dek taþýyacaðým bir yük olarak koymayý mý? Ne istiyordum ben?
     Evet bir yolda iþte böyle göz göre göre uçup gitti. Bunuda kaldýrabilirim sanki. Ama geride kalan yollarýnda elimden hiçbirþey gelemeden uçup gitmesine seyirci kalamam. Çünkü bu benim sonum olur. Kaybedilen bu yolda biraz daha korkuyu arttýrdý o kadar. Eskiden korkuyordum ama þimdi çok korkuyorum. Ne olacaðýný kestiremiyorum ve hep kötü þeyler seziyorum. Gelecek korkusunda þimdiki zamanýmýn korkudan verdiði acýsýna dayanamayýp önceden pes etmektende korkuyorum. Ýnsanlarýn gözünde önceden ölmekden korkuyorum. Deðersizliðin nereye kadar süreceði meraký içinde ellerim kollarým baðlý iðrençliklere ve rezilliklere dur diyemiyorum. Odamýn duvarlarýnýn beni ezmek istermiþcesine üztüme üstüme gelmelerine karþý koyamýyorum. Bazen nefesim daralýyor bazen ben tutuyorum. Bazende öylesine sinirleniyorumki birþeylere çok kötü zarar vermek istiyorum. Buda çoðu zaman çevremdeki en yakýn insana yani kendime denk geliyor. Geçmiþde yaþadýðým kaoslar yada çeliþkiler yetmezmiþ gibi, sanki acýlarýn dostluðunu kabul etmiþe benziyorum. En iyi dostlarýn, gerçek dostlarýn onlar oluyor. Ve ben yine hiçbirþey yapamýyorum. Beklemekden baþka. Olanlarý seyretmekten baþka. Kýrýlmýþ umut kalýntýlarým ancak bunlara izin veriyor. Kendimi kaybediyorum yavaþ yavaþ. Ve hala hissedebiliyorum. Kayboluþumu, gözlerden uzaklaþýmýþýmý, geriye tek ve küçücük bir iz býrakmadan ayrýlacak oluþumu... piþmanlýðýmý seziyorum. Yanlýþý aramayý sürdürmektense önceden belirlediðim “iþte yanlýþ burada” noktalarýný örnekler haline getirmeliyim. Bu zaman kazandýrabilir. Ama hiçbirþeyi engelleyemem. Ne düþündüklerimin sansürsüz bir þekilde dýþarý sýzmasýný nede yok oluþumu, bilinmeyen uzaklara yolculuðumu engelleyemem. Çok önceden kontrlolümden çýkan onca þeyin bir tanesini bile geri getiremem. Geri bile dönemem. Çünkü her kapý kapalý benim için. Kendi kendimi hapsetmiþ gibiyim. Olduðum yerden, oturduðum koltuktan bir an için bile ayrýlmak istemiyorum. Kimseyle iletiþim kurmayýda istemiyorum. Konuþacaklarýmý kendime saklayýp, þimdiki gibi hepsini yansýtamasamda kendime anlatmayý düþünüyorum. Farkýnda olmadan planlarýmý kurmuþ oldum aslýnda. Zorluðu unutmalýyým. Zorlarý basitliðe indirgemeliyim. Kimseyi seçtiklerinden dolayý suçlamamalý ve asýl suçlunun þimdi ve her zaman hep kendim olacaðýmý unutmamalýyým. Ben aslýnda ölmeliyim. Hemen þimdi.. .
     Yoðunlukda beynimde dönüp duran düþünceleri bir sýraya dizemiyorum. Hangisi en üstteyse önce onu kullanýyorum. Kendime olan nefretim çaresizliðimden kaynaklansada diðer çaresiz insanlara sempatiyle bakmam, hatta onlarýn o haliyle eðlenebilmem nasýl açýklanabilirki? Hem zaten siz ne biliyorsunuzki? Paçavra düþünceleriniz, benim için hiçbir anlam taþýmayan araþtýrmalarýnýz, sonuçlarýnýz ve nedenleriniz hep sizin olsun. Ve bu kadar saçmalýk arasýna sizlerde katýlýn, sonrada hep birlikde ölün. En azýndan bazý yeniden baþlama þansý doðabilir. Ama hala deðersizliðin ve umutsuzluðun üstesinden ne gelebilecek bilmiyorum. Þu an sadece gerçekleri görüyorum. Hayaller epey uzakta. Ve gerçekler hep acý veriyor. Umudu yiyor, deðeri azaltýyor. Ve bu durmadan tekrarlanýyor. Bende kaybolurken aslýnda eriyorum. Her parçam eriyor ve yerde tabaka oluþturuyor. Yakýlmayý bekliyor. Tamamen yok olmayý. Uzaklaþmayý ve bir dahada geri dönmemeyi. Hatýrladýðý herþeyi unutmayý ve silmeyi çok istiyor. Hala ve hala yeni baþtan baþlamalý diyor. Ne ve nasýl..? o beni hiç ilgilendirmiyor. Herþeyin sorumsulusu bensem bile, ben yinede baþkalarýný sorumlu tutuyorum herþey için. Ve bu duruma kendi kendime gelmediðimide düþünüyorum. Birileri bu aþþaðýlýk sorumluluðu paylaþmalý benle. Yalnýz ancak düþlediðimin yarýsýný yaþayabilirim. Yalnýz olmuyor...yaþanmýyor. Bu eriyiþimi hýzlandýrýyor. Kayboluþum dahada acý veriyor. Ýzleyenim bile yok..Ve bunun bilincide ölümüne bir neden daha ekliyor. Gözlerden uzak bir aðaç gibiyim. Sulanmayý yaðmurdan alýyorum ve beslenmeyi toprak yardýmýyla yapýyorum. Kimseye muhtaç deðilim ama olmak istiyorum. Hemde çok. Ölüm sonrasýnda,kendiliðinden gelmeli, þimdi deðil. Buna ben karar veremem. Herþeyde olduðu gibi. Onlar karar verir. Onlar olur der ve o hep olur. Veya ben olacaðýný hep bilirim. Davranýþlarýmý ona göre düzenler, yapmam gerekenleri plana bu þekilde koyarým. Gerçektende hiçbir art niyet olmadan yapýlmýþ alayvý tavýrlar sonumu hazýrlayabilir ama sadece o gözlerde. Kendi gözlerime göre hala yaþýyorum. Çünkü kendimi 2 dakikada olsa aynada yaþarken görebiliyorum. Hýza yetiþemiyorum belkide. Çok istesemde yarýþ yapamýyorum. Kaybedenin kendim olduðunu biliyorum yalnýzca. Herþey sanki ben doðmadan önce proglammýþ gibi. Anlamakda güçlük çektiðim ve bir türlü eriþemediðim herþey önceden hazýrlanmýþ. Benimle birlikde ve benim haberim olmadan geliþip oluþmalarý imkansýz. En azýndan farketmem gerekirdi.
     Gün bazen benim için 2 saate sýkýþýr. Zaman kavramýndaki günün diðer anlarý ise önemsiz ve istenmeyen kayýplardýr. Hep o 2 saatin tekrarlanmasýný isterim sonra. Gülücükler, baþarýlar, anlamsýzda olsa sevgilerle doludur onlar. Bana bu körelmiþ yerde insan olduðumu hatýrlatýrlar. Bazý þeyleri menfaat uðruna yapmadýðýmý, ruhun içlerinden gelen hislerde anlarým. Birisinin her zaman yanýnda olmayý istemek, onu herkesden ve herþeyden üstün tutmak ve sevgiden baþkada birþey beklemeden onu sevmek karanlýðý bir an olsun aydýnlýða sokabilir. Ama anlatamamýþlýðýn yada o ruhu bir türlü dýþa yansýtamamdan dolayý onu sahiplenmek , bir þekilde kendini kabul ettirmek ve en zoru olan sevdirmek, kalan zamanýn kýsalýðýnda ve korkunç ýzdýraplarýn getirdiði sabýrsýzlýkda önce zorluk gibi görünürler sonrada zorunluluða dönüþürler. Yavaþ yavaþ uðruna ölümü bile göze aldýðýn hayat amaçlarýn gülünç duruma gelmeye baþlarken bu amaç yani gerçek sevgiye muhtaçlýk ve onu aramak hayattaki en önemli amacýn haline gelir. Kaybetmenin ve hiçliðin ezikliðini benden daha iyi hissedebilen biri olamayacaðýndan ve zaten bu amaç dýþýnda ki herþeyde gözümde sýfýr deðerinde olduðundan kaybetmek kabusa dönüþüyor. Acýlarý inanýlmaz bir þekilde arttýrýyor. Kiþiliðimden kopmaya, olmayan bir karaktere bürünmeye baþlýyorum. O hep o benle karþýlaþýyor. Önünde býraksalar korkudan tireyecek biri. Gözlerim hayattaki en büyük amacýma bakarken ve ona sadece 20 cm. uzaktayken rahat olamýyorsun. Belkide ulaþamadan kaybetme korkusunu hissediyorum. Ama zaten ulaþamamam yani kesin baþarýsýzlýk onu kaybetmem anlamýna gelir.
     Bakamýyorum gözlerine. Bir suçlu gibiyim. Piþman ve çaresiz. Gücüm kendimin hiçbir parçasýný deðiþtiremeyecek. Onunla yaþamaya devam ettiðim sürece duyduðun nefret dahada artacak. Bu nefret beyine ulaþtýðýnda, düþünülenlerdende nefret edilmeye baþlanacak. Aðlamak hiç kimseye sesimi duyuramayacak ama yinede aðlayacaðým. Bu kez kaybetmek istemiyorum tanrým. Çünkü bu kez gerçekten istiyorum. Bir baþarýsýzlýðý, bir umutsuzluða daha nasýl katlanabilrimki. Hangi ben katlanacak bundan sonra? Kaçýncý canýmý istiyorlar? Sesleri ve izleri takip ederek gelebildim buralara kadar. Ama onlar hep yanlýþ yönleri gösterdi. Bundan sonra ben izler ve sesler býrakmak istiyorum geleceðe. “Bunu ben yaptým....bu kararý ben verdim” diyebilmek önemli olan. Sonucu ne olursa olsun, sorumluluðun sende olduðunu bilmek, nefes alýp vermenin bile senin seçimin olduðunu bilmek yaþadýðým bu korkunç bataklýkta neye yararki? Nefretim ve sevgim dýþýnda sadece kendimin yönlendirebildiði birþey var mý?
     Boþ nedir? Bu kadar boþluk arasýnda, kaybetme korkusuyla neden zaman harcýyorum? Gelecekte ne olacaðýný bile bilemiyor sadece kestiriyorum. Onu düþünürken kendimi buluyor ve “kim?” diyorum. O kimdi?
     Üzülmemelisin...Çünkü hiçbir sonuca ulþamazsýn. Gözlerin hüznün etkisindeyken göremeyebilir. Hatta sevinmelisin. Çünkü hala yaþadýðýn bir hayatýn var. O hayatýn içindeki duygular hep üzüntü verici þeyler olsalarda sen hep yaþadýn. Acý bir yaþamdý ama yaþadýn. Birçokda ders aldýn. Planlarýn önemini anladýn. Aðlamanýn anlamsýzlýðýný, yalnýzlýðýn acýsýný. Kendini tanýdýn belkide. Mükemmel olamadýðýný gördün, ve olamayacaðýnýda. Acýlarý haketmediðini düþünsende sende farkýndaydýn..;herþey hep senin yüzünden olmuþtu. Hiçkimse sorumlu deðildi. Belkide etrafta sadece sen vardýn, ve bunun farkýnda deðildin.
     Üzülme artýk. Sorunlarýna saygýyla yaklaþmayý bil. Hemen yýkýlmak yerine mücadele et. Baþýný kolay kolay eðme. Kim olduðunu göster. O olmadýðýný kanýtla. Kendini tanýt. Kýsaca birþeyler yap... Yerinde sayma.
     Sormayacaðým. Ve sorgulamayacaðým. Ne olduysa, nasýl olduðunu merak etmeyeceðim. Sadece tahmin edecek ve bunun beni ne kadar zaman ve ne kadar yiyeceðini öðrenmek isteyeceðim.Kaybettiðim zamanlarýn piþmanlýðýnda, üzüntünün yine ellerim ve kollarým hareketsiz kalmýþken gelmesi beni çýldýrtýyor. Hiçbir þey yapamayacaðým yine. Aðlayýp seyredecek sonrada...yine üzüleceðim. Tanrým, küçücük bir umut kýrýntýsý bile yok mu? Niye hep hapis edilen ben oluyorum. Þanssýzlýk neden hep beni buluyor..? Benimle ne probleminiz var?
     Ona verebileceðim hayatýmdý oysa. Her karesi ve her nefes alýp veriþim. Bunca zaman deðerin ne olduðunu bilmeden bir anda böyle bir deðerle karþýlaþmak þaþkýnlýk yarattý üstümde. Ne yapacaðýmý bilemedim. Ve ben farkýnda bile olamadan o elimden uçup gitti. Anlayamadýðým uzaklara doðru gitti. Ne arýyordu acaba? Sevgiyi mi yoksa sevilmeyi mi? Anlamlarý buldu mu peki? Doðru kararý? Gelecek bu kadar basit deðil. Onun geleceðeni karmaþýklaþtýrabilirdim. Elde etmek için en sonuna kadar savaþabilir ve ona bu paçavra yaþamýmda tek deðer verdiðim þeyin o olduðunu gösterebilirdim. Belki o benim yaþamýmý önemsemiyordu ve orada deðerli olmasýna bir anlam veremiyordu. Oysa bir bilebilseydi ne anlama geldiðini...onun için neler yapabileceklerimi...Herþey anlatamamýþlýðýn ve anlaþýlamamýþlýðýn altýnda ezildi.
     Gelecek nedir? Bu kelime neden bana hep korku veriyor? Yaþadýðýmýn farkýnda olmama neden olan üzüntüler olmasa þu an bana ne ifade edebilir? Hiçbirþey. Artýk hiçbir þey beklemiyorum gelecek, geçmiþ yada þu ana dair. Herþeyin oluruna býrakýlmasý gibi. Hangi yönde gideceklerini kestirebiliyorum zamanlarýmýn, hepsi bu. Ne karýþabiliyor nede yönlendirebiliyorum. Yaþadýðým zorluklarý yada hüzünleri baþka zorluklar yada hüzünlere geçerek, bir þekilde kaçmam yenilmiþliði gösterir. Ama bitmiþliði deðil. Kaybeden hep ben olsamda onlarda kazanamýyorki. Kazanan neden yaþadýðýnýn farkýnda mý? Oluþabilecek acýlardan boþvermiþlikle kaçmak, hayata aslýnda hiçde önemli olmayan bir kaç aptal amaç uðruna baðlanmak, ve yine bu hiçlikler diyarýnda, herþeyin ve herþeyin içinin boþ olduðunun bilincinde emeðin tamamýnýn buna gideceðini bilmek, yada sadece hissetmek,hissedebilmek, sonrasýnda artýk geceleri uyuyamamak, yavaþ yavaþ aðýr bir baský altýna girmek ve en sonunda onun altýnda ezilemek, kendini ve düþüncelerini kaybetmek, umutla birlikte düþünme yeteneðinide kaybetmek, delirmek, ve en sonunda bir insan kategorisine girebilmek...Baþarýsýz bir hayat ölü bir hayat demektir. Sen hala yaþadýðýný sanýrsýn ama yaptýðýn sadece kaçmaktýr.
     Sonsuza doðru uzun bir kaçýþ. Umuda doðru, özgürlüðe ve gerçek ihtiyaçdan doðan sevgiye. Karþýlýklý sevgiye, aþka, mutluluða...yada yeni hüzünlere. Ölü benliðim nereye kadar kaçabilirki? O hiç kaçarken yorulmaz mý? Ýstediði yere ulaþabilir mi?
     Önemsenmediðini þimdi anlamak, istenmediðini önceden anýmsamak, birine karþýlýk bekleyerek deðer vermek ve onu istemek hayatýn en büyük hatalarýný verir sana. Samimiyetsizlik ve konuþmamazlýk birazda geçmiþe karþý duyulan küskünlükden ibaret olsalarda onu hiç tanýmamam ama yakýndan tanýmak istemem onun beni tanýmamasý karþýsýnda hiçe dönüþtüler. Fýrsatým vardý oysa. Kendimi tanýtabilirdim. Ama neye yararki diye düþündüm? Yýllardýr tanýdýklarýma sanki tanýtabildim mi kendimi? Baþarabildim mi?
     Bir þeylerin deðiþmesini hem korkudan hemde yenilikden uzak durmamdan istemedim belkide. Hatalarý herþeyin kendiliðinden deðiþmesini beklerken yaptým birer birer. Ve deðiþme hep kötü yönlerde oldu. Kötü baþlamamýþtým. Ama kötü bitirdim hemde çok kötü. Sessizliðe yenildim belkide, anlatamamýþlýða ezilmem gibi, anlamsýzlýða, anlanamamaya yenilmiþliðim gibi. Sessizlikde içinden geçenler görülebilir diye düþünürdüm hep. Yanýlmýþým. Ben biraz birþeyler görebiliyordum ama onlar hiç göremedi. Sessizliði baþlatan hep ben olurdum. Bozanlarsa hep onlar. Geriye kalan hüzünlerde hep benim olurdu. Onlar ise hep kurtulurdu. Hüznün ne olduðunu bilmeden yaþar ve ölürlerdi. Aslýnda onlarýn yaþam paylarýna düþen hüzün ve üzüntüler benim üstüme yüklenmiþlerdi. Ne olursa olsun, yaþanan ne varsa, bir þekilde hüzünden farklý olarak mutlu sona ulaþabiliyorlar, bense acýlarýn çokluðu ve sürekliliðinin afallýðýnda ne yaptýðýný bilmeden sona geldiðimin bile farkýna varamýyorum.