yürüyordum arkama bakmadan yürüyordum.o anda beni hiç kimse durduramazdý gecenin karanlýðýnda sokaklarýn durgunluðunda ayak seslerim aydýnlatýyodu oralarý.bunu bir çok kez yapmak istemiþtim ama her defasýnda o gücü kendimde bulamamýþtým iþte olmuþtu ve artýk gidiyordum arkama bakmak istemiyor geçmiþime bende sünger çekmek istiyordum.bir kuþ kadar özgür olmaktý hayalim ama hiç düþünmemiþtim kuþlarýnda rüzgara tutulduklarýnda bir kaðýt parçasý gibi savrulduðunu... þimdi beni bir duygu kapladý. piþmanlýk mý? belkide zavallý anneciðimi býrakýp gidiþim... belki þimdi sünger çektiðim geçmiþi aydýnlatmak istiyorum,geri dönmek istiyorum ya da kim bilir..ama þimdi durgun geceler bana acý veriyor çünkü onlar beni bindiriyorlar bir faytona geçmiþime götürüyorlar sesizlik, durgunluk acý veriyor bana...ve herkesin yapmak istediðini yaparak bir kahraman ,kendi içimde küçük bir zavallýyým þimdi