hüznün gümüþ dudaklý þamdanlarýnda
iyi muhafaza edilmiþ bir mum gibiydi yalnýzlýðý
fotoðraflarýndan da anlaþýldýðý üzere
fotojenik bir suskunlðu vardý
eskimiþ, pas tutmuþ raylar üzerinde
þefkat ve þehvet karýþýmý yolculuklarla
yanlýþ seviþmelere yolaçsa da
böyle olmadýðý zamanlarda
deniz ötesi birþeydi
o bir ihtimal kadýndý sanki;
gözleri bir tartýþmanýn ortasýnda kalmýþtý
düþünceli bakýþlarla süzerdi ortalýðý
sevgi doluydu ve bir o kadar korku
karanlýk sarkýnca, ruh korkutan insanlar
uçuþmaya baþlardý onun için
gene de týrmanýrdý geceye
birçok insan gibi onun da yüzü anlatýrdý
nasýl biri olduðunu
bütün iyilik yüzünde saklanmýþtý
ve ne zaman dudaðýndan öpsem
yüzündeki huzura gömülürdüm
bana iyi biri olduðumu söylerdi
bu iyilik izinsiz çaldýðým kendi iyiliðiydi...