Her gün duyduðum kuþun sesini aramaya koyuldum, etrafa bakarak. Ses geliyordu derinden belki bir çalý arasýndan belki de aðaçlarýn dallarýndan.
Aklýma takýldý birden, öyle bir intizam, öyle bir düzen ki farký yoktu dünden. Sanki kuþlar notayla ötüyor, aðaçlarda yapraklarýyla her biri deðiþik bir ses, bir vokalist. Rüzgarýn uðultusu da fon müziðe yardým etmiþ. Dillerinde sevginin türküsü, aþýklarýn niceden gelen öyküsü.
Ýçi yanýp ta, gönlünden gelen sesi haykýran dertli bülbül assolist olmuþ tabiattaki bu koraya. Neye fayda ki ? önüne koysalar dile varmaz servet. Ýstemem der “almýþ gitmiþ beni bir dert.” Sordum nedir peki bu kadar büyüttüðün dert. Meðer bir tarafa koymuþlar servet, bir tarafada gül. Bu dertten sahip olmuþ kimsenin elde edemediði sese. Meðer o yanýk ses ona sevgisinden gelirmiþ. Hani derlerya “ çok çeken bilir”. O küçük bülbül ne dertler çekmiþ. Aslýnda söyleyen o deðil söyleten sevgiymiþ. Sevginin gücü Ferhat’la bilenip daðlarý delmiþ, sabrýda mecnun olup çölleri aþmýþ. Sadece bunlarmý sanki ? Ne Kerem’ler, ne Ferhat’lar, ne Mecnun’lar tanýrmýþ o garip kuþ. Kimi derdini Ferhat’a kimide Mecnun’a benzetip durmuþ. Kendi mecnun, gülüde Leyla olmuþ. Gülerek sen kim Mecnun kim dedim....
Baþladý birden anlatmaya “Bir gün dertliydim içimde bir korku vardý,öterdim gülün dallarýnda gül de dalýp giderdi derinlerde dinlerdi beni.” Birden bir avcý çýkagelmiþ bülbül kalkmýþ durduðu yerden vermem demiþ sana gülü. Ama gönlü sevgiden mahrum avcý vurmuþ bülbülü,bülbül can acýsýyla düþmüþ çöle Mecnun gibi, gülü bir dert almýþ birden ya kalkamassa demiþ bülbül düþtüðü yerden Gülün boynu eðri bülbül dalýndan uçtuðundan beri. Avcý onu koparýp bir vazoya koymuþ, gül de sevgisinden daha yolda solmuþ. Avcý almýþ götürmüþ onu saraya bir güzel hediye verecekmiþ sözde. Bülbül dertli hali periþan Mecnun olmuþ çölde, Leyla gibi sarayda yar olacakmýþ ele gül de.
Anlatýrken bunlarý gülün gözyaþýna dayanamayan bülbül, nasýl derim ben boþver bunlarý haydi gül. Bülbül þimdi burda burasý sevgi bitmeyen bir çöl. Gül gitmiþ uzaklara saray da olsa ne fayda bülbül yanýnda olmayýnca. Dinledikçe bülbülü anladým o da bir Mecnun. Bir ona baktým bir karlý daða bir de yeþillikle bürünmüþ ormana, utandým inanamadým birden. Meðer sevgi deðilmiþ çýkan dilden. Ne yapýlýr, ne gelir elden elleri Hak’a açýp yalvarmadýkça, gizli gizli gözyaþý döküp aðlamadýkça. Açýlmýþtý eller Rabbe iþte o an gönüller gelmiþti þevke ve Mecnunlar baþladýlar zikre.
Ýþte sevgiyi arayanlar hakka bunca münacat edince birden güneþ kýzardý karlar eridi daðdan. Dedi tabiat korosunda bir ses eksik, ýrmaklarýn pýnarlarýn sesi. O güneþle yeþerdi orman meðer bahar gelmiþ güller açmýþ bizim dertli bülbül dirilip sevdiði güle uçmuþ yerini almýþ assolist bülbül gülün dallarýna hepsi burda bülbül, gül, yapraklarýyla aðaçlar, birde rüzgar uðultusu koyunlar koþuþmuþ bu koroyu dinlemeye. Hepsi birden söylemiþler sevgi türküsünü.