Bana sarýlýrken avucunda sakladýðýn minik býçaðý sýrtýma saplamasaydýn keþke!

Belki de yaþamýmda ilk defa bütün kalkanlarýmý yere býrakýp doya doya sarýlmak istemiþtim sana. Koþulsuz sevgiyi hak edebilmek için koþulsuz sevgi vermeliyim diye düþünmüþtüm o an. Býçaðý –güya çaktýrmadan- dibine kadar sýrtýma soktuðunda gözlerindeki zafer pýrýltýsýnýn anlamýný sezemedim önce. Meðer ufacýk bir açýðýmý bekliyormuþsun beni zayýf düþürmek için. Bir yandan da hiç tanýk olmadýðým kadar sýcacýk gülüþünle karþýlaþtým, aptallaþtým! Ayný anda bu kadar sevecen ve katil ruhlu nasýl olunabilirdi? Öylesine güzel ve baþtan çýkarýcý bir gülümsemeydi ki bu; Kendine en güvenen, en dirayetli adamlarý bile mayýþtýrýr, içini eritir, yaþadýðýndan kuþku duydurup, dize getirebilirdi. Ben buna nasýl dayanabilirdim?

Kýsa zamanda sýrtýmdaki sýzýntýya gözlerimde eþlik ettiðinde senin bayramýn baþlamýþtý artýk. Ben ikimize de ortak bayramlar ararken, sen kendi bayramýný kendin yaratmýþtýn. O kadar güzel gülümsemiþtin ki; sýrtýmdan ve gözlerimden akanlarýn kahrýna raðmen gülümsedim bende. Ama gözlerim seninki gibi parlamadý.

Sana “sýrtým acýyor” dedim, sen “neden?” dedin. Sýrtýma sapladýðýn býçak nerede demek istedim, diyemedim. “Gözlerimden akanlarý gördün deðil mi?” dedim. “Evet ama neden?” dedin. Oraya þu anda gelmiþçesine. Gözlerimden ve sýrtýmdan akanlar oturduðum sandalyenin dizlerini titretti. Kollarýmý dayadýðým masa acýdan çýldýrdý! Sen hiç birini anlamadýn. Çevremizde konuþan insanlar bile sustu. Muhtemelen sýrtýmdan akan kana bakýyorlardý, oralý bile olmadýn. Birkaç cümle daha konuþtum þuradan, buradan. Yeniden yüzüne baktýðýmda dilindeki “neden?” sorularý gözlerine yerleþmiþti. Çok barizdi. Eski ama iyileþmemiþ yaralarýmý gösterdim sana sebep olarak. “Ara sýra acýr böyle” diye sýrýttým. Ancak bu kez de benim gözlerim parladý. Öyle utandým ki, sýrtýmdaki kan bile dondu kaldý.

Geldiðim yere döndüðümde eski yaralarýmý çabuk iyileþsinler diye þefkatle okþadým ama son yaram sýrtýmdaydý. Ne görebiliyorum, ne de okþayabiliyorum. Öylesine rezil bir sýzý ki bu, alýþmak mümkün deðil. Istýrap haydut oldu, dört bir yanýmý sarýyor. Dayanýlmaz acýlara esir düþtüm yine. Baþým dönüyor, gözlerim kararýyor, vücudum uyuþuyor. Beynim çalkalanýyor Allah’ým, beynim çalkalanýyor!

Derken gecenin bir yarýsý odamda tavaný seyrederken buldum kendimi. Neler olduðunu biliyorum, hissediyorum ama göremiyorum. Ýki melek, iyi olmam için Tanrýya dua ediyorlar. Fýsýltý ile, acele acele, ileri geri sallanarak ve kan-ter içersinde. Ýçimi anlatýlmaz bir sevinç ve güven kaplamaya baþladý. Diðer tarafta da yalnýzlýk duygusu can çekiþe çekiþe geberiyordu! Bu zafer anýna daha çok þahit olmak isterdim ama gözlerimin kapanmasýna daha fazla direnemedim ve kendimi uykuya teslim ettim. Sabah kalktýðýmda ruhumda dinginlik, gözlerimde direnç. Bütün yaralarýmýn geçtiðini fark ettim. Sadece sýrtýmda hafif bir sýzý vardý, hepsi o kadar.