Sonsuzlukta.
Zaman yüklü bulutlar,
Kapkara…
Savrulup dururken ordan oraya,
Bir kýþ, bir kýyamet.
Kýyamet…

Saðanak top güllesi gibi
Dövüyor yaþamýn damýný
Çatý çatýrdýyor, çatý sýzdýrýyor;
týk… týk… týk… týk…
Saatler zaman damlalýklarý;
týk… týk… týk… týk…

Ýnsancýklarýn yaþamlarýna
Yine de koyu kývamý.
Alýþkanlýklarla inceltiliyor
Umursamazlýklarla .
Ýnceliyor yaþamýn kaygýlarý
Oluyor light zaman.
Ve sorumluluklar kaygan balýk

Bir süre sonra varlýðý bile unutuluyor.
Hep;
týk… týk… týk… týk…

Birden bir yýldýrým çatýrtýsý;
Ç a t ý r r r r r r!...
Ýki týk’ýn arasýndan yýrtýlýr zaman
Sonsuzluðun göðü görünür yarýktan:
Zaman yüklü bulutlar
Savrulur kapkara…

Ýnsanlar korkuyla bakýþýr;
Kimi yuttu bu kez?

týk… týk… týk… týk…

Neyse ki bir sonraki týk yamar çatlaðý
Ýnsanlar gevþer;
Alýþkanlýklarýn özsularý salýnýr.
Bu iyi eder çatlaklarý.
Light zaman birikir yine
Kaymak tutar
Caddelerde,
Vitrinlerde,
Suratlarda,
Demli çayýn þýngýrtýsýnda.