Herþey anýlarda kalmýþtý. Yaþananlarýn tümü, ardýmda kalan ve geriye bakýldýkça ufuktaki ucu kaybolmaya baþlayan ince uzun bir yol gibiydi. Ýsteðim dýþýnda, yaþadýklarýmdan uzaklaþtýran zaman adlý araçtaydým sanki.

Önümde uzayýp gidiyordu yol, çaðrýlarýma kulak asmadan. Geri dönmem imkansýzdý. Ýçine dolan tozlarý, ayaklarýmdan çýkan terlerle çamurlaþtýran gizlavetlerimden tutun da, annemin, yüzünü tülbentle örterek ölmüþ numarasý yapýp, kendisini ne çok sevdiðimi gözyaþlarýmdan görerek mutlu olmasýna kadar geçen çocukluðumdan, bir gün öncesindeki üþüyen yalnýzlýðýmý sýcak yüreðiyle ýsýtan endamý ömre deðer ilahi varlýðýn tuana ýlýklýðýndaki soluðunun boynumu yakmasýna kadarki, tüm yaþayýmým anýlarda kalmýþtý.

Ve ben, anýlarýmýn en tazesi olan, o soluðun boynumu yakýþýný, o yüreðin yalnýzlýðýmý ýsýtarak üþüyen çocuk yanýmýn gözlerinin parlamasýný, yüzüne mutluluðu daðýtan gülümsemeler býrakmasýný kaybetmek istemiyorum. Bunun için gözlerimi ve kulaklarýmý tüm görüntü ve seslere kapamam gerekiyorsa; bunun için bedenimin havayla temasýnýn kesilmesi gerekiyorsa; bunun için içime çektiðimde gül bahçesindeymiþim gibi huzur veren saçlarýnýn kokusunu hücrelerimde tutmam gerekiyorsa; ve bunun için ille de o âna çakýlý kalmam gerekiyorsa buna da kabulüm. Zaten yaþam, ölümle tanýþmayý kaçýnýlmaz kýlmýyor mu? Zaten ölüm, varoluþun en fettan orospusu deðil mi? O halde, oyuncaðýymýþým gibi benimle oynamasýndansa, ben göðüslerim kendisini, çocuk tebessümlerimin yüzümde yaydýðý mutluluk edasýyla.

Bu, korkak yanýmýn istemi. Hani herþeyin kolayýna kaçan. Savaþmayý, mücadele etmeyi, zorluklara göðüs gerebilmeyi göze alamayan. Ýçinde bulunduðum ruh halinde de, bir gecenin büyüsüyle yetinen ama sonrasýndaki yaþanacaklarýn da büyüyü bozabileceði ihtimaliyle korkak davranan ve buna direnme gücünü kendinde bulamayan. O en pýsýrýk, en sinik ruh halimin istemi. Oysa sol yanýmýn zýlgýtlarý var bir de! Karaya bezenmiþ analarýn çektiklerinden! Kahpeliðe tükürürcesine onurlu durduklarýný haykýran! Yaraya tuz bastýran cinsten! Ýþte, o sol yanýmýn sesini bastýrabilmem mümkün deðil!

Bir yaným, yani korkak olaný, gururla yürümek istiyor ölüme, onun sýcaklýðý henüz yüreðimi ýsýtýrken; diðer yaným inadýna tekrar tekrar yaþamak istiyor ayný gece dansýný, ucunda aþkýn tanýmsýz çýðlýklarý olacaksa bile!

Yürürken aþkýn aldatýcý çiçek deryasýyla donatýlan yolunda, çöllerin, kutuplarýn, uçurumlarýn olacaðý düþünülmez asla. Cennetimsi renk ve kokularý yayan çiçeklerin sonunda, yarin eþiðinde beklediði düþsel bir ev hayal edilir hep. Ola ki, yoluna çýkacak devedikenlerini, bir darbede koparýp parçalayacaðýný sanýr insanoðlu. Hatta o devedikenlerinin varlýðý da aklýna gelmez kimi zaman. Aþk, bu denli toz-pembe eder herþeyi. Oysa aþk, acýsý tadýldýðý zaman anlam kazanýr. Aþk, tarifi imkansýz sancýlarý yaþattýðý zaman güzelleþir. Yalnýzlýðý iliklerde duyumsattýðý; soluk alýþý hissettirmediði; körleþtirdiði, saðýrlaþtýrdýðý, þuursuzlaþtýrdýðý zaman deðer kazanýr aþk! Aþk, acý damýtýr! Ve acýnýn büyüklüðü, aþkýn büyüklüðünü öðretir bize. Masalsý aþklarýn ortaya çýkýþ nedeni de budur!

Dilden dile yayýlan hangi aþk acýyý tatmamýþtýr? Mecnun, çöllere mi düþmedi? Ferhat daðlarý mý delmedi? Mem, zindanlarda mý çürümedi? Daha niceleri, tarifi ancak yaþanarak anlaþýlabilen acýlarla tanýþmýþtýr. En ölümsüz aþk, kavuþulmadan ölümle tanýþtýran deðil midir? Hangimiz bunu yadsýyabiliriz? Öyleyse, sadece en mutlu anlarýný yaþadýðýmda O\'nlu zamanlarýn, tükürmek istersem ölümün yüzüne, sarhoþ eden duygu sisinde kaybolurken göðüslemek istersem ölümü, aþkýn en güzel, en tatlý, en harika hissettiren yanlarýný, yani acýlarýný yaþamadan veda etmiþ olacaðým. Yani, tatmak istediðim mükemmelliklerin neler olduðunu bilmeden \'hoþça kal,\' diyeceðim yaþama, öyle mi? Kýsacasý, kendime ihanet edeceðim ha! Yok öyle yaðma!


Eðer, yüreðimi sarmalayan sýcaklýðý tel örgülere dönüþecekse, batýracaksa dikenlerini, kanatacaksa usul usul ve sýkacaksa amansýzlýðýyla, uzanýr ellerim O\'na, titreyen her yanýmla; sonrasý ezgilerde kaybolmak için. Düþsel özleminin buðusu bile bir baþka. Bu düþünceler doðrultusunda haykýrmak istiyor cesur yaným. Sonrasýnda söyletiyor yüreðime bir þair edasýyla; baðýrýyorum isteyen yanlarýmýn çaðrýsýna uyarak; aþkýn acý tadý için:

"Hadi dol, ellerime dol! Gecelerime dol! Acýt! Ýncit! Aðlat! Özlet kendini! Söylet, sensizliðin türkülerini! Ýstediðimde, tadýlmazlýðýný yaþat bana! Kavuþamamanýn ne olduðunu öðret bana! Deþ, sensiz yanlarýmý!.."