Beton dökseler de Çocukluðumuza...

I.
Aðýzlarý küfürlerle doldurulmuþ çocuklar gördüm,
Okuluma giden yollardaki köþe baþlarýnda.
Büyüdüm ama hala sýrtýmdaydý sanki çantam.
Öylesine utanmýþtým.

Biz bir plastik topun peþinde koþturuyorduk o yaþlarda.
Sense koþup bana sarýlýyordun
Her gol attýðýmda.
Omuz omuza mücadelemiz sadece hayata karþýydý.
Ýtip kakmanýn gölgesi bile olmamýþtý anýlarýmda.

Satýr arasý kanamalarýmdan çok önceydi
dizlerimdeki yaralar.
Kalem tutmayý öðrenememiþtim o sýralar.

Beton dökseler de okulumun bahçesine
ve derslerde 10 dakikam çöp kutusunun baþýnda
tek ayak üzerinde beklemekle geçse de
ben þimdiki çocuklardan çok daha mutluydum.

II.
Anlattýðýn oyuncaklardan hiçbiri benim olmadý
ama her kýþ
beni ziyarete gelen bir kardan arkadaþým vardý
ve ben atkýmý titreyerek sarýyordum boynuna
üþümesin diye.

Çünkü bana bakarken hep gülümsüyordu. Öðretmenimiz kadar güzel olmasa da.

Belki hayat siyah beyazdý ama
tüm renklerini sahiplendiðim
bir gökkuþaðým vardý
ve yýldýzlar bir bir kaysa da
olmasý için çabaladýðým umutlarým.

Biz dilemeyi, beklemeyi deðil almayý öðrenmiþtik hayattan.

Bir boya sandýðý omzumuzda.
Simsiyah ellerimize aldýrmadan emeðimizin karþýlýðýný istiyorduk.
"Parlamazsa para yok"
diyerek.

III.
Dünyanýn en güzel çocuðuydu kardeþim.
Her ne kadar aksayarak yürüse de.
Ben mahsus yavaþ koþardým
Benden önce topu alsýn,
lanet deðil þükretsin diye.
Hüznümüz sadece
bir akasya aðacýnýn dallarýna takýlý kalan
kýrmýzý plastik topumuzdaydý.
Birkaç çift ayakkabý boyayýp
yeni bir top alana dek.

IV.
Her ne kadar deseler de sen hiç çocuk olmadýn diye
ben bir kez çocuk olmuþtum.
Simsiyah ellerimle kardan arkadaþýma sarýlsam da
birþeyleri vurmuyordu yüzüme.
Ve ben hiç büyümedim.
Her kýþ geldiðinde, kardan arkadaþýmý bekliyorum bu yüzden...
gözüm bahçemizde...
atkým ellerimde...
S.Tanrýver