(Ömer Akþahan)

*Kitap þu tümceyle baþlar: ” San Salvatore’nin çanlarý Josef Breuer’i daldýðý düþünceden sýyýrdý.”

Kitapta Friedrich Nietzsche’e ait olduðu belirtilen sözleri sizlerle paylaþmak istedim. Bu bir inceleme yazýsý deðil, okurken altýný çizdiðim ve önemsediðim cümleler. Elbette Nietzsche bir ümitsizlikler ustasýdýr.
Ýlerde daha ayrýntýlý bir yazý yazmak isterim elbette.

*Hayat, doðru cevaplarý olmayan bir sýnav.
*Sýfýrý sýfýrla bin kez de çarpsanýz yine sýfýr elde edersiniz.
*Doðru melodiyle doðru dans !
*En iyi gerçek, kiþinin kendi yaþam deneyimlerinde koparýlmýþ kanlý gerçeklerdir.
*Ýnsan dostunu, düþmanýndan daha zor affediyor.
*Bastýrýlmýþ hýnç insaný hasta eder !
*Ev kedisi kýlýðýnda yýrtýcý hayvan !
*Kötü þöhretle baþ etmek, vicfan azabýyla baþ etmekten daha kolaydýr.
*Benim günlerim yarýndan sonraki günler. Bazý filozoflar ölümlerinden sonra doðarlar.
*Dostluk: Ýki insanýn daha yüce bir gerçeðin peþinde koþmasýdýr.
*Doðru zamanda öl !
*Yaþarken yaþayýn ! Ýnsan yaþamýný tamamlayýp öldüðü zaman ölüm, taþýdýðý dehþeti yitirir ! Ýnsan doðru zamanda yaþayamazsa, asla doðru zamanda ölmez.
*Zaman sonsuza dek doymayacak kadar açgözlüdür.
*Evlilik bir hapishane deðil, içinde daha yüce bir þeylerin yetiþtirildiði bir bahçe olmalýdýr.
*Gerçek bir psikolog, bir ressam gibi paletine aþýk olmalýdýr.
*Ýyi bir kýlavuz sel sularýnýn önündeki set olmalýdýr, koltuk deðneði deðil. *Kýlavuz, öðrencisine bütün izleri göstermelidir. Ama gideceði yolu seçmemelidir.
*Öðrenci, soðuða dayanacak kadar sertleþmeli, parmaklarý o seti kavramalý, defalarca yanlýþ patikalara girip kendisini kaybetmeli ki, ondan sonra doðru yolu bulsun.
*Bir þey sallantýdaysa, onu sallayan birisi var demektir zaten !
*Bugün en iyi öðretmenin, öðrencisinden bir þeyler öðrenen olduðunu anladým.
*Yine de en çok çiy damlasý, en ýssýz gecede düþer, biliyorum.
*Deðiþmeyen yalnýzca ölülerdir.
*Dostluk, eþitler arasýnda.
*Hepimiz bazen birileriyle o kadar yakýnlaþýrýz ki dostluðumuzu ya da kardeþliðimizi hiçbir þey engellemiyormuþ gibi görünür; bizi ayýran küçücük bir köprü vardýr, hepsi o kadar. Ama tam sen bu köprüye adým atacakken sana þu soruyu sorsam: "Bu köprüyü geçip bana gelir misin?"Ýþte o anda artýk istemeyiverirsin; sorumu tekrarlasam, öylece suskun kalýrsýn. O andan itibaren aramýza daðlar ve azgýn nehirler girer; bizi ayýran ve birbirimize yabancýlaþtýran duvarlar bitiverir önümüzde ve bir araya gelmek istesek de artýk yapamayýz. Ama o küçücük köprüyü düþündüðünde, sözcüklere sýðmayacak kadar büyüyüverir gözünde; yutkunur ve þaþar kalýrsýn.

*Ayrýntý, 3. Basým, çeviri: Aysun Babacan, 1997