Nasýl severdik Seni, nasýl özlerdik Seni? Gönlümüzün baþ köþesinde tahtýn vardý, yüreðimizin þah damarýnda atardýn! Düþüncemizin kýblesi,susuz çöllerde yeþil arzularýmýzýn vahasýydýn!

Biz 70\'li yýllarýn genç kuþaklarýydýk. Rus mahkumu Azerilerdik. Biz kendimize resmen Türk diyemiyorduk. Biz resmen Azerbaycanlýydýk. Diðerleri Özbek\'ti, Tatar\'dý, Kazak\'tý, Kýrgýz\'dý Türkmen\'di... Bereket versin ki komþu Ermeniler bize hep Türk derlerdi. 30-40\'lý yýllarýn siyasi literatürünü okurken o dönemin "Türk Ýþçi Tiyatrosu", "Türkçe Gazete" türünden kurum, kuruluþ adlarý ve istilahlardaki "Türk" ve "Türkçe" kelimelerinin üzerine yoldýz iþareti atýlarak sayfa altýnda "Azerbaycan", "Azerbaycanca", "Azerbaycanlý" açýklamasýný görüyorduk. Genç kafalarýmýz karýþýyordu.

Biz Seni heç görmemiþtik, göremezdik te. Gözlerimizde tüterdin. Biz demirperde ülkesinde oturuyorduk. Seni görmek için okul tatillerinde Nahçývana gitmek gerekiyordu. Orada sýnýra yakýn köylerde TRT çýkýyordu. O sýrada tek bir kanal vardý ve Sn. Jülide Gülizar hanýmefendi hem haberleri sunuyor, hem açýk oturumlarý yönetiyordu. Nasýl zevk alýrdýk canlý Türkçeden! Krallar ve Kaptanlar dizisine nasýl meftunduk. Milli Kurtulýþ Savaþý konulu filimleri nasýl da severdik! Zeki Müren, Mediha Þen Sancakoðlu, Bedia Akartürk, Nuri Sesigüzel gibi üstadlarýn, Türk sahnesinin Emel Sayýn, Barýþ Manço, Ajda Pekkan, Sezen Aksu gibi yeni yýldýzlarýnýn þarkýlarýna doymazdýk.

Bize kalýrsa Senin hiç noksanýn yoktu! Dört Dörtlüktün! Üç tarafýn denizdi! Denizlerin temizdi! Çöl de ne, çorak da ne, boydan boya ormandýn. Yar nedir, yaren nedir, bizim Leylamýz Sendin! Biz sana tutkunduk!

Fakat Nahçivan sefalarý kýsa olurdu. Okul baþlýyordu. Bereket versin ki radio vardý. Gece saat 2 den sonra parazitler yavaþlýyor, yayýnlar çýkýyordu. Orda bir Gecenin Ýçinden programý vardý, bir Bengül Erdamar vardý. Hasretimiz avutan türküler, þarkýlar vardý.

Baku ye gelen her Türk bizim için en aziz insandý. Onu görmek, sesini duymak bize yetiyordu. Sovyet Türklerinin Nazým Hikmet sevgisi Nazýmýn sanatýndan, þairliðinden daha çok onun Türklüðüneydi! Bu böylece biline!

O dönemde KGB özellikle Azerbaycanda yaygýnlaþan Türklük sevgisine karþý savaþ veriyordu. Türkofiller avlanýyordu, sorgulanýyordu. Türk kelimesi yasaklanýyordu! Fakat KGB kalbimize, yüreðimize inemiyordu! Oradaki Türk kalesini yýkamýyordu! Biz ateþli Türkçülerdik, KGB ise ateþin üstüne körükle gidiyordu.

1977 yýlýnda Moskova Üniversitesinin son sýnýfýna geçmiþtim. Erkek öðrencileri kampa almýþlardý. 4 hafta boyunca askeri dersler gördüðümüzden kampta 2 aylýk askeri eðitimden sonra teðmen rütbesi alacak ve yedek subay olacaktýk. Bir tanesi NATO Ordularý adlanýyordu. Adýndan ve soyadýndan Rus olduðu, fakat çehresinden Rus olmadýðý anlaþýlan bir binbaþý hoca ders sýrasýnda Türk Ordusunu öve öve bitiremiyordu. Sonra onu hristiyanlaþmýþ Tatar olduðunu öðrendim. Son gün askeri ant töreni yapýldý. Tören gereði her kes elindeki kaðýttan ant metnini yüksek sesle, fakat aðýr aðýr okuyurdu. Metin tümüyle politik ve ideolojikti. "Ben Sovyet Sosyalist Cumhuriyetleri Birliðinin vatandaþý...kutsal Sovyet topraklarýna karþý düþman saldýrýlarý vuku bulursa..." falan filan. 3-5 milliyetçi Azeri genci olarak SSCB ve Sovyet kelimelerinden sonra yavaþça Turan dedik. Duyulmadý.

Ýlk kez 1980 de Türkiyeye geldim. 26 yaþýndaydým. Türkiyeye bayýldým! Sovyet propagandasýnýn Geri Kalmýþ Türkiye tezini göremedim. Geç saatlere kadar Ýstanbulu dolaþýyordum. Bu memleket benimdi fakat bunu söylemek yasaktý!

Ankarada unutamadýðým bir olay oldu. Kýzýlayda dolaþýyorduk. Arkadaþlarýmýzdan birisi:" Uçakta kulaklarým batmýþ, iyi duyamýyorum. Acaba burada herkes Türkçe mi konuþuyor?" diye sordu. "Tabii o ne söz?" dedim. "Yani Rusça, Ermenice konuþulmuyor, deðil mi?" "Yok caným, sen de nereden çýkarýyorsun, burasý Türkiye!" "Ama orasý da bizim Azerbaycan"

Sustuk. Tam bu sýrada karþýdan bir generalin geldiðini gördük. Arkadaþým ""Þimdi o Paþa Türk müdür?" deyince generale yaklaþtým, kendimi tanýtýp arkadaþýmýn kuþkusunu dile getirdim. Türk paþasý çok duygulandý, bizim de gözlerimiz doldu.

Sovyetlerin sýký döviz politikasý yüzünden eþe dosta gözel hediyeler almak mümkün deðildi. Bazý dostlara plak, mendil, sigara, hatta kibrit getirmiþtim. Bir arkadaþýmý 1991 de Türkiyeye uðurlamak için evine gittiðimde bana bir kutu kibrit gösterdi: "On seneden beri bunu saklýyorum, Türkiyenin kokusunu alýyorum" dedi.

ÜnlÜ Azeri yazarý Abbas Abdullah 80 li yýllarýn sonunda bana bir olay anlatmýþtý: "Türkiyeden döndükten sonra köyümüze gitmiþtim. Her kes bana hacdan gelmiþim gibi davranýyordu. Türkiyeyi, Ankarayý, Ýstanbulu, soruyordu. Akþam köyün yaþlýlarý beni ziyarete geldiler. "Anlat, bize Türkiyeyi anlat" dediler. Anlatmaya baþladým. Kani olmadýlar. Çoluk çocuðu dýþarý çýkardýktan sonra "Þimdi rahat rahat, güzel güzel anlat, Osmanlýyý, Türkü anlat" dediler. Anlattýkça sevinçten aðlýyorlardý".

Yýllar geçti. Yollar açýldý. Çoklarý Türkiyeye gitti, hasret giderdi. Fakat bazý gerçekler de su yüzüne çýktý. Aman Allahým, ülkede ne çok sorun varmýþ! Eðitim, saðlýk, su, yol, trafik, fakirlik, iþsizlik sorunu, Kýbrýs, Avrupa Birliði, Yunan sorunu, Bulgar, Ermeni sorunu, bilmem ki, Irak sorunu, PKK sorunu. Üstüne üstlük, siyaset sorunu, mafya, banka, döviz sorunu, Meclis sorunu, 5+5 sorunu... kardeþim bu kadar sorun mu olur? Ama biz Türkiyeyi büyük mü büyük, sorunsuz mu sorunsuz biliyorduk. Bu da ne? Bu ne biçim iþ?

Arkasýndan bizim dolandýrýcý, gözüpek, sorumsuz bazý tüccarlarýmýz Türkün sýrtýndan geçinmeðe çalýþtýlar. Saf insanlarý kandýrdýlar, dükkanlardan veresiye mal alarak, itimattan yararlanýp kasalarý soyarak kayýplara karýþtýlar. Cebinde 100 dolarla Baküye gelen ve kendisine iþ adamý süsü veren üçkaðýtçý Türk "kapitalistleri" burada yapmadýk rezalet býrakmadýlar, þunu bunu dolandýrdýlar, Türke olan hayranlýk ve sevgiyi kötüye kullandýlar. Bizim rüþvetçi memurlar da onlarý soðan gibi soydular. Sonuçta "Sizinkiler bizimkiler, senin paran benim param" kavgasý düþtü. Oysa bizler sizin hasretinizle, sizler bizim özlemimizle tutuþup yanmýyormuyduk? Biz bir millet iki devlet deðil miyiz?

Eheyyy Türkçü kardeþler! Olup bitenlere münferit olaylar deyip geçmeyelim! Zaten içte ve dýþta bazý odaklar, Türkü sevmeyenler, Türkofoblar bu münferit olaylarý yaygýnlaþtýrmak istiyorlar. Uyanýk olalým! Eheyy Büyük Türkiye! 14 milyon kilometre karelik Türk topraklarý üzerinde oturan 250 milyonluk Türk boylarý gözünü Sana dikmiþ umudunu Sana baðlamýþ! Sen Türklüðün nüvesisin! Yüksel büyü ve yücel!

Bir milletken bölündük bölük bölük Türkiye! Nasýl olduk bu kadar küçük küçük Türkiye! Omuzunda bilsene ne aðýr yük Türkiye, Sevdalýyýz biz sana Büyük Büyük Türkiye!

Sözlerimi seneler önce yazmýþ olduðum Tanrý Türkü Korusun adlý þiirimden bir parça ile bitirmek istiyorum.

Ne yoruldu ne yattý, / Mucizeler yarattý, /Çaðlar açýp kapattý /Tanrý Türki Korusun

Benzemez her ulusa / Ýngilize ya Rusa Çine,/ Araba, Farsa, /Tanrý Türkü Korusun!

Kim Tanýmaz Bunlarý? / Atillanýn Hunlarý, / Gelmeyecek Sonlarý! / Tanrý Türkü Korusun!

Amin!

*Ramiz Asker, Azerbaycan Jurnalistler Birliði Genel Sekreteridir. Bu makale, kendisinin izniyle yayýnlanmaktadýr.