Yanýk sigaramýn biriken küllerini döktüðüm kül tablasýna bakýyorum da, içimdekilerin bir tarla faresi gibi beynimi kemirmesi yetmiyormuþ gibi, bir de kor ateþin harýyla yanmasýndan rahatlýk duymamýn, acýyý, acýyla yok etmenin çabasýný görür gibi olmamý saðlýyor kendimde. Küllük, kristale benzetilerek yapýlmýþ. Saydam bir cam. Kalýn denebilecek ölçülerde. Oval köþeler verilmiþ; estetik kazandýrma amaçlý. Oyma desenleri de var; albenisi fazla olsun diye. Ýnsan yapýmý bir cisim.

Kendisini de böyle alalýyor mudur bunu yapan her kimse. Yoksa tüm insanlara mý özgüdür, albenisi artsýn diye görselliðine estetik kazandýrmaya çalýþmak? Beðenilme isteðinin öylesine güçlü oluþunun altýnda yatan nedir? Her türlü olumsuzluklarýn varolduðu yaþamý paylaþmak için bir baþkasý mý? Yaþamýn, acý veren yönlerini paylaþmak da yok mudur, bunun içinde? Neden insanlar o tür istemlerinde sadece mutlu olmayý hedefler? Yaþanmýþlýklarýnda acýyla karþýlaþtýklarýný görmezlikten gelmelerini saðlayan nedir? Sonrasýndaki yaþamlarýnda sürekli bir mutluluðun kendilerini bekledikleri düþüncesinin, sadece anlýk bir kapýlýþýn etkisi olduðunu –çok deðil- biraz irdelediklerinde göremezler mi? Sanýrým, rahatlýkla görebilirler. Ama nedense insanlar olumsuzluklara, bir daha yaþamayacakmýþ gibi hazýrlarlar kendilerini. Bir kül tablasý gibi alýmlýlýk kazanýp, beðeni sonrasýnda içinin, küçük rahatlamalardan arta kalan posalarla doldurulup kirletileceklerini kestiremezler.

Bakýyorum küllüðe. Þýk, alýmlý. Ýyi dizayn edilmiþ. Beðenerek almýþým. Piþmanlýk da duymuyorum. Olmasýný istediðim için satýn aldým. Oysa küllük, içimi yakan kendimleliðimi paylaþým amaçlý yaktýðým sigaralarýn zifiri küllerini dökmek için sunulmuþ. Ve sigaramdan her nefes çekiþimde, ciðerlerimi dolduran nikotiniyle birlikte, ateþin bir kadýnýn gözleri gibi parlamasý silikleþmesini umduðum yalnýzlýðýmý kýsa rahatlamalar ardýndan daha fazla artýrýyor. Ve neden yalnýzlýðýmý artýracak nesnelere ihtiyaç duyduðuma anlam veremiyorum. Her insanda var mýdýr, ateþe körükle gitme güdüsü? Yoksa sýrf bana mý özgüdür, gece sancýlarýmla birlikte bunlarý fark ettikçe yalnýzlýðýmýn derinliklerinde kendimi boðma isteðimin had safhaya çýkýþý?

Ýçi izmarit ve küllerle dolmuþ tablamýn, kirlenmeden önceki albenisinden eser kalmamýþ gibi. Olaný da kirlilik kaybetmiþ. Acaba, ilk gördüðüm an girdabýna kapýldýðým kadýným da mý, bir gün önümdeki tabla gibi kirlenecek gözümde? Ya da ben, kadýnýmýn gözünde?Bunu asla yaþamak istemem. Tablayý temizlerim. Her yanýna sinen kirlilik çöpe atýlýr. Pýrýl pýrýl olur yeniden. Ya kadýnýmý? Ya kadýnýmýn gözünde kendimi? Kirlenirsek nasýl temizleniriz? Ne paklar bizi? Ölüm mü? Kül ve izmaritlerle birlikte tablayý da çöpe atmak gibi olur bu. Oysa tabla temizleniyor. Kirliliðinden eser kalmýyor. Ama ya bizler? Kirlenen yüreklerimizi söküp atmak gibi bir þansa da sahip deðiliz. Öyleyse, neden beðenilme çabasýna girdik ve neden ârý kalmaya özen göstermeyi amaç edinmeyi düþünemedik?

Geç kalmamalý. Korumalý kiþiliðimizi. Küllük gibi atýlamayacaðýmýzdan, temiz kalmalý yüreklerimiz.