Çok uzaktaki dosta mektuplar:     


DUY BENÝ!...                          14 EKÝM 2001                               

BÝR NECROPHÝLÝA ÝLE YAÞAMAK
VE
ÖZGÜRLÜKTEN KAÇIÞ
Korkmaktan Korkmanýn Korkusu

     Çoðunun düþündükçe iðrendiði bu tarz insanlarýn varlýðýnýn, esrarengiz bir kuvvet tarafýndan örtbas edilircesine gizlendiði fikrine inanmaya baþladým artýk. Düþüncelerimin kuvvetlenmesinde, nefretimle birlikte gün geçtikçe artan, edindiðim bencileyin dostlarýn etkisi tartýþýlmaz. Kaderci mi olmak lazým, kabullenerek koyun misali bir yöne çekilip, özgürlükten kaçmak mý, bilemiyorum. Asýl sorun da bu olsa gerek; bilememek ya da bilemiyormuþ gibi yapmak. Evet bilemiyormuþ gibi yapmak. Sorunu bilmek çözümün de bilinmesi demek mi?
Özgürlükten kaçmak, Fromm’un tepkisel þiddet dediði, türünün adý ne olursa olsun, kadýnýn maruz kaldýðý o þiddetten kaçmamak, hayýrdan anlamaz o hastalýklý ruhla hâlâ birlikte olmak anlamýna gelmez mi? O zaman neden özgürlükten kaçýþ? Üstelik çoðunun sunduðu ekonomik mazeretler de yokken, düþme endiþesi taþýmazken, destek deðil desteklerin varken. Tanrým yoksa alýþmak mý? Sevmek deðil, kesin! -Kendimi ölü sevicisi gibi hissediyorum deyip, yine de duramayan- bu hastalýklý ruh nasýl sevilir ki? Yoksa empatik davranarak , anlayýþ göstermek mi açýklamasý. Bu durumda biraz olsun sevgi ve hoþgörü var demektir. Ama yok artýk, yok yok yok! Olamaz da! Korkulan þey, -seni sahiplenen bir sapkýn ruh da olsa- birine ait olma duygusundan kurtulamama. Miniminicik bir kýzken sana öðretilenlerin, otuz civarý yaþýnda bile beynini ve ruhunu yönlendirmesi; özgürlüðümü yakalayým derken kaybedeceklerinin riskini göze alamayýþla birleþmesi, kahrolasý toplumsal normlar ve her zaman takmak istemeyip mecbur býrakýldýðýn önlük yakasý gibi yakandan düþmeyecek ellerin endiþesi, tek baþýna kalma korkusu, korkmaktan korkmanýn korkusu...

Nerdesin?
     Yine çözümsüzüm, duy beni!...                    


                                                   Güneþ’in