Çocukluðum, genç kýzlýðým Egede geçti benim. Ýlk aþký, ilk ayrýlýþý, sevgileri, terkediliþleri burada yaþadým. Hayal kýrýklýklarýný, heyecanlarý, kalp acýlarýný, köþe baþý buluþmalarýný ilk Egede tattým. Kalp çaldým, kalbimi çaldýrdým ama biri var ki onu hiç unutmadým…

Babamýn görevi dolayýsýyla kaldýðýmýz bir Ege þehrinde, her gece dýþarý çýkar, ya bir çay bahçesine, ya meþhur dondurmacýya, ya da yazlýk sinemaya giderdik.

O da her gece, yanýnda arkadaþlarýyla karþýma çýkar, uzaktan sevgi dolu bakýþlar yollar, gözgöze gelirsek, baþýný hafifçe öne eðerek selamlardý beni…

Pastahanede karþýma denk gelecek bir pozisyon kapýp oturduðunda; gözleri ve tavýrlarý biraz daha cüretkarlaþýr, eliyle, ''gözlüklerini çýkar'' diye iþaret yapar, beni gözlüksüz görmek istediðini ifade ederdi… Miyobun hapsettiði kocaman gözlüklerimi sevmezdi anlaþýlan…Talebine uyar, bir kaç dakika çýkarýrdým ama gözlüksüz etrafý göremediðimden yeniden takardým…

Arkadaþlarýnýn seslenmesinden adýnýn Tahsin olduðunu öðrendiðim bu yakýþýklý Ege delikanlýsýný, o þehirde kaldýðýmýz bir yýl boyunca hemen hemen her gece gördüm. Hiç yanýma gelemedi, benimle hiç konuþamadý ama sevgisini, beðenisini, gözleriyle davranýþlarýyla belli etti.

Varlýðý çok hoþuma gidiyordu. Hayal kuruyordum. Onun hangi okulda okuduðunu, ailesini, yaþadýðý evi, kiþiliðini merak ediyordum. Ona, o güne kadar bana öðretilen doðrular (?) gereði, çeþit çeþit sýfatlar, zenginlikler, özellikler biçiyordum.

Ben onunla ilgili 15 yaþ hayalleri kuradururken, geceleri balkonda fazla kalmaktan mýdýr? Havalarýn bozmasýndan mýdýr bilmem? Soðukalgýnlýðýna yakalandým. Ev sahibimiz bir sabah babamý arayýp ‘’Mühendis bey, kýzýn öksürmesi yukarýdan duyuluyor, gelin de bir muayene edeyim’’ dedi...

Kalktýk gittik. Bizi Odasýna aldý. Babamla memleket meseleleri üzerine sohbet ettikten sonra beni muayene etti ve ‘’Çok üþütmüþ, ciðer rontgenine de bakmak gerek ‘’ deyip göreyliyi çaðýrmak için, masasýnýn altýna monteli, kýrmýzý düðmeli zile bastý...

Ýçeri giren kimdi i dersiniz?.. Tahsin... Üzerinde hizmetli üniformasý, baþý önünde saygýlý bir duruþla Tahsin...

Baþhekimin talimatýyla, beni önüne kattý ve rontgen odasýna götürdü..

Büyü bozulmuþtu. Hiç konuþmadýðý gibi, yüzüme bile bakamadý. Ben de konuþamadým. Ýçimden ‘’Hiç önemli deðil ‘’ demek geldi, söyleyemedim.
‘’Konuþ benimle’’ demek istedim konuþamadým. Eline dokunup ‘’üzülme’’ demek istedim. Dokunamadým, konuþamadým ve o günden sonra da Tahsin’i hiç görmedim.

Tahsin aþký, sosyal statüye, maddi deðerlere yenik düþmüþtü ve bir daha hiç karþýma çýkmadý.

Fügen Yýlmaz
18.12.1982