Baþlangýçlarý sevmediðimi daha öncede söylemiþtim sana. Hep ilk kelime, ilk bakýþ, ilk dokunuþ zor olmuþtur hayatýmda. Ama bir ucundan baþlamaya göreyim; hemen en dolu en deli þekilde yaþarým. Týpký senle ve sende yaþadýklarým gibi. Hayatýmýn anlamý olman gibi. Eksik þeyler asla içime sinmez bilirsin. Ne yediðim eksik olmalý, ne cebimde param, ne de içimde sevdam. Hayattan zevk almak için sevmeliyim ben. Sevdikçe ben olduðumu bilmek, belki de en büyük bencilliðim.

Bazýlarý aþk için yaratýlýrmýþ hakikaten. Onlarýn ruhlarýný ne güçle, ne hayalle, ne de parayla doyuramazsýn. Sadece sevmek ve sevilmek içindir yaþamýn onca tantanasýna katlanmalarý. Ve hep kendilerini sevgide bir adým önde görerek böbürlenirler. Iþýk onlardadýr, huzur onlarda... Sevdikçe büyürler ve büyütürler... En güzel masalý yazmaktýr dertleri. En parlak ýþýk onlarýn etrafýnda, en mis kokular onlarýn tenlerinde gizli olmalýdýr. Aynanýn karþýsýna geçtiklerinde; baþlarýnýn üzerinde bir halkayla, sevdiklerinin mutluluk perisi olduklarýný zannederler. En büyük yanýlgýlarý da budur zaten. Mutluluk verebilmek adýna parçalanýp durmalarýnýn pek bir anlamý yoktur karþýlarýndaki için. Çünkü insanoðlu alýþýk deðildir sürekli altýn tepsilerde sunulan sevgilere. Onlar için az ama öz olmalýdýr. Çünkü hayatýn tek amacý sevmek deðildir onlar için. Doyurmalarý gereken bir karýnlarý ve sürekli içlerini gýcýklayan dürtüleri vardýr. Hayatýn zevkini sadece ”sevgiyle” tanýmlamak onlar için çok budalacadýr. Her baktýklarýnda gözleri kalýr ve her þeye sahip olmak için sürekli hýrslarla beslenirler. Sevgilinin elinden sýcak bir çorba içmek yerine; her gün baþka bir fino ile büyük masalarda, büyük tabaklarda, adýný dahi bilmedikleri soslarla bezenmiþ yemekleri yemeyi tercih ederler. Etrafýna ne kadar güçlü görünürse, o kadar çok sevileceklerini düþünürler.

Bunca aþikarlýða raðmen, sizse hala küçük bir çocuk gibi prenses olma hayalleri kurarsýnýz. Asla vazgeçmez, sevgi ile her þeyi aþabileceðinizi zannedersiniz. Zaten hayatýnýzda hep “zannetmekle” geçer. Bir zaman sonra bakarsýnýz ki, insanoðlu olma dürtüleri; siz farkýna bile varmadan, aldýðýnýz nefesle, burun deliklerinizden umarsýzca girip, her seferinde bir parçasýný kalbinizde býrakarak, aðzýnýzdan tekrar sizi terk etmeye baþlamýþtýr. Ve zamanla vücudunuz buna yenik düþer. Aynanýn karþýsýnda gördüðünüz o halka artýk tam kafanýzýn üstüne, büyük bir zonklama hissi vererek düþmüþtür bile. Kendinizi bitkin, göz kapaklarý düþmüþ ve boþ bakýþlarla seyredersiniz aynanýn karþýsýnda. Artýk mutlu deðilsinizdir. Mutlu olmadan da mutlu edemeyeceðinizi “zannedersiniz”. Artýk masal yazamazsýnýz. Etrafýnýzda ne parlak bir ýþýk, ne de teninizde o kokudan eser kalmýþtýr. Vazgeçmek istersiniz ama “zannetmeleriniz” hep size mani olur. Ne kadar yenik görünseniz de; pes etmeyi asla kabullenemez yüreðiniz. Bir yerde, bir gün diye “zanneder” durursunuz. Ta ki ölüm gelip kapýyý çalana kadar bu böyle sürer gider. O zaman etrafýnýza dönüp baktýðýnýz da,bir zamanlar beðenmediðiniz insanoðlunun sahip olduklarýný kýskanýrsýnýz. Siz soyutlandýðýnýz için sevginizi, yalnýzlýða mahkum etmiþtir hayat sizi. Yetinmeyi bilmemenin cezasýdýr bu. Yalnýz ama huzurlu ölmek artýk kaderinizdir. Ve bir daha asla dünyaya gelmeyeceðiniz “zannederek” tüm kapýlarýnýzý kapar ve göç eder gidersiniz.