Bir 17 Aðustosun zifiri karanlýðýnda sýcacýk ve sakin evler, sahibini yiyen canavara dönüþtü. Geriye o evlerde yaþamaya devam eden acýlý insanlar, kýrýk umutlar, öksüzler, yetimler ve bir de ‘’deprem korkusu’’ kaldý…

Hemen ertesinde Ýzmit depremiyle ayný þiddette sallanan baþka ülkeler bu doða olayýný birkaç cam kýrýðýyla atlatýrken Türkiye depremin bedelini, binlerce hayatla ve bir o kadar da kayýpla ödedi..
Cam kýrýklarýyla, bir insan hayatý arasýnda fark vardýr oysa..

Aslýnda korktuðumuz deprem deðil, canýmýzý emanet ettiðimiz kaðýttan evlerimiz, kumdan kalelerimiz, küçük bir bebeðin yaþam hakkýndan önce kendi menfaatlerini düþünen müdür, memur, poltikacý, mühendis, müteahhit ve ev sahibi olan akrabalarýmýz, deprem ölçüm projelerini pahalý ve gereksiz bulan hayat biçimimizdir.

Depremle birlikte dünya, o çok güvendiðimiz evimiz, topraðýmýz ayaklarýmýzýn altýnda sallandý... Ruhumuz sallandý… Hala sabit duramýyor, topraða güvenli adýmlarla basamýyoruz. Yakýnlarýmýzýn, vatandaþlarýmýzýn çektiði acýlarý, topraða gömdüðümüz deðerleri unutamýyoruz..

Bir daha ‘’orada kimse var mý ‘’ haykýrýþlarýný duymak istemiyoruz..

Sevginin hiçe sayýlarak, menfaatlerin ve hýrslarýn tüm insani deðerlerin üzerine çýkartýlarak inþa edilen çürük binalarý hiç unutmamalý ve 7.4 þiddetindeki bir depremle, zayýf binalarýn deðil, zaafiyetli zihniyetlerin altýnda kalan insanlarý hep anmalýyýz.

Hep anmalýyýz çünkü bize 45 senede öðrenemeyeceðimiz bir gerçeði 45 saniyede öðrettiler… Hayat biçimimizi ve zihniyetimiz deðiþtirmek için, bir daha böyle bir ders almamayý umarýz..

Fügen Yýlmaz
25.08.1999