tufanýn vaktini sorduðun son yolcu

mehmet ali güney
nisan 1998 / Konya

     Uzun bir sessizlikten sonra gözlerindeki acýyý saklamaya çalýþarak konuþmaya çalýþtý. Birkaç kelime ilk önce boðazýnda düðümlendi. Hüzünlendiði her halinden belli oluyordu. Muhatabýnýn gözlerine bakmanýn ne kadar kahredici olduðu bitkin ve soluk yüzünden bir aðýt gibi dökülüyordu.
     Gecenin erdemli öðretisinden kaptýðý cesaretle:
-“Sýkýntýsýný atamadýðýmýz dünyanýn kirli aðrýlarýyla okulun koridorlarýna istenmedik seslerimizle doluþurken o günün hüznü birimizin yakasýndadýr.zorla kalkan bakýþlarla selamlarken birbirimiz, anlayýveririz sýranýn kimde olduðunu. Bakýþlarýný saklamayan aþklarýn kalbimize dolmadýðýný o zaman anlarýz... Aðlamaktan korkan insan suretidir o gün hüzün taþýyýcýsý. Suskundur aðýrlaþan hüznü, içselleþtirdiði aðýtlardan denize fýrlattýðý taþlar karþýsýnda. Oysa, okulun koridorlarýdýr, gemilerin rýhtýmdan ayrýlmasýný bir türlü koyvermeyen. Çünkü eylemdir, yürektir, aþk ve göz yaþýdýr okulun koridorlarýnda dolaþan gemilerin taþýdýðý kitabýn toz kokulu sayfalarý. Tufanýn vaktini taþýrlar gün boyu” dedi ve gözlerini gri bir boþluða çevirdi. Bir þeyler demesini bekledi. Kalkýp gitmesini bekledi. Karþýsýnda tepkisizce duruþuna bir süre baktý ve sözlerine tekrar baþladý:
-“Koridorlarýn kirli duvarlarýna yaslanan aþk tapýnaklarý hüzündür birimizin yakasýnda. Taptýrmaktýr dilekleri. Yorgun sularýn sahili ýslattýðý aný yakalayýverirler. Hüzün yakaya sinmiþtir artýk. Kirpiklerin ucuyla sallandýrývermiþlerdir sýkýntýsýný atamadýðýmýz dünyanýn kirli aðrýlarýyla okulun koridorlarýna istenmedik seslerimizle doluþtuðumuzda” diye biten sesini ani bir ses tonuyla deðiþtirdi:
-“Gözleriniz” diye bir kelime döküldü aðzýndan. Muhatabýnýn gözlerine bakmadan:
-“Gözleriniz” dedi ve yutkundu, birkaç kelimesi atlanýlmýþ þiir gibiydi söylemek istedikleri. Sonra devam etti:
-“Bana bakmak ne kadar acý bir bilsen. Kirli sokaklardan hikayelerin aðarmasýný beklemeden þiirsel aðýtlarýn küf koktuðunu, koridorlarda çürüyen cesetimin hiç mi hiç gülmediðini bir bilsen. Dünyaya savurduðun bakýþlarla bir daha bakabilecek misin?... belki tufanýn vaktini soracaksýn kimsesizler treninin son yolcusuna. Bakýþlarýna kattýðýn posta katarlarýnýn týkýrtýlarýný o zaman anlayacaksýn. O zaman gözlerinde sahih aðýtlar yer alacak ve hüzünlerle dosyalanmýþ bir dünyanýn önünde tufansýz yýðýlýp kalacaksýn. Ýçinde büyüttüðünü benim ben korkmalarýma geçiþtirilerek yaþanmýþ kitabýn toz kokulu sayfalarýnýn karýþtýðýný geç de olsa anlayacaksýn. Fakat bu çok geç olacak. Tufaný vaktini sorduðun son yolcu çoktan gitmiþ olacak. Kimsesizler treni geride kimsesiz bir veda býrakacak, ona aðlayacaksýn bayan aðlayacaksýn...”
     Hava aniden bastýrmýþtý. Son tren yaðmurlu bir Ýstanbul’u çoktan geride býrakýp gitmiþti...