Her sabah koþa koþa gidiyordu iþine Sedat, bürosuna girdiði an ilk yaptýðý iþ internete girmekti, mesajým var mý diye? saat dokuzu zor ediyordu her gün, neþe kaynaðým vazgeçemediðim iþ baþý yaptý mý diye? gülücüklerle "günaydýnnnnnn" demesini bekliyordu. Günün neþeli ve huzurlu geçmesi o bir kelimelik günaydýn’a baðlýydý. Huzur buluyordu çünkü, sevdiði insanýn mesajýný görmek, birkaç kelimelik te olsa telefonda sesini duymak günlerce yetiyordu ona.
Sanal dünyada tanýmýþtý Fahriye onu, bir þiirini okumuþtu ve Sedat’a ufacýk bir tebrik mesajý çekmiþti,öylesine gönderilen bir mesajdan tutkulu bir aþkýn doðacaðýný belki o da bilmiyordu, önce sesleri buluþtu “duru seslim, billur dudaklým diyordu” Sedat ona
Ela gözlerini,bukleli saçlarýný gönderdiði resimde görmüþtü. Sanal dünya, varolduðundan beri böyle bir aþka þahit olmamýþtý.
Ona þiirler yazýyordu Sedat sevda yüklü, hasret yüklü, bir kez yakýndan görmek, bir kez dokunabilmek için neler vermezdi.
Saçlarýnýn buklesinden kayýp aþaðý, ellerinin sýcaklýðýný duymak için teninde, kalbinin sýrlarýný açýyor, kalbinin en mütane köþelerinde
Ona yerler açýyor, bir gün mutlaka görüþebilmenin hayalini kuruyor, aklýna geldikçe ayaklarý yerden kesiliyordu.
Bir çok aþk yaþamýþtý Sedat, küçücük hayatýnda, bir çok sevdayý, ayrýlýðý, ihaneti sýðdýrmýþtý ufacýk yüreðine. Karar vermiþti
Artýk hiçbir aþka, sevgiye yer yok kalbimde kapattým kalbimin tüm kapýlarýný diyordu , gözleri deðil ama kalbi kapalý dalacaktý yaþamlara, gidecekti gelecekken, koþacaktý duracakken, gülecekti aðlayacakken ,ama hiç kimseye kalbini ýsýtmayacaktý, kýrýk camlar üzerinde yalýn ayak yürüyecekti, hak etmeyene vermiyecekti bir daha kalbini...
Ansýzýn öyle þeyler giriyor ki insanýn hayatýna, elinde olmadan, aklýndan geçmeyen bir kýsa mesaj ve tatlý bir dilekle yeniden dalýyordu yeni maceralara sonunu görmeden, baþýna geleceði bilmeden.
Bir sabah daha bürosuna gelmeden bir telefon aldý.Ankara’dayým diyordu karþýsýndaki ses, aman Allah’ým bu ne güzel sürpriz, bu ne güzel heyecan, bu ne güzel mutluluktu. Kalbi duracaktý nerdeyse.
Buradaydý iþte, Ankara’da. Günlerce hasretini çektiði, sevdalýsý, dokunmadan ölmek istemiyorum dediði tek aþký iþte Ankara’daydý.
Fahriye özel bir þirkette genel müdür,Sedat iþletmede okuyan bir öðrenci, kýrkýndan sonra okumayý hobi edinmiþ bir müteahhitti. O okumanýn aþýðýydý, zamanýnda okuyamamýþ, þimdi o özlemini gideriyordu.
Bir solukta geldi Hacettepe hastanesine, randevu yeri olarak hastaneyi seçmiþti genel müdür, Ankara’ya gelmiþken bazý tetkikler yaptýrýyor ve vücudunu dinliyordu belki. Ýnternetteki resminden tanýyacaktý onu, sonunda gördü onu saçlarýný kýsaltmýþtý biraz ve rengini sarýya çevirmiþti, kumraldý saçlarý oysa.
Kalbi neden durmamýþtý sanki, o kadar heyecaný yaþadýktan sonra, sesi titredi Sedat’ýn merhaba , hoþ geldin derken, ondan gözlerini alamadý. Bir süre sessiz kaldýlar, sadece gözleri konuþtu;
“Vay be diyordu” genel müdür ; vay be Sedat , yanýndayým iþte.
Atakule’ye çýktýlar; beraberce bir sabah kahvesi içtiler; elinden tutmak istiyordu Sedat, Fahriye ellerini çekiyordu gayri ihtiyari, belki birilerinin görmesini istemiyordu, ne de olsa Ankara’ya her geilþinde uðradýðý yerlerdi buralar.
Buna bir anlam veremesede Sedat, sevgilisinin yanýnda olmasýndan ve yüzünü, gözlerini görmekten büyük bir haz duyuyordu.
Gölbaþýnda bir öðle yemeði düþünüyordu Sedat, ama müdüre haným , evinde kaldýðý arkadaþýyla buluþacaðýný söylüyordu.
Daha sonra bir fýrsat yaratacaðým diyordu, arabayla dönerken ellerini uzattý Fahriye parmaklarýný kenetledi Sedat’ýn parmaklarýna
Ýlk defa bu kadar sýcak, ilk defa bu kadar yakýn insanýn kanýný ateþleyen bir ortam oluþmuþtu. Göklerde uçuyordu Sedat ayrýlýk yerine
Gelene kadar uyanamadý bu uykudan. Tekrar buluþmak üzere ayrýldýlar.
Sedat alelacele kuyumcusuna gitti, güzel bir tek taþ pýrlanta hazýrlattý, Yemek için Ankara kalesinde bir restoranda rezarvasyon yaptýrdý, fasýl yapýlan bu restoranda romantik bir akþam düþünüyordu. Ankara otelde çalýþan arkadaþýný aradý,bir oda ayýrttý kendisine ,yatak örtülerine güller serpilsin diyordu.Odayý çiçek bahçesine çevirmiþti.
Aylarca hasretini duyduðu bu büyük aþkýna dokunmak, nefesini ve sýcaklýðýný yakýndan hissetmek, saatlerce onu koklamak, koklamak istiyordu, hasreti,özlemi belki biraz olsun hafiflerdi o zaman. Dokunmadan ölmek istemiyorum demiþti Fahriye’ye, onunla sabahlara kadar seviþmek, omuz çukurlarýndan þarap içmek , vücudunda dokunmadýk bir nokta kalsýn istemiyordu.
Akþam oldu nihayet Fahriye’den haber yok; ertesi gün yok; ertesi gün yok, sanki Ankara yarýlmýþ Fahriye içine girmiþti
Ne böyle acý görmüþtü hayatýnda, ne bu kadar aþaðýlanmýþtý duygularý.
Aylarca hasretini çektiði, uðruna uykusuz geceler geçirdiði, gülü, biricik sevgilisi sabun köpüðü gibi elinden kayýp gitmiþti; tam da kavuþtum derken.
Deliye döndü birden, internetin baþýna geçti, bir kahýr maili çekti sevgilisine, biraz kýrýcý , biraz sert; çünkü o anadolu çocuðuydu böyle bir muameleyi haketmemiþti, bunu hazmetmesi,bunu kabullenmesi mümkün deðildi, ona sevgisini vermekten baþka
Bir þey yapmamýþtý.
Aradan iki gün geçti , bir telefon geldi müdüre hanýmdan, maili okumadýðý anlaþýlýyordu sözlerinden,özür diliyordu Sedat’tan, ayrýldýktan sonra hastalanmýþ acil olarak hastaneye kaldýrýlmýþ, hatta Kýbrýs’tan kocasý gelmiþ ve ertesi gün onu evine götürmüþtü.
Bu arada her hangi bir iletiþim kuramadýðýný söylüyordu telefonda , ama Sedat söylenenleri duymuyordu artýk; beklemeden, anlamadan yazýlan bir mail ile bir aþkýn nasýl zedeleneceðini, hatta yýkýlabileceðini hiç düþünememiþti bile;
O gün bu gündür konuþmuyor Fahriye, ne bir telefon ne de bir mail;
Bir düþünür diyorki “yazdýðýnýz mektuplarý hemen göndermeyin, ertesi gün baktýðýnýzda eklecek ve çýkarýlacak bir çok þeyin olduðunu göreceksiniz”