Ne kadar çok isteyebilir sevdiðini insan?.. Ne kadar çok paylaþabilir yokluðu benliðiyle?... Yoksa bitirebilir mi kendi hayatýný, gerçek bir yokluðu yasamak adýna?..
Dünyada en güzel þarkýlar, karþýlýksýz aþklar üzerine söylenmiþtir. Aþklarýn ancak karþýlýk bulduklarý zaman aþk olacaðýna inanan kimi sairlere inat, insanlýk, askýn yarattýðý tüm estetiði kullanabilecek bir ilhama sahip olmuþtur. Yâri yazmak, onu yasamaktan daha zor olsa bile, yýlmamýþ, bin yýllarca anlatmýþ, yazmýþ ve okumuþtur.
Yârini en iyi anlatan, yâri için en kolay ölebilecek kiþidir. Bu yüzden türkülerimizde sevgililer, uðurlarýnda canýný veren asýklarýn aðýzlarýndan anlatýlýrlar. Yaþanan –yahut yaþanamayan- aþklar vücut bulurlar dillerde. Sesler kaybolmaz. Evrende dolaþýr durur, ta ki onlarý duyacak ve anlayacak bir kulak bulana kadar. aþklar, tarihin en güzel aþklarý, topraktan evrene sesle yükselir.
Aþk... Ve evren...
Kavuþmayý bilen iki sevgilidir.