Sıradan bir gün başlamıştı hayatımda. Herşey aynı, ben aynı - bencil, dengesiz- sen aynı -benden uzakta ve benden bağımsız-
Bugün de her gün gibi seni bana hatırlatacak birşeyler buldum yaşamın artıklarından... Hayır hayır, şiir veya öyküler değil. Onları okumuyorum artık, daha doğrusu okuyamıyorum seninle başlayıp seninle bittikleri için... Her mısra, her cümle seni çağrıştırdığı için.. İnsanların yüzlerine bakmıyorum, daha doğrusu bakamıyorum.. Her ela göz, her kızıl saç, her beyaz ten ölümüm oluyor zamansız.. Yalnızlığım senden bahsediyor sürekli, yalnız kalmak istemiyorum.. Şarkıları söylemeye bile gerek yok, kırdığım kaset sayısı belirsiz.. İçki şişelerini hayatımdan çıkartma eğilimindeyim.. Tekeli düşmanım kabul ettim. Deniz kenarlarına uğramaz oldum.. Salvador Dali'nin canı cehenneme... Seni bana hatırtlatmaya ne hakkı var!. Ümit Yaşar amcamla kanlı bıçaklı oldum senden sonra. Rüyalarıma giren balıkları, kedileri, köpekleri ve bilimum mahlukatları öldürdüm, ağaçları yaktım... Ben de yandım sensiz gecelerin karanlığında..
Ve bütün bunlara rağmen seni hatırlatacak birşeyleri bulmak hiç de zor olmadı ; saatime baktım!
Saatime baktım... Zaman ne kadar acımasızca ilerliyordu haberim olmadan, haberin olmadan!. Ve diğer insanların da haberleri olmadan.. En son sesini ne zaman duydum... Yüzünü son gördüğüm tarihin üstünden yüzlerce takvim yaprağı düştü. Üstelik son üç aydır takvim yapraklarını sökmüyorum.. Zaman herşeyin ilacıdır diyen kimdi.. Bulmam lazım onu.. Bulup yalan söylediğini suratına haykırmam lazım... Vurmam lazım belki, dövmem, ağlamam...
Belki de ölmem lazım