“Duy beni!!”, kim olduðunu bilmediðim sana sesleniyorum, nasýl geldiðimi anlayamadýðým boþluk içinde dönüyorum.

Kendi kendime yarattýðým trajik bir aþk öyküsünden fýrlamýþ biriyim, kahramanlarým
bana ait, öykü bana, bir tek sen deðilsin…

“Ben” dedin bu öykünün içinde biz olmasý gerektiðini bile bile, adamak veya adanmak istemedin, bende adanmak veya adanmýþ olmak niyetinde deðildim sadece sevginin adanmýþ olduðu bir öyküydü içinde bulunduðunun farkýnda sýradan biriydim.
Belki adanmýþlýk olmadan yaþayamam ben, belki ihtiyacým var beni sýmsýcak saracak kollara, omzunda aðladýðým aðlayacaðým birinin sýcaklýðýný hissetmek istiyor yanaklarýmdan süzülen tuzlu gözyaþlarým, aynada görmek istiyor yansýmalarýný gözlerim…

Ama artýk zamaný geldi de çoktaaan geçti bazý þeylerin, Baðýrsan bile “ Seni Seviyorum, yanýmda kal!” diye, sadece kalkan trenin arkasýndan sana öylece boþ boþ bakacak , o eski duygu dolu yüreðim. Ne dost olabilirim seninle ne de aþýðýn.

Gitmeliyim! Giderayak sana söylenecek bir kaç sözüm olmalý, senin sonsuz sessizliðine cevap vermeliyim, içimdeki çýðlýðý bastýrarak ve tabii ki kocaman bir yüreðim olmalý gidebilmek adýna…
Neye yarar þimdi koskocaman bir yüreðimde olsa, içimdeki bu intikam olduktan sonra; ruhumun zaman zaman hýrçýnlaþmalarý, çýrpýnýþlarým, kendi kendime olduðum yerde sayýþým, zaman zaman kar etmeyecek yazdýðým kelimeler bile bana…

Þimdi izin verirsen biraz aðlayacaðým hep yüzüme yakýþtýramadýðým gözyaþlarý geldi dayandý kapýma.

                    ---------------------------

Sen sustun! ne olurdu “Erkek” gibi sende dile getirseydin hisslerini adamamak ve adanýlmamak uðruna verdiðin savaþýn yerine; arada bir güller toplasaydýn dikenler eline bata çýka, belki o zaman anlaman zor olmazdý, güzellikler yerine sarfettiðin o zalim sözcüklerinin kalbime nasýl batýp çýktýðýný, parmaklarýndan fýþkýran kan damlalarý, gözyaþlarýmýn ne kadar küçük ama acý verici olduðunu anýmsatýrdý sana ve sonunda güllerin etrafa saçtýðý o güzelim koku , seni sevebilmek uðruna neden böyle acýlara katlandýðýmý fýsýldardý kulaðýna.
Ama bir iki gün geçipte güller solduðunda, iki günlük mutluluk için yaþadýðým hayal kýrýklýðýný anlatacak biri olurdu mutlaka yanýnda…

Þimdi yüzünde gördüðüm zavallýlýðýn dýþýnda birþey yok, sýðýnacak yalanlarýn bile yalan olmaktan çýktý; sen onlara inanmaya baþladýðýnda, kendinin tutsaðý çoktan olmuþtun

“Ben” diyerek baþlýyorsun sözlerine bu sefer ben duyamasamda biliyorum ve sen böyle konuþtukça bazý þeyler yoluna girecek belki de çünkü ben tek kiþilik konuþmalardan kurtulacaðým, seni konuþmak beni henüz sýkmasada arkadaþlarýmdan aldýðým tepkilerden kurtulacaðým en sonunda.

“Ama Ben…” diyerek baþlýyorsun sözüne sen varya sen hiç akýllanmazsýn.

Þimdi þu yaptýðýma baksana sýðdýrdým sana olan sevgimi bir iki beyaz kaðýda…

Bu sefer bende “ Ben” diyerek baþlýyorum sözüme
Bende belki hep “Ben” dedim.
Belki de seni hiç ama hiç sevmedim.

Burada son noktayý koyarken piþman olmadým senin kadar yaþadýklarýma; þimdi izin verirsen biraz aðlayacaðým hep yüzüme yakýþtýramadýðým gözyaþlarý geldi dayandý kapýma.