Bundan tam beþ yýl önce kör oldum. O zamanlar kör olan birini gördüðümde acýmayla karýþýk bir tiksinti ve nefret duygusu oluþurdu içimde. Özellikle de körlerin hayatýn içinde rol alma hevesini taþýyan cýlýz çabalarý büsbütün artýrýrdý bu nefretimi onlara karþý. Çoðunlukla otobüs duraklarýnda karþýlaþýrdým; ellerindeki sopalarla atacaklarý adýmý tayin ederlerken, biz görenlere binmek istedikleri otobüsün nerede olduðunu sorarlarken. Neden böyle yarým, aciz bir þekilde dolaþtýklarýný anlayamazdým. Nereye gidiyorlardý, sonsuz karanlýðýn içinde sürüklenirken hala yaþamdan tad almaya mý çalýþýyorlardý?
Yardýmsever, ateþ içinde kývranan vicdanlarýný bir nebze olsun ferahlatma fýrsatýný yakalamýþ, bundan da anlamsýz bir þekilde gururlarýný tatmin edici yönler bulan insanlarýn verdikleri basit iþlerde hayatta kalma mücadelesi içinde karýnlarýný doyurmak için çalýþan ve bunu yapamayýp da sefil olarak dilenen körlere hak vermemek elimde deðildi doðrusu.Bu iðrenç tabloda ellerindeki sopalarla yer almak zorunda olmalarýnýn bende azalttýðý nefreti varlýklý olmalarýna raðmen yine biz görenlerin aralarýna karýþýp yaþamlarýmýzý emen körlere aktararak dengeyi saðlýyordum.Evet, ulaþýlmaz hayallerle bezediðimiz düþleri gerçeðe dönüþtürmeye çalýþýrken içimizde bize coþkulu bir mutluluk veren duygularla kaplý dünyamýzý körler, yerle bir ediyordu. Hayatýn acý dolu yanlarýný ister istemez ve görmeden, gözlerimizden kalbimizin derinliklerine iþliyorlardý. Tüm bunlarý görmezlikten gelmek istesek de henüz taþlaþmamýz kalbimizde bir sýzý duyuyorduk. Ne haklarý vardý ki bizleri karanlýk dünyalarýna çekmeye?

Bu fikirlerim kör olunca hiç deðiþmedi. Beþ karanlýk yýl boyunca evimden dýþarýya adýmýmý atmadým. Siz görenlerin arasýna karýþýp yaþamlarýnýzý emmedim.