Merhaba,
Akdenizin ortasýnda, italya’ya yol almakta olan bir feribotun güvertesinde, avazlarý çýktýðýnca baðrýþan çocuklarýn arasýnda yazmaya çalýþýyorum. Ha! Birde son bir saattir yaný baþýmdan hiç ayrýlmayan Mehmet (9) var.
Mehmet deðiþik bir çocuk yani diðer çocuklar gibi baðýrýp, çaðýrmýyor... baðýramýyor çünkü Mehmet konuþma ve duyma özürlü..... Ýlk olarak masamdaki karþý sandalye’ye oturdu ve gözlerini suratýma dikti.... epey bir süre geçtikten sonra kendisi selamladým... ama o karþýlýk vermedi ama, sanki ay’ýn yüzeyinden dünyaya bakan birinin þaþkýn ifadesiyle önümde duran dizüstü bilgisayarýma (2.el, 96 model) bakýyordu.....
Ben ise bir yandan onu gözetliyordum, diðer yandan ise aðýr beyin jimnastikleri yaparak “Ulan þimdi ben ne yazacaðým?” sorusuna cevap arýyordum ki, Mehmet aniden masadan kalktý ve hiç bir þey demeden gitti....
Bu sesiz geliþ ve gidiþin ardýndan “Ya ne ilginç bir veled” diye aklýmdan geçirdim. Fakat þimdi benim bu geliþ ve gidiþten daha önemli olan sorunuma dönerek, sonunda nasýl olsa beynimin bir kývrýmýnda köþeye þýkýþtýrýp ümüðüne basýp þakýr þakýr yazacaðým yazýmýn müstakbel konusu bulmak için düþünce okyanusuna daldým. Ama tatil dönüþü mahmurluðundan olacak, konular kývrýmlar arasýnda oldukça iyi saklanýyorlardý.....
Ben artýk konu bulamamaktan sýyýrýtmak üzereydim ki, Mehmet elinde bir tomar kaðýt ve bir kalemle çýka geldi. Yine karþýma kuruldu ve önüne çektiði kaðýdýn üzerine kocaman “Ben ahrazým” diye yazdý..... yazýyý okuyunca þaþkýnlýkla “hassittir” deme eþþekliðinde bulunduðumun farkýna varmamla, en masum yüz ifadedemle Mehmet’e bakmam bir oldu.
Benim bu tepkim karþýsýnda Mehmet ilk önce sessiz bir kahkaha patlattý!!, sonra kaðýda “Üzülme ben nasýl olsa senin küfrettiðini duymuyorum” diye yazdý.
Ýþte on an beynimde bir þimþek çaktý “Eðer bu veled duymuyorsa? benim küfrettiðimi nerden biliyor?” diye. Mehmet bu tür acayip tepkilere alýþkýn olduðundan, ben daha soruyu yöneltmeden “ben çok iyi dudak okurum” diye yazdýðý kaðýdý önüme sürdü.
Bu acayip! tanýþma faslýndan sonra Mehmet bilgisayarý incelemek istediðini belirti... bilgisayar ortamýnda yazý yazmak hoþuna gitmiþti, çünkü istediði kadar silip yazabilme özelliðine hayran kalmýþ.
Artýk benim külüstür bilgisayar ile yazýþarak sohbet ediyorduk.
Mehmet;
Altý çocuklu ailenin en son üyesi ve ayrýca gururla belirttiðine göre ailede babadan sonra tek erkek
üyesiymiþ,
Almanya’daki amcasýnýn yanýna geleli üç yýl olmuþ,
Artýk burada okula gidiyormuþ, büyüyünce ilk ahraz astoronot olmak istiyormuþ,
Þimdi ise altý haftalýk memleket ziyaretinden geliyormuþ,
Köyünde en çok eþeðini ve tavuklarýný özlemiþ. Çünkü onlar köyün çocuklarý gibi kendisiyle alay etmiyorlarmýþ....
Sohbetimiz sýrasýnda Mehmet bir ara yanýmýzdan geçen garsonun gýyabýnda “dümbük” diye yazýverdi.
Þaþkýnlýðým geçtikten sonra bu yaþta bir insanýn böyle küfürler etmesini doðru bulmadýðýmý kendisine belirttim, ve ayrýca özellikle insanlarýn arkasýndan küfür etmenin pekte hoþ olmadýðýný kendisine dilimin döndüðünce anlatmaya çalýþtým.. Benim bu terbiye sýnýrlarýný çizme çabama karþýlýk.....
Mehmet suratýma küfredercesine baktý ve garsonun sabah kahvatlýda þaka adý altýnda onca insanýn içinde kendisiyle dalga geçtiðini anlatý. Ben yüzümü Mehmet’in göremeyeceði þekilde çevirip garson’nun gýyabýnda “Dümbükoðlu dümbük” deyiverdim ama, galiba Mehmet nasýl olsa duymaz diye biraz fazlaca baðýrmýþ olacaðýmki güvertenin yarýsý bana bakýyordu......
Ben havayý deðiþtirmek için baþka konular açýp biraz daha Mehmet sohbet ettik, þakalaþtýk malûm garson’a çeþitli lakablar bulup eðlendik, Mehmet yine garson’nun gýyabýda en galiz küfürlerini etti. Hani üstat Ahmed Arif’in dediði gibi
“....Öyle içten,
Öyle derin,
Türkü söylemek, küfretmek,
Çukurova yiðidine mahsustur...”
Gerçektende üstat gerçekten haklýymýþ, Mehmet bir çukurovalý olarak çok içten ve derinden küfrediyordu. Neyse, sonra adreslerimizi deðiþtik, Mehmet’in uykusu geldiði için sarýlýp vedalaþtýk, ve sýk sýk birbirimize yazmaya söz verdik........
Mehmet gittikten sonra hayatýn gerçekleriyle yüz yüze kaldým. Yani hala yazacak bir konum yoktu ve en kötüsü son dört saattir bu feribotta bir ailem olduðunu unutmuþ olmamdý....
Kýsa bir araþtýrmadan sonra bizimkileri lokanta kýsmýnda hayli gayretli bir þekilde aile bütçemizin kökünü kurutmaya çalýþýrken buldum. Ama zannedersem onlar benim yokluðumun bile farkýna varmamýþlardý..ta ki ceplerindeki paralarýn yediklerine yetmeyeceðini anlayýncaya kadar.
Aile bireyleri tarafýndan çeþitli çapta sevimlilik ve sevgi gösterileri sonucu cüzdaným amansýz bir hastalýða yakanlanmýþ gibi zayýflamaya yüz tutunca, ben panikle yazý yazacaðým bahanesiyle güverteye kendimi zor attým.
Tamam cüzdanýn damarlarýnda kalan son euro’larý kurtarmýþtým fakat, bir konum bile yoktu...
ama hemcecik pes etmekte yoktu..... zaman içerisinde bu gibi konu kabýzlýðý için geliþtirmiþ olduðum taktiklerden biri olan kitap okumaya sýra gelmiþti. Ýþte þimdi kamaraya gidip kitabýmý alýp iki saatcik bir okumadan sonra muhakak bir konu bulurdum.
Ama gel görki kitaplarýn olmasý gereken! yer olan kamarada yoktu...., zannýmca benim hatun kitaplarý valizlere yerleþtirmiþti... tabi valizlerde aþaðý güvertede arabanýn bagajýndaydý.....derin bir off çekip beþyüzden sýfýra doðru geri saymaya baþladým ....11 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 0.. oh be! biraz rahatlamýþtým.
Ve artýk beynime kan gitmeye baþladýðýndan olsa gerek birden aklýma hanýmýn çantasý geldi, çünkü bazen kitaplar onun çantasýnda olurdu... büyük bir heyacanla çantayý boþaltmaya baþladým.
Çantadan herþey çýkýyordu ama kitap çýkmýyordu, artýk dayanamayýp çanatayý ters yüz ettim, yok yok yoktuuu nalet kitaplar yoktuuuuuuuu.......ben yarý aðlamaklý bir þekilde yataða kapanmýþ kýzgýnlýktan burnumla deðilde baþka bir organýmla solurken yataðýn üstüne az önce çantadan çýkan bir ton makyaj malzemesi gözüme çarptý....aniden kamaranýn içi bembeyaz bir ýþýkla doldu.... yani yazacak bir konu bulmuþtum.
Hemen zaman kaybetmeden tüm makyaj malzemelerini çantaya doldurduktan sonra güverteye çýktým. Ücra bir köþede masanýn birine oturdum ve çantayý dikkatlice masýnýn üstüne boþalttým, ve büyük bir özenle hepsini sýrayla masaya dizdim.
Ýlk makyaj nüfus sayýmý sonucu “çeþitli tip ve þekilde 45 adet makyaj malzemesi” çýkýnca emin olmak için beþ defa daha saydým. Malesef sonuç aynýydý yani bu malzemeleri eþim ve kýzým kullandýðýna göre kiþi baþýna 22.5 malzeme düþüyordu. Ayrýca bazýlarýnýn üzerinde fiyat etiketleri hala duruyordu.
Mesela serçe parmaðým büyüklüðündeki bir kremmimsi malzemenin fiyatý 23 € idi.... bir kaç tane daha fiyat etiketinden sonra gözüm kararýp, baþým dönmeye baþlayýnca bu iþin sonunda eþ ve evlat katili olmamak için diðer etiketleri okumaktan vazgeçtim.....
Epey bir zamandan sonra kendime gelince az önce bulduðum..... daha doðrusu daha önce düþündüðüm fakat bir türlü denk getirip yazamadýðým bir kadýnýn el çantasýnýn anatomisi ele alan Sana aldýðým hidrojeller haram olsun!! Mintin ve Galbanumun yüzüne, dizine dursun emiiii!!!..... isimli konuyu yazmaya baþladým... yazý bittiðinde size haber verecem
Kendinize iyi bakýn Mýsmýl olun.