Sabahlardan herhangi bir sabah, uykunun artýk size aðýr geldiði bir anda uyuþuk açarsýnýz gözlerinizi. Ýçinizi garip ve tanýmlanmasý zor bir duygu sarmýþtýr. Uzun zamandýr hep ayný manzarayla uyanan gözleriniz isyan edip, o ilk aný bulandýrýr. Pencereden usulca içeri giren güneþin ilk ýþýnlarý gözlerinizi kamaþtýrýr. Yüreðinizi iç gýcýklayýcý bir his aðýrlaþtýrmaktadýr. Birden anlaþýlmaz bir þekilde her þeyin sizi saran nesneler yýðýnýndan baþka bir þey olmadýðý düþüncesi usunuza saplanýr. Her neyse deyip kovuvermeye çalýþýrsýnýz bu düþünceyi. Bütün tarihiniz o nesnelere dokunmakla geçmiþtir ve hala ne olduklarýna veya neden varolduklarýna ait bir fikriniz yoktur. Yýllarýn getirdiði alýþkanlýkla, dýþýnýzda sizi saran ve sararak belirleyen bu nesnelerle, tanýmsýz bir iliþki geliþtirmiþsinizdir. Dirimsiz ve durgun varoluþlarýndan aldýðýnýz güçle hor gördüðünüz ama yine de dokunduðunuz nesneler duyularýnýzýn hep bir adým önünde durarak aslýnda sizi hor görmekte gibidir. Her birini tanýdýðýnýzý sanmanýzýn yolu onlarý adlandýrma yeteneðinizdir. Oysa ki adsýz bir yalnýzlýktýr, tüm bu çabalarýnýzýn arkasýndaki gerçek. Ve her sabah uyandýðýnýz dünya, adlandýrdýðýnýz nesnelerin arkasýna saklamaya çalýþtýðýnýz, bu adsýz yalnýzlýðýn dünyasýdýr. Ýçinizi dolduran o duyguda, bazen dokunmakdan tiksinsenizde sizin yalnýzlýðýnýzý gizleyen nesnelerin tek gerçek þey olduðu düþüncesinin yarattýðý, acý dolu duygudur..

Yüreðinizin de bir belleði vardýr ve tüm sýðasý bile, tek bir an’ýn yitikliðinde, kýrýlan bir umudun veya unutulan bir sevginin varlýðýný taþýyamaz. Ýnsan kýrýla kýrýla toplumsallaþa dursun yürek her kýrýlmadan sonra bataklaþmaya baþlar ve gittikçe her yeni duyguyu yutar. Öðrendiðiniz þey yaþamdýr ama unuttuðunuz þey yaþamaktýr. Bir bakýþa kanmayý veya tek bir anýn özlemiyle günlerce uykusuz kalmayý unutmuþsunuzdur örneðin. Aldanýþlarýnýzda çocuksu bir merak eksilir, ormanda gece olunca ormaný karanlýk bir yalnýzlýk kaplar ve o yalnýzlýk geceleri de saran, sizi ötekinden yalýtan ölümlü varoluþunuzdur. Ertelemek zorunda kalarak unuttuðunuz veya unutmaya çalýþtýðýnýz þeyler, bilincinizin dýþýnda size gülerler ki bu aþýnan, kendi olabileceðiniz tek yerdir.

Uyandýðýnýz sabah, bir bahar esintisi düþüyle uyanmýþ olduðunuz onca geçmiþ sabaha göre, yüreðinizi kaplayan bir kara delik gibi tüm düþlerinizi baskýlar. Terler içinde uyumaya çalýþtýðýnýz uzun gecelerin sonunda hep bir sabah, sizi karanlýk geceden kurtarýr oysa ki yine böyle bir gecenin sonunda sizi karþýlayacak sabah, daha büyük bir karabasan yaratacak ve sizi karanlýðýn tam da orta yerinde kendinizle baþ baþa býrakarak, ýssýz bir geceye kaçacaktýr. Bir burgaç gibi yüreðinizi burkan sessizlik, sözlerin dokunmaktan kaçýndýðý, aþkýn geri dönüþsüz yiten düþsel gerçekliðinin, yokluðudur.

Böylesi bir sabah da yitirdiðiniz þey demin gördüðünüz düþle uyandýðýnýz dünyanýn akýl almaz karþýtlýðýnýn sizde uyandýrdýðý katýksýz inanma güdüsüdür.

Düþlerinizi süsleyen yolculuklar, sonunda neyin olduðunun asla bilinmediði gizem dolu yollardan geçer. Tüm sýkýntýlar yerleþik olmakla ilgilidir. Ve yolcu yanýnda yalnýz hüznünü taþýr. Yaþamýmýza giren tüm insanlar, benliðimize giden yoldaki istasyonlardýr. Her birinden yeni þeyler alýr ama illaki bir þeyler býrakýp gideriz. Yüzünü güneþe dönüp yol alan gezgin, sabahý hep yakýnýnda yaþar. Bitimsiz ve karmaþýk kurgusuyla yaþam her sabaha yeni bir anlam taþýr ve yolcu anlama susuzluðunda kana kana içmektedir bu çeþmeden. Tüm anlamlarý saran gerçek, köksüz varoluþumuzdur. Gezgin yitirmez yalnýzca ufukta gözden yiter. Bir adým daha atýp yakalamak zorunda kalacaðýnýz hiçbir yerleþik doðru yoktur yollarda. Bütün yollar ötekinin yüreðinden teðet geçer. Onu sarmak ve kollamak zorunda kalmazsýnýz. Yapmanýz gereken tek þey yüreðinizin belleðinde ona bir yer açmaktýr. Sýnanan tek þey, yola kattýðýnýz þeyin ne kadar siz olduðudur. Her sabah deneyimlerinizin aðýrlýðýndan arýnarak baþlarsýnýz yolculuðunuza. Zamanla yolun sizi taþýmadýðýný, sizin yolu içinizde taþýdýðýný anlarsýnýz. Ýþte o zaman yol, görevini tamamlar. Özlem duyarak uyandýðýnýz yokluðun sessizliðinde, siz bir ses olursunuz. Ve yol boyunca o ses sözlere inerek sizi kurar. Düþlerinizi sizden alan ve sizi kendinizle baþ baþa býrakan acýlarýn tek gerçeklik olmadýðý, bunun bir dayatma olarak yaþandýðýný anlarsýnýz. Bütün sorularýn karþýlýðý olan yanýt, özlem duyduðunuz yokluðun içinden yeniden kurmak için ter dökeceðiniz yeni dünyanýn düþündedir. Düþler siz onlara inandýðýnýz sürece nesneleri örüp onlarýnda ötesinde, yeni ve geri dönmeyecek olanýn simasýnda ki gerçeði var ederler.

Bu sabah uyanarak yaþadýðýnýz dönüþüm sonuçunda anlarýn içine yerleþmiþ o çýkmaza kendi özgün yanýtýnýzý verirsiniz. Yüzünüzde bir tebessüm kollayarak yarattýðýnýz kahkaha, uçucu varoluþunuzda keskin bir esriklik yaratýr.Gözlerinizi kamaþtýran ýþýk, pencereden içeri süzülen güneþin ýþýðý deðildir, içinizden gelen en insani yaþama istemidir.

Karamsar tümcelerle baþladýðým yazýmý bitirken kurguladýðým bu metnin, yaþamda kendini bulmasýný umuyorum. Bu anlattýklarýmýn rast gele yazýlmýþ olsalar bile yine de bir þeyleri sizde uyandýracaðýný umuyorum. Bizi birleþtiren þey birazda duyarlýklarýmýz deðil midir? Hoþnutsuz olmak yetmez, eylemek de gerekir. Sorumluluk size dönük olan çaðrýyý, karþýlýksýz býrakmama sorumluluðudur. Kýsýtlý deneyimlerimden bana kalan ender doðru, size uzanan elin, insan kalmanýzýn tek yolu olduðuyla ilgilidir. Nazým'ýn da dediði gibi “Yaþamak bir aðaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeþçesine.”