Mavinin kýzýla kestiði bir gök altýnda, altýndaymýþçasýna bir çuval bulutun, aðlýyordu. Soðuðun buz kestiði ellerinde bir boþluðu kavramanýn hissizliði vardý. Tek ve yalnýz yürümekteydi. Tek olmak ile yalnýz olmanýn arasýndaki o görünmez ancak bilindik çizginin çoktan beri öbür tarafýndaydý. Durdukça rüzgar da duruyordu sanki. Bir sigara yaktý, o sigara ile rüzgarý da içer gibiydi.

Takip edildikçe kaybedilen o mutluluk hissi vardý ya, onu çoktan beridir bilirdi. Bilmediði aslýnda çok þey vardý. Örneðin neden insanlarýn bu kadar “þey” olduklarý. Onlardan deðildi o, onlar da ondan deðildi. Ayrý familyalara aittiler. O ve onlar.

O ve onun gibiler yoktu, o ve onun gibi olmayanlar vardý hep.

O vardý .

‘Var’ olduðu için zaten problemliydi.

Düþlediðinde tüm yolu yürürdü düþünde, tüm yolu tüm zamanlarda yürürdü. Tüm zamanlarda ve koþullarda iyi olmalýydý bir düþ. Örneðin kýþ düþleri gerekçeli düþlerdi.

Kaçýþlarýný, koþuþlarýný, varýþlarýný anýmsarken . . .

Günahlarý katli vacip birer suçlu gibi .

Hiçbir heyecan vermeyen güzellikler devrindeydi artýk.

Heyecan veren hafif çirkinler devri kapanmýþtý.
Küçükken, yahut ilk gençliðindeyken yaþadýðý o ekþimsi, buruk tat yoktu.

O buruk tat, o "bitter" tat gitmiþti.

Bir þarap kaçýrmanýn, bir öpüþün sihri gitmiþti.

Bir bakýþ sihri arýyordu. O sihir bir beðenme olmamalýydý, ondan ötede bir þeyler olmalýydý, kaybettiðini bulursa yakasýna yapýþacaktý .