Bugün karar verdim kendimi denemeye. Yokluðu, acýyý, karasevdayý içime sindirmeye. Kendime acý çekmeyi öðreteceðim. Utangaç olmayý, mahsun bakmayý öðreteceðim gözlerime. Ýçim acýyor, nedenini bilmediðim tarifsiz sýkýntýlar var gönlümün kýyýlarýnda, bir liman arýyorum, bir sýðýnak.özümemi dönmek istiyorum acaba. Yada hiçbir zaman olamadýðým “ben'i" mi çýkarmaya çalýþýyorum derinliklerden. Bütün imkansýzlýklara raðmen kendimi seviyorum. Hayatýma bakýyorumda; sýðdýramadýðým ne çok þey var yüreðime. Doymuyorum, dur-durak bilmiyorum. Hastalýklý beyinler gibi ortalýkta dolaþýyorum. Ne istiyorum, kimi istiyorum, aslýnda en önemlisi hangi role kendimi daha yakýn hissediyorum? Þeytan bakýþlarýmýn altýnda yatan çocuksu ve saf “ben'i" kimse görmedi daha. Kimse bulamadý gerçek “ben'i". Aslýnda öyle yalýným ki; öyle katýþýksýz. Þu an yüreðini bana ardýna kadar açan biriyle kaçýp gitmek isterdim. Ay ýþýðýnda seviþmek, salaþ bir lokantanýn büyüsünde çözülmek, gün aðarana kadar konuþmak ama hiçbirþey anlatmamak isterdim. Tutkularýn olduðu bir yer var mý acaba? Ne kadar sürer tutkulu olmak ve nereye kadar baðlanabilir insan tutkuya? Uykusuzum, gözlerimi tavana dikip bekliyorum!!! Beni bende bulan, benimle yaþayacak “SEN'i" bekliyorum.Bende bu inat varken; tavan arasýna attýðým ve üzerine örtü örttüðüm bütün hayallerim gerçekleþir bir gün buna inanýyorum. ANADÝLÝM AÞK BENÝM; HERKESE ÖÐRETÝYORUM.!!!