Hayatýmýn ilk sahnelerinde Tanrýnýn bana duyarlý, düþünen, canlý, etkili bir insan olmak rolü verdiðine inanmýþtým. Koþmak, önüme çýkan engelleri yýkmak, gürül gürül akan, inandýðý doðrularý söylemekten korkmayan bir insan olmak istiyordum. Ama zamanýn ve günlük hayatýn gece karanlýðýndaki labirentlerinde kaybolup gitti insanlýðým. Caným, etkililiðim, duygularým, duyarlýlýklarým, coþkularým, hiç ama hiçbir þeyim kalmadý. Þimdi sadece acý acý aðlayan, umutsuz bir kemanýn tellerinde bilinmeyen bir yok oluþa doðru akýp gidiyor hayatým. Ayrýntýlar ayrýntýlarda boðuldu. Dünyayý hýzla kaybettim. Dünya da ayný hýzla beni kaybetti. Zamanýn ölü ruhumu isteksizce sürüklemesi çekilmez oldu.
Hayatýn karanlýk labirentlerinde yürüdüm. Hesapta yürüdükçe yollarýn açýlmasý vardý ama yürüdükçe yollar kapandý... yürüdükçe umut tükendi...hayat çekilmez oldu. Ben kaybetmiþ, ruhu ve bedeni bozulmuþ bir insaným çok sevip te hiç sevilmemeyi, adam yerine bile konmamayý , yüreðin ruhun parçalanýþýný, yürek yangýnlarý içinde uykusuz geçen gEcelerin sabah ayazýnda kendiliðinden doðuveren delilikleri, yeryüzünde tek baþýna kalmýþlýðý, en yakýn dostun ihanetini, hayatýnda hiçbir anlam olmadýðý düþüncesinin çöktürücü aðýrlýðýný, herþeyi ve herkesi çok sevdikten sonra sevmeyi hakedecek hiçbir þey bulamamayý, çok aðlamak istediðin halde ruhunun aðlayamayacak kadar üþüyüp donmasýný ve insanýn ne demek olduðunu yaþadým.
Sevgi öldü benim için.sevgiyle birlikte ben de öldüm. Geriye ölü böcek kabuðu gibi bir þey kaldý. Ýlkokulun üçüncü sýnýfýnýn ikinci yarýsýndan tasdikname almýþ bu toplum bana hala haksýzca canlý muamelesi yapýyor. Sokaktaki yaþayan ölülerden biriyim.ruhu çoktan ölmüþ, bedeninin de bir an önce ölmesi için dua eden, bir yandan da çýlgýnlar gibi ölümden korkan bir yaþayan ölü. Aslýnda ölümden niye korkayým ki. benim ruhum zaten ölüler aleminde deðil mi?
Kafamýn içinde yaþadýðým temel tartýþma þu: Hayata karþý direnmeli miyim yoksa herþeye boþ verip teslim mi olmalýyým ölüme? Kendimi bildim bileli duyduðum o kuvvetli ses “direnmeye devam et.” diyor. Ama bir süredir duyduðum ve giderek istemesem de sesini yükselten o ikincisi de “ama neden?” diyor "neden direnecekmiþsinki?” Ve içini kemire kemire acý acý gülerek “býrak direnmeyi” diyor. "teslim ol. Bu bozuk düzenli dünya sana göre deðil, býrak bu pisliðe baþkalarý bulaþsýn, teslim ol ölüme.”......
”teslim mi?hayýr hayýr! direnmelisin. Daha çok gençsin. Henüz hiçbir þey görmedin. Daha yaþanacak çok güzel günler var önünde. Hayata ve hayatýn anlamlýlýðýna olan inancýn bir an bile sarsýlmamalý. Ddirenmelisin. Aradýðýn ýþýðý çok kýsa bir süre sonra aniden önünde göreceksin o zaman mutluluktan için içine sýðmayacak. ”Tanrým iyi ki bir delilik yapmamýþým.!” diye haline þüktredeceksin. Þimdi buz gibi olan yüreðin o ýþýkla ýsýnacak ve yüreðinin þarkýsýný söylemeye baþlayacak. O zaman yaþamýn da ölümün de güzelliðini ve anlamlýlýðýný farkedeceksin.