DOSTLUK ÜZERÝNE BÝR ÇÝFT LAF


     Zaman zaman hepimizin yalnýzlýktan þikayetçi olduðu olmuþtur. Böyle zamanlarda derdimizi kimselerle paylaþamayacaðýmýzý düþünürüz. Üstelik de kendimize yakýn sandýðýmýz insanlara bile ulaþamayacak gibi görünmemez moralimizi daha da bozar. Bunu fark ettikten sonra kalabalýklar içinde kendimizi daha da yalnýz hissederiz.

     Kavramlar kelimelere giydirdiðimiz kiþisel manalar olduðuna göre d o s t l u k herbirimizde farklý yorumlanacaktýr. Bence, dostluk; bir insanýn hayatýnda sayýlý yakalayabileceði çok özel bir iliþkidir. Dostumdan gerektiðinde konuþmamýza gerek kalmayacak kadar beni tanýmasýný, tanýmaya çalýþmasýný isterim. Kendime, çevreme ve insanlara gören gözlerle bakabilmemde yardýmcý olmalý. Benim onu anlayabilmek için duyduðum endiþeyi onda da görmek isterim. Onun yanýnda hiçbir endiþe duymadan tüm sosyal maskelerimden arýnmýþ olabilmeliyim. Bilmeliyim ki o, her zaman orada ve hazýr. Çok þey mi bekliyorum? Neden olmasýn? Çok ta zor deðil, biraz anlayýþ, önyargýlardan sýyrýlma ve iyi niyet yeterli. Bana göre arkadaþla dost arasýnda çok kesin bir sýnýr var. Arkadaþlarýmýzla konuþuruz ama dostlarýmýzla paylaþýrýz. Çoðu insan için dostluðun o kadar da önemli olmamasý ne kötü. Oysa ki dostluk insan ömründe, aileden sonra en önemli iliþki deðil midir? Aileniz sizi hayatlarý boyunca kayýtsýz þartsýz sevecek olanlardýr. Onlar doðumunuzdan itibaren yanýnýzda olduklarýndan, geliþiminize tanýk olmuþlardýr, yanlýþlarýnýza, çocukluklarýnýza, þýmarýklýklarýnýza tanýk olduklarýndan diðer insanlardan farklý bir gözle bakarlar size. Aslýnda bu durum sizi siz olarak görüp, kabullenmelerini güçleþtirir. Onlarý asla kaybetmeyecek olmanýn bu iliþkiye kattýðý pervasýzlýk da unutulmamalý. Aslýnda tüm bunlardýr aileyi bu kadar özel kýlan. Oysa, diðer iliþkiler böyle midir ya? Orada kabul edilmeme uðruna ikiyüzlülükleri, olmadýðýmýz gibi davranmalarýn bize verdiði tüm rahatsýzlýklarý göze alýrýz. Gerçek benliðimizi daima saklarýz. Sahte benliðimizin kabul görmeme ihtimali, gerçek benliðin reddinden daha az rahatsýz edicidir çünkü. Bu uðurda hiç katýlmadýðýmýz fikirleri benimsemiþ görünürüz, espri anlayýþýmýza uymayan þakalara katlanmak bir yana hoþlanýyor görünürüz. Çevremize öyle yabancýlaþýrýz ki "en iyi arkadaþým" diyeceðiniz kiþi sizin gerçekte ne kadar hassas olduðunuzu, bir zamanlar çok güzel yaðlý boya tablolar yaptýðýnýzý ve onun konuþurken sýk sýk duraksamalarýnýn sizi ne kadar rahatsýz ettiðini asla öðrenemez. Arkadaþlar sýkýntýnýzý atabileceðiniz boþ vakitleri geçirme araçlarý deðillerdir. Onlar bizim geliþmemize çok büyük yararlarý dokunabilecek eþsiz iliþkilerdir. Hayatý beraber öðrenebiliriz, çirkinliklerin beraber farkýna varýp, hayal kýrýklýklarýmýzý paylaþabiliriz. Kendimizi, hayatý, insanlarý ve iliþkileri anlamlandýrmada, bizi sonuna kadar dinleyerek, anlamaya çalýþarak, kendi gözlemlerini aktararak ve onlarýn gerçek benliklerini görmemize izin vererek en büyük iyiliði dostlarýmýz yapar.

     Birçok insan anlaþýlmamaktan þikayetçi. Oysa bundan yakýnmaya hiç de haklarý yok bence. O ana kadar çevresindekileri bilinçli ya da bilinçsizce gerçek benliðini saklayarak yanýltan kendisidir çünkü. Hassas ve alýngan biri olduðunu hep gizlemiþtir. Aðlamanýn utanç verici bir zayýflýk olduðunu düþünmüþ, duygularýný dýþa vurmamaya azami çaba göstermiþtir. Buna raðmen nasýl olup da çevresindekilerin onun hassaslýðýný fark etmediklerine þaþýrýr. Söyler misiniz, siz büyük titizlikle kendinizi saklarken, herþeye raðmen gerçek benliðinizin görülmesini mi bekliyorsunuz? Anlaþýlmak mý istiyorsunuz? Anlatmaya çalýþýn. Kendiniz gibi olmaya mý dayanamýyorsunuz? Oysa ki kendiliðinden olmak onca sýkýntý çekmekten çok daha kolaydýr, inanýn bana. Tüm duygular insan için deðil mi? Her þeye raðmen ayakta kalabilen, demir gibi saðlam rolü oynarsanýz yanýnda sýzlanacaðýnýz birini bulamadýðýnýzda, insanlar sizi ciddiye almadýðýnda dert yanmaya hiç mi hiç hakkýnýz yok. Çünkü siz her zaman güçlü ve umursamazdýnýz. Aðlamak alçaltýcýdýr öyle mi? Gözyaþlarýmý kimse görmemeli mi? Nedenmiþ o? Ayýp olan duygulanmýþ olmam mý, yoksa gözyaþý bezlerimin faaliyete geçmiþ olmasý mý?

     Özgürlük istiyorum. Yalancý tebessümlerden, gerçekten nasýl olduðumla ilgilenmediði halde formalite icabý hatýr sormalardan, çok kötü olduðum bir gün bu formalitenen devamý olarak "iyiyim, teþekkür ederim" demek zorunda býrakýlýþýmdan ve tüm gerekliliklerden nefret ediyorum. Ýstediðim fazla birþey deðil ki. Moralim bozuk olduðunda, hiçbir þey yokmuþ gibi davranmak yerine kabalýkla suçlanmadan özgürce somurtabilmek istiyorum. Bu özgürlük baþkalarýnýn sýnýrlarýnda durmasýný bilecek ancak kendi sýnýrlarýný da sonuna kadar kullanacak bir özgürlür olacaktýr. Ýliþkilerimizdeki deðer yargýlarýný bir kez daha gözden geçirmeye ne dersiniz?

     Kendimizin önemini ne zaman anlayacaðýz? Benliðimizi kabullenmeyi ne zaman öðreneceðiz? Ne zaman yapacaðýmýz en iyi þeyin kendimizi kendi çerçevemizde deðerlendirip, iyiye güzele doðru deðiþtirmek olduðunu anlayacaðýz? Keþke baþkalarýný tenkid ettiðimizin yarýsý kadar projektörlerimizi kendimize çevirsek. Baþkalarýný deðiþtirmek için harcadýðýmýz çabanýn birazýný kendimiz için harcasak. Ýþe de önce baþkalarýnýn bizi kabullenmesini beklemek yerine, kendimizi kabullenerek baþlasak. Anlaþýlmak için geçirdiðimiz zamanýn çoðunu baþkalarýný anlamak için harcamalýyýz.

     Kimse birbiriyle derinlemesine ilgilenmiyor. Hayatý yüzeyel yaþamak istiyorsanýz, tüm rol yapmalarý, yapmacýklýklarý ve sýradan iliþkileri kanýksamýþ olabilirsiniz. Ama ben o maskenin altýndaki sizi görmek istiyorum. Ýnsanca þeyler istiyorum.