LABÝRENT


     Etraftaki ölümcül karanlýk dehþet vericiydi. Oraya nasýl ve nereden geldiðini hatýrlamýyordu. Kendi sesini duymanýn vereceði güvene sýðýnmaya çalýþarak "Allah'ým deliler gibi korkuyorum" diye söylendi. Etrafýn yeterince karanlýk olmasý yetmiyormuþ gibi, giysilerini nemden vücuduna yapýþtýran yoðun sis içinde, duyduðu dehþetin de etkisiyle güç soluk alýp verebiliyordu. Karanlýk yüzünden gözleri iþe yaramadýðýndan, tüm dikkatini kulaklarýnda toplamýþtý. En küçük sesi bile kaçýrmamaya çalýþan kulaklarý, ne yazýk ki ormanýn içinde yankýlanýyor vehmine kapýldýðý kalbinin atýþýndan ve gürültülü soluklarýndan baþka birþey duyamýyordu.

     Etraftaki aðaçlarý ancak varlýklarýný hissederek algýlýyordu. Nerede olduðunu ve buraya nasýl geldiðini hatýrlayamadýðý için, nereye gitmeyi amaçladýðýný da bilmiyordu.

     Korku insaný öldürür mü dersiniz? Kalbinin bundan daha hýzlý çarpamayacaðýna emindi. Ölümü o anda hissettiði dehþete tercih edeceði geliyordu neredeyse. "O da bunun gibi karanlýk olsa gerek." diye düþünüyordu. "Ama; sýcak, güvenli ve mutluluk dolu hiç olmazsa."

     Nereye gideceðini bilmeden yoluna devam mý etmeliydi? Saatin kaç olduðunu, sanki yetiþecek bir yeri varmýþ gibi, merak etti. Belki vardý, kim bilir? Karanlýk gecede fosforlu saati üçü gösteriyordu. Ýki saat sonra gün doðumuyla birlikte etraf aydýnlanýr da dehþetin felç ettiði beyni daha iyi çalýþýr diye beklemeli miydi? Hiçbir þey hatýrlamýyor olmanýn durumuna kattýðý daha çok korku bir yana, hiç alýþkýn olmadýðý beklenmeyen çýðlýklarýyla bu orman, deðil gün doðumuna kadar beklemek, beþ dakika bile dayanýlacak gibi deðildi.

     Sisin biraz aralanmasýyla aðaç karaltýlarý güç bela seçilebilecek hale geldi ve o, duyduðu korkunun içgüdüsel bir yaþama isteðinden ileri gelmediðini anladý. O an sadece korkuyordu. Korkunun neye karþý olduðunu anlayamadýðý fobi gibi, mantýksýz ve çok güçlü, katýksýz bir korku hisediyordu. Çevresinde korkmak için yeterince neden varken o, bunlarýn hiçbirinden korkmuyordu da, ayný zamanda vücudunu tir tir titreten, ellerine buz kestiren, kalbini gümbür gümbür attýran korkuyu eliyle tutabilecekmiþçesine yoðun hissediyordu. Bilinen bir þeye karþý olmadýðý için mantýðý da yoktu. Bu durumdan kurtulmak için deliler gibi kendisine yardým edebilecek birilerini aramadýðýný, birilerine ulaþmaya çalýþmadýðýný þaþýrarak fark etti. Dehþetinin nedeni ne karanlýk, ne de ormanda yüzyýllar öncesinden gelir gibi yankýlanan garip seslerdi aslýnda. Dehþetinin nedeni kim olduðunu bilmemesi ve geçmiþinin olmamasýydý. Ona bunu burada rastlayacaðý birileri veremezdi ki. "Kendimi ararken kaybolmuþ olmalýyým ben." diye düþündü. Kendi kendinin ilk farkýna vardýðý bu ormandan kendisini almadan ayrýlmak istemiyordu. Oralarda bir yerlerde olmalýydý, ilerideki köþede veya aðacýn ardýnda. Ama orada. Bu yüzden birilerini aramýyordu, ona kendini veremeyecek, sadece ormandan çýkýþý gösterecek hiçbir yol göstericiliði istemiyordu. Kendisini almadan gidemezdi ki.

     Ne yaparak kendi kendini bu ormana hapsettiðini bilmiyordu. "Ah Allah'ým hatýrlamýyorum ki" diye söylendi yeniden. Bildiði tek þey, ona kurtuluþu gösteren hiçbir iz olmayan ormandan kendi çabasýyla kurtulmasý gerektiðiydi.

     Belki onu da tanýyan birileri, sevenleri vardýr. Yokluðunu fark edip üzülecek birileri. Onu aramaya çýkacak olanlar. Belki onlar kendisinin bilmediði nedeni biliyor, Onu burada aramayý akýl ediyorlardýr.

     Kurtuluþun uzakta olduðunu hissettiði bir an, bu umuda sarýlsa da, buradan ancak kendi çabasýyla kurtulduðu takdirde, kendine kavuþabileceðini, kendisi olabileceðini...biliyordu. Hatýrlayamadýðý ama yapmak zorunda olduðu birþeyin varlýðý duyduðu dehþetten daha çok rahatsýz ediyordu onu. Buradan kurtulmalý ve o herneyse, onu yapmalýydý.