GÝDELÝM KÖYÜMÜZE HÜSEYÝN


     Zavallý kadýn, bir insanýn nasýl bu kadar kötü olabildiðine hayret ediyordu. Bilmiyor muydu sanki, karanlýk bir iþe bulaþmasý yüzünden -ki kadýn, kocasýnýn nasýl olup da böyle bir iþe bulaþtýðýný anlayamýyordu.- kocasýnýn beþ kuruþ bile býrakmaya vakit bulamadan evi terk etmek zorunda kalýp, iki küçük çocukla onu, bir kadýn baþýna býraktýðýný? Mahalledeki herkes gibi bakkal da biliyordu. Mendebur adam, nasýl da kadýnýn çaresizliðinden, yalnýzlýðýndan yararlanmaya kalkýþmýþtý. Fatma, teklif ettiði iðrenç þeyleri deðil birilerine þikayet etmek, yalnýz yaþayan ve çaresiz bir kadýn olarak adýnýn çýkmasý an meselesi olduðu için, en yakýn kapý komþusuna bile dert yanamýyordu. Hüseyin bir gün elbet dönecekti, bu sefer de katil olup aralarýna demir parmaklýklar mý girsindi? Veresiye çalýþtýðý için, Pinti Rýza'dan alýþveriþe devam ediyordu. Kendisi için deðil, biri yedi, diðeri sekiz yaþýndaki bebeleri için katlanýyordu bu duruma. Yoksa o, kuru ekmeðe bile razýydý.

     Hüseyin gideli neredeyse üç ay oluyordu. Sekiz yaþýndaki Ahmet sanki birden büyüyüp annesinin dert ortaðý, evin erkeði oluvermiþi. Fatma babalarýnýn nerede olduðunu ýsrarla soran çocuklardan, önceleri durumu özenle saklamýþ fakat daha sonra, bazan gereksiz yere son dereceacýmasýz olabilin insanlardan korkusuna, baþkasýndan duymasýnlar diye, uygun bir þekilde gerçeði anlatmýþtý. Ýnsanoðlunun derinliðinde yatan, o henüz bozulmamýþ derin anlayýþla çocuklar, durumu annelerinden bile kolay kabullendiler.

     Fatma, Hüseyin ortadan kayboldu olalý, evlere temizliðe giderek, eve iki lokma sokabilmeye çalýþýyordu. Hüseyin inþaat iþçisiydi. "Niye Hüseyin? Nasýl karýþtýn bu iþe? Birgünden birgüne hayatýmýzdan þikayet ettim mi? Senden baþkalarýnýn karýlarý gibi, gücünün yetmeyeceði þeyler istedim mi?" diye düþünürdü Fatma. Acaba Hüseyin ne zaman birlikte kurduklarý hayallerine boþ vermeye baþlamýþtý? "Hayallerimiz vardý. Mutluyduk biz." Bazan de 'baþka bir kadýn' kuþkusu yer bitirirdi zavallý Fatma'yý. Fakat hemen sonra, bu düþünceye def ederdi aklýndan. Kimbilir þimdi Hüseyin nerde, sýcacýk yuvasýna, Fatma'sýna, çocuklarýna dönmeyi hayal ediyordu?

     Hüseyin de, Fatma da, köyden kente göç ederek, kötü þartlar altýnda da olsa 'kentli' olmaya özenmiþ, kentte altýn madeni olduðunu sanan, kýsa zamanda zengin olmayý umut ederek köyünü terk etmiþ ailelerin çocuklarýydý. Babalarý çocuklarýnýn hiçbirini okutamamýþtý Seyyar satýcýlýk yaparak, nüfusu kalabalýk bir ailenin ancak boðaz masrafý karþýlanabiliyordu.

     Fatma onlarý suçlayamýyordu da. Çorak topraklarda bereket mi kalmýþtý sanki? Her yýl bol keseden atýlan seçim vaadlerinin hangisi gelmiþti köylerine? Köylüsü de televizyondaki hayata özenip, kentli olmaya çalýþýyordu. Fatma, bu duruma her zaman üzülmüþtü. Evet, eðitimi yoktu belki ama,anlayacak kadar zekiydi o. Köylerindeki imkansýzlýklardan kaçýþý, göç yüzünden kalabalýklaþan þehirde yine yaþýyorlardý. Göç eden insanlarýn, büyük þehrin, büyük bir problemi olan, 'gecekondu' sorununa yol açtýðýný biliyordu. 'Çarpýk kentleþmenin' ne olduðunu biliyordu o. Niye köylüsünün, dýþý boyalý, içi kof bu renkli hayata, saflýðýný ve erdemi yok olmuþ insanlardan biri olmaya bu derece özendiðini hiç anlayamýyordu.

     Hüseyin'le Fatma'nýn tanýþtýklarý günden beri, paylaþtýklarý hayalleri, bir toprak edinebilecek kadar paralarý olunca þehirden ayrýlmaktý. Çocuklarýný temiz havada topraðýn bilgeliðiyle büyütmeyi kurarlardý hep.

     Genç kadýn, bunun artýk belki de artýk hiçbir zaman gerçekleþmeyeceðini için için düþünüyordu. Hüseyin de bu cafcaflý dünyanýn büyüsüne kapýlmýþtý demek. 'Ah Hüseyin, seni de mi kandýrdýlar? Sen de mi onlardan oldun?"