ÖZLEM


     Dalgýn dalgýn yürürken, hýzým birden kesilip yalpaladým. Birisine çarpmýþ olmalýyým. Öyle dalgýndým ki, bana çok uzaklardan gelen bir sesin,sinirli sinirli söylenmesine`,

     "Kusura bakmayýn " bile diyemedim. Hata bende olmalý. Nereye bastýðýma dikkat etmeyecek kadar aklým geçmiþe takýlý.

     Çocukluðumun geçtiði evi yýkýp, yerine estetikten yoksun, beton yýðýnlarýndan birini daha dikmiþler. O evde ne günlerimiz geçmiþti. Ninemler de bizimle beraber otururlardý. Halamlar, amcamlar, dayýlarým,.. hep yakýn mahallelerde otururduk. Aþaðý yukarý ayný yaþlarda olan çocuklarýyla neþe içinde oynardýk. Arada bir de, mahalleden Zeynep'le Fahri de katýlýrdý bize. En büyüðümüz amca oðlum Fadýl'dý. Ýç denetimimizi yapabilelim diye, bizlerden onu sorumlu tutuyordu büyükler. Bir yaramazlýk yapýldýðýnda, yaramazlýðýn sahibiyle birlikte zavallý Fadýl'da hesap verirdi. Curcuna içinde oynanan saklambaçlarýn, sekseklerin, top oyunlarýnýn tadýný unutamam.

     Koskoca adam, gözlerim yaþardý. O çirkin þeyi dikebilmek için, bahçedeki, saklambaç oynarken birilerinin mutlaka ardýna saklandýðý çýnar aðacýný da kesmiþler çünkü. Büyük büyük babamýn doðumunda babasý dikmiþmiþ o aðacý. O zamanlar her yeni doðan çocukla birlikte bir aðaç dikilirmiþ muhakkak. O aðaç, bizim arkadaþýmýzdý. Yaramazlýk yaptýðýmýzda en önce o, anlayýþlý ama taviz vermez bir dille ikaz ederdi bizi. Büyük büyük babamýn yaptýklarýný anlatýrdý bize. Dallarý, dedemin elleriyle yapýp, evin arka tarafýna yerleþtirdiði kuþ evi sakinlerine duraktý. Az mý týrmandým onun gövdesine, az mý dertleþtik? O, ailemin tarihine tanýktý, o bizdendi. Neden kestiniz sanki onu þu estetik ve manadan yoksun, kiþiliksiz binlerce binadan birini daha dikebilmek için.

     Buralardan göçeli çok oldu. Herbirimiz daðýldýk. Anne babamý da topraða verdikten sonra, kardeþlerimle beraber içimiz kan aðlayarak, bizim için bir evden çok daha fazla þey ifade eden evimizi, bir aile meselesi yüzünden satmak zorunda kaldýk. Ýçimde her zaman geri dönüp, bir kez daha, belki restore edilmiþ, belki kaderine terk edilmiþ -ama asla yýkýlmýþ olacaðýný düþünmezdim- evimizi, gerçek kadar canlý anýlarýmýn mekanýný görmek özlemi vardý.

     Kadýnýn kadýn, erkeðin erkek gibi olduðu yuvamýzý hep sevdim. Soðuk kýþ günlerinde, mutfaðý sýcacýk ýsýtan kocaman kuzinenin karþýsýnda, yaptýðý yemeklere sevgisini, özenini katan rahmetli annemi, oturma odasýnda sobanýn yanýnda yün eðiren büyükannemi ve yanýna kývrýlmýþ kedimiz Mestan'ý, odasýndan sürekli Kur'an sesi gelen nur yüzlü dedimi ve akþam iþten eve eli dolu filelerle gelip, yorgun olduðuna aldýrmadan bizlerle top oynayan babamý, görür gibi olmayý dilemiþtim.

     Yüksek tavanlý, büyük kapýlý, çift katlý, cumbalý, tahta tabanlý, sýmsýcak yuvamýzý, annemin örgü perdelerini, beyaz üzerine kanaviçe sedir örtülerini, el emeði halýlarý, yer minderlerini, dedemin rahlesini, babamla gittiðimiz Cuma namazlarýný, huþu içinde geçen Ramazanlarda tüm ailenin kaþýk uzattýðý iftar sofralarýný özledim.

     Anneciðim, babacýðým sizleri özledim...