Bir nefrettir baþladý gözlerimde.Okudukça gelen bu ümitsiz sonlar,beni kitaplardan bile bunalttý.Ýnsanýn en bahtsýz yanýdýr;yaþadýkça öðrenmek, adilikleri , aldatýlarý görmek ve öðrendikçe yýkýlmak.Bu çaðlar öncesinden,Adem ve Havva ‘dan miras kalmýþ bizlere.
Romeo’nun Juliette’i,Ferhat’ýn Þirin’i hepsi Adem’in evlatlarý deðil miydi?Tanrý’nýn cezalandýrdýðý Adem ve Havva kulunun cezalarýný çekmediler mi onlar da?Bize býrakýlan ne Adem’in servetiydi ne aþký ne de yüreði..Yalnýzca yaþadýðý umutsuzluklar,piþmanlýklar kaldý elimize.
Dünya’ya geliþimize karþýlýk Tanrý elimize bir küçük mutluluk týkýþtýrdý;küçük bir çocuðun eline þeker verir gibi..Gülüþlerimiz yalnýzca bikaç sene oyuncak oldu bize.Bir çoðumuz bu kadar bile þanslý olamadý.Bir bebeðin dünyaya gözlerini açma sevinciyle etrafýna bakmasý,ilk görme hevesiyle incelemesi gibi ilk hüzünlerimizi derinden yaþadýk.
Bazý þeyler vardýr ki sonlarý bilindik,adýmýz gibi ezberlediðimiz acýlardýr.Ulysse’in Pénélope’si senelerce nakýþ dikip ,geceleri sökerek hiçbirþey elde edemedi.Ne Ulysse’inden haber vardý,ne mutluluðundan...Sönen ýþýðýn arkasýndan karanlýða boþ ümitlerle koþup durdu.Kendini avuttu yýllarca...
Bir yasak elma uðruna indik bu iþgence yuvasýna.Jüpiter’in erkekleri Venüs’ün kadýnlarý hep bir araya toplandýk.Tanrýlar’ýn nazý uðruna yoksulluða,mutsuzluða ve sonunda toprak olmaya katlandýk.Onlar bize akýl verdi,yanýna da hýrs,cimrilik ve sonsuz arzularý kattý.
“Sevgidir kalplerinizi dolduran!”dedi Tanrý’lar, fakat sevgiyi yanlýþ öðrettiler. Hýrs aþka dönüþtü,para oldu ve nefret olarak çýktý kalplerden.Aldatma bir ihtiyaç halini aldý ve anlaþýldý ! Jüpiter erkeðe aldatsýn diye , Venüs kadýna intikam alsýn diye sevgi verdi.
Bu seferde Tanrýlar’ýn suçunu çekti insanoðlu. Adem’in ya da evlatlarýnýn Tanrý’yý yargý hakký olsaydý bu kadar sorunun cevabý bulunur muydu acaba,ruhlarýn isyaný sonucunda bundan daha kötü bir ceza, daha büyük bir haksýzlýk bulunabilir miydi?
Yaþamda hak etmeden bir sürü acý çekiyoruz.Bir kez de bizlere þans verilseydi hiçbirþey böyle olmazdý belki de.Adem’in dala dokunuþu engellenirdi.Þanslar elimizden alýnmýþ bir kere,yasak aðacýn gölgesinde yaþamakla hükümlendirilmiþiz. O halde yaþamdan sonra ceza niye,yeterince acý çekmedik mi?
Belki de en iyisi düþünmemek.Cevabý olmayan sorular sorarak, olanaksýza oynamak dýþýnda elime birþey geçmeyecek.Yasalarla yasak doðduk,günahlarla suçlu öleceðiz.Sonum nasýl olsa böyle olacaksa,varým herþeyi yaþamaya !