" Yaþamak, kendisi olabilmeyi
ve yaþama etkin biçimde katýlabilmeyi tanýmlar. "

Eðer ben bu dünyada yaþayan bir varlýksam, doyumsuzluðumu ve içgüdülerimi yaþarým. Kendim olabilmek ve onu yansýtabilmek. Ýþte beni ben yapan ve bir o kadar da yalancý bir ben yapan durum. Ne yazýk ki hiç bir zaman kimse kimseyi, içindeki insaný tam anlatamayacak. Herþey özeldir ve yaþananlar bizimledir.

Ben doyumsuzluklarýmý yaþarým. Öðrenirim, okurum, yazarým, daha çok yemek yerim, bencilleþirim, her zaman daha çoðunu isterim ; her insanýn istediði gibi. Yaþama etkin bir biçimde katýlabilmek, bence; yaþanýlan zamanla birebir olmak ve en azýndan kendin için birþeyler yapmak anlamýna geliyor. Düþünmenin azaldýðý bu devirde duyarlýlýðýmýzý kaybetmeyip, inancýmýzla bu imgeleri yüceltmeliyiz.

Her insanýn hayatý kendisi için vardýr. Çok çok özel durumlar hariç. Ben eðer sevdiðim müziði dinliyorsam, sorumluluklarýmý yerine getirmeye çalýþýyorsam ve bunun bilincini taþýyorsam, sevdiðim yemekleri yiyip, sevdiðim insanlarla beraber oluyorsam, bunu sadece kendim için yapýyorumdur. Ýþte bu konuda bencillik konusu ön plana çýkýyor.

Fakat "biz duygusunu" anlatmam gerekirse, bu konumda birçok þey deðiþiyor. Bunu size bir örnekle açýklamak istiyorum. Örneðimiz ; bir iliþki. Bir iliþki, iki kiþilik dev bir tiyatroya benzer. Ýki kiþi yönetir, iki kiþi senaryosunu yazar ve iki kiþi bunu izleyip alkýþlar. Üçüncü kiþi yoktur. Figüranlar hariç. Ama unutulmamasý gereken bazý unsurlar vardýr. Benim olan benimdir, onun olan onundur ve bizim olan sadece ama sadece bizimdir. BÝZi de özel yapan budur.

Biz, benim duygularýmla, onun duygularýný birleþtirip yepyeni bir duygu yaratýyoruz. Sonra bu bize yetmiyor, bu üç duyguyu birleþtirip dördüncü bir duygu yaratýyoruz. Bu, benzeri þekilde artarak ilerliyor. Nereye kadar derseniz, sonsuza kadar derim, hiçbir þeyin bitmediðine inandýðým için. Ýþte ben, kendim için olan biz duygusunu böyle anlatabilirim. Hiçbir zaman bitmeyen ve hep ilerleyen, bize özel ve tek

Ýçimizde bulunan fazla doyumsuzluk bizi keþfe sürükler ve insan keþfeder. Aslýnda bilmez ; keþfetmeye baþladýðý an, onu yoketmeye baþladýðýný... Bu duygularla beraber, bencillik gibi güdülerin de desteðiyle, insan sahiplenmeye baþlar. Ve bu da sýnýflaþmayý doðurur (maddi olarak düþünürsek). Ve bu sýnýflaþma da kibiri. Her þeyi olmasý gereken bir dünya ; sahiplenmek insaný yalnýzlýða sürükler, isteksiz yalnýzlýk. Ýþte kaçýnýlmaz son.

Manevi olarak sahip olmak, iyi yönde doyum ve kontrolü, kötü yönde ise hýrs ve içsel kibiri doðurur. Bence yaþamda sahip olunmasý gereken en önemli kavram, herkesin özel olduðudur. Ýnsan kendi benliðine sahip çýkmalý ve korumalýdýr. Yoksa samanlýktaki samandan farký olmaz.

Gelelim olmak konusuna ; Biz neden varýz? Bizim bu dünyada varolmamýzýn ve yaþamýmýzý sürdürmemizin bence en önemli sebebi ; süreçte evrimleþme ve aklýmýzý diðer yaratýklardan daha iyi kullanmamýz. Yeni gözlerini açmýþ ibir bebeðin, hiçbir þey bilmediðini kim söyleyebilir. Belki de herþeyi biliyordur. Benim için yaþam, ucu bucaðý belli olmayan uzun ve bol kavisli bir yol. Kim bilir belki ölüm bir baþlangýçtýr? Ben kendimi keþfediyorum ve bu süreç içerisinde yavaþ yavaþ yok oluyorum. Bir gün eðer herþeyi keþfedersem size neden yaþadýðýmýzý, burada olduðumuzu açýklarým.Belki de neden burada olduðumuzu bulmak için burada oluyoruzdur.Ýþte bu son sorum olacak...

Yaþamda risk almak, çoðu zaman tercihler dolayýsýyla meydana gelmiþtir. Bazen tercih etmemek için çaba harcýyorum. Ýç benliðimize yaklaþmak için aslýnda her saniye belirli bir risk laýyoruz. Ama risk, risk budur demekle olmuyor. Risk ; zoraki yalnýzlýktýr, yeþil aðaçlarý görememe ihtimalidir, sevgilinle olmadýðýn zamanlar bile onun senin yanýnda olduðunu kabul etmemektir. Bazen kazanýrsýn, bazen kaybedersin. Risk almak güzel, mýzýkçý ve tehlikeli bir oyundan ibarettir.

Yaþamak, bizim için yeterli sorumluluk deðil midir? Gerek insan ilþkileri, yani dýþ dünyamýz, gerekse iç benliðimizin huzuru açýsýndan, sorumluluk önemli bir yer teþkil etmektedir. Sorumluluktan kaçmak demek, elimizdekilerin uçup gittiðini çok iyi bir konumda görmek demek. Ve bu da güvensizliði doðurur. Kabullenilen zayýflýklar ve güvensizlikler korku duygumuzu yeterince tatmin ettirir.

Yaþamda kendini yaþamak ; iç benliðini salt olarak yaþamaya çalýþmak, zoraki yalnýzlýðýn ve belki de sonsuzluðun kapýlarýný açar. Bence her insan kendini yaþamalý, çünkü ruh ancak böyle beslenir. Kendini yaþayacaksýn, kendinle daha fazla beraber olacaksýn, kendine daha fazla sorular soracaksýn, yanýtladýklarýn ve yanýtlayamadýklarýn artacak, düþüneceksin, düþüneceksin... Bu hususta dikkat edilmesi gereken en önemli nokta tuzaklara düþmemek. Eðer ki bir tuzaða düþülürse : Bir çiçek bahçesinden geçerken çiçekleri görebilecek misin? Düþünce yavaþ yavaþ beyninde bir hastalýk olmaya baþlayacak ve sonra duracaksýn, þöyle bir arkana bakacaksýn, umutsuzluða düþeceksin. Bir gün yataktan kalkacaksýn ve etrafýn soðuk gelecek sana. Ýþte o zaman gerçek yalnýzlýkla tanýþacaksýn. Kendi benliðin seni yitirmiþ olacak.

Kendini yaþa ama bir o kadar da onu yaþat. O zaman göreceksin ki ; için huzurlu, yüreðin rahat. Sabah kalktýðýnda kendinle beraber kalkacaksýn. Zihnin kendi kendisini aþacak. Sen onu yaþadýðýnda, unutma ki o da seni yaþýyordur.

Aslýnda hepimiz yalnizýz ama varolan gerçeklik bizi bir bütünlüðe itiyor. Bu bütünlüðü yok sayamayýz. Biz varsak o bütünlükte var. Biz yaþýyorsak, o da yaþýyor.

Ve biz yaþamý seversek o da bizi sever...